Familieopstelling
Een tijdje geleden bedacht ik me dat ik eigenlijk wel nieuwsgierig was naar de patronen die ik had in relatie tot anderen en voornamelijk op het gebied van mijn werk. In contact met anderen kan ik nog wel eens onzeker zijn en me klein voelen. De over-verantwoordelijke voelen, de situatie onder controle willen krijgen en proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Dit is niet bij iedereen en in elke situatie het geval, maar bij mensen waar ik tegenop kijk of waar ik het gevoel bij heb dat ze me niet goed begrijpen, kan mijn onzekerheid me wel eens parten spelen. Dan voel ik me heel erg klein en onbelangrijk. Bij opmerkingen die ik niet kan plaatsen blijf ik maar analyseren wat er gebeurde in die situatie. Dat kost veel energie. Ik bedacht me dat een familieopstelling wel inzicht zou kunnen verschaffen. Ik maakte een afspraak en merkte dat ik het oprecht heel erg spannend vond. Ik laat me niet snel lijden door angst en dacht ‘gewoon doorzetten’. Op het moment van de afspraak werd ik geveld door corona. Alsof het zo moest zijn… Ik herstelde gelukkig snel en de klachten waren snel weg. Ik bedacht me dat ik nog een nieuwe afspraak wilde maken. Eerlijk, ik durfde toch echt niet en merkte dat het toch echt een stap te ver was. Daarop mailde ik de therapeut. Hij gaf aan dat ik ook een individuele afspraak kon maken. Nou dat leek me een betere optie.
De eerste afspraak
In het eerste gesprek spraken we over waar de gevoelens vandaan kwamen. De aanpak van de therapeut was holistisch en niet alleen gericht op gespreksvoering. Ik merkte dat ik al veel kennis had op het gebied van waar deze gevoelens vandaan kwamen. Dit kwam door het lezen van de boeken van Els van Steijn (bijvoorbeeld ‘De fontein‘). We konden snel door naar de volgende stap. Het danken van je ouders voor wat ze voor je gedaan hebben. Ze erkennen met alles wat ze hebben gedaan en gelaten. Die stap kon ik zetten doordat ik al langere tijd bezig was ze hun plek te geven. Daarop volgde de stap om mijn ouders te danken en de geschiedenis achter me te laten. De therapeut vroeg me om op het moment dat ik eraan toe was letterlijk stappen richting hem te zetten en de toekomst te omarmen. Ik wilde niets liever en zette de stap, maar eerlijk die toekomst… ik vond het verrekte spannend. Er kwamen zoveel emoties vrij. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, de tranen kwamen uit mijn tenen. De hele avond heb ik me verdrietig gevoeld, maar tevens ook opgelucht. Ik wil die toekomst graag omarmen! Samen met de therapeut maakte ik een tweede afspraak aangezien ik klaar was voor de toekomst, maar toch wel wat hulp daarbij kon gebruiken.
De tweede afspraak
Twee weken later volgde de tweede afspraak. We spraken even over de ervaring van de vorige afspraak. Ik gaf aan dat ik in het hier en nu last had van patronen die ik vroeger ontwikkeld heb. In het hier en nu zijn ze helemaal niet meer handig. Soms rinkelen alarmbellen in mijn hoofd en begrijp ik niet waarom, dan voel ik me zo gestrest en klein en kan niet verklaren waar ze vandaan komen. De therapeut gaf aan dat zoals we naar de wereld kijken veel komt door onze hechtingsstijl. Natuurlijk dat wist ik toch! Ik heb er alleen nooit bij stil gestaan welke impact de hechtingsstijl in het hier en nu heeft. Over veilige hechting hoefde we het niet te hebben. Door de opvoeding van mijn ouders als KOPP/KOV was deze stijl zeker niet van toepassing. We spraken over angstige-, vermijdende en angstig vermijdende hechtingsstijlen. Hij liet me een filmpje zien van The Still Face Experiment. Dit liet me inzien wat het met je doet als kind wanneer je ouders niet op je reageren. Heftig om te zien! In de voorbeelden die volgde kwam het brave meisje naar voren. Ja… Dat ben ik! Altijd braaf, me netjes aanpassen aan iedereen zodat niemand boos wordt en iedereen het naar de zin heeft. Scannen hoe de omgeving is en me per dag en per moment kunnen aanpassen. En doodvermoeid zijn na een dag werken.
Onbewust was ik dit weer aan het doen op mijn werkplek. Zorgen voor iedereen, scannen hoe het met iedereen ging en als ik opmerkingen kreeg, dan kon ik die maar niet loslaten. Dan begon ik te analyseren wat die persoon er mee bedoelde, wat ik kon zeggen en wat niet en hoe ik voor een beter klimaat kon zorgen. Tijdens dit gesprek kreeg ik buikpijn, dit is de plek waar ik vroeger ook veel last van had wanneer er veel spanning was.
Ik heb een nieuwe afspraak gemaakt om samen te gaan kijken naar de stappen die je kunt zetten wanneer je patronen herkent, maar wat je in het hier en nu ondanks de gevoelens anders kunt gaan doen. Albert Einstein zei: ‘Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt, blijf je krijgen wat je altijd gekregen hebt.’ Het is tijd voor mijn toekomst en dus tijd voor verandering. Er is werk aan de winkel. Mijn derde afspraak staat gepland. Ik ben er klaar voor de toekomst met alles wat gaat komen! Makkelijk zal het niet zijn, er zullen nog geregeld alarmbellen afgaan, maar ik word geholpen bij de mogelijkheden die ik nu heb om het anders te doen.
Ik ben benieuwd hoe jij naar je toekomst kijkt. Wat doen jij anders in het hier en nu? Wat heeft jou geholpen?
Een dikke knuffel voor elke stap die je zet! Wees trots op jezelf:-)
Liefs Laura