Na mijn korte voorstel-stukje, hierbij mijn volgende blog.
Ik merk dat ik veel te vertellen heb, veel door elkaar heb ik het idee maar, ik schrijf vanuit mijn gevoel. Ik typ deze tekst op mijn telefoon recht uit mijn hart en het eerste wat in mij opkomt.
Op 15 september 2020 was het alweer 12 jaar geleden dat mijn vader uit het leven stapte. Wat een tijd geleden dat ik hem voor het laatst zag… als je me dit van te voren, net na zijn dood had verteld, zou ik het eng vinden. Ik vond het vreselijk dat ik hem zo lang zou moeten missen. Bang om zijn stem te vergeten, zijn geur, zijn vrolijkheid, zijn levenslust en creativiteit. Maar nu, bijna 12 jaar later, ben ik niet meer bang of vind ik het niet meer eng. Hij zit in mijn hart, veilig en met rust in zijn hoofd. Hij is zó dichtbij. Er zijn ook zat mensen die niet geloven in ‘zweverig gedoe’ en dat is prima maar, mij brengt het rust, dus laten we ook daar elkaar in respecteren. De liefde die ik voor hem voel als ik hem om steun en bescherming vraag geeft me een warm gevoel.
Twaalf jaar geleden een paar dagen voor zijn dood, ging het slecht met hem. Heel slecht. Hij moest opgenomen worden, hij had donkere gedachten, kon niet eten zonder te kokhalzen van de stress. Ik was thuis, mijn moeder en haar vriendin brachten hem naar de opnameplek. Hij stond in de badkamer, gaf me een knuffel, huilde en vertelde hoeveel hij van mij hield. Ik niet beseffende dat dit het was, het afscheid. De dag dat ik hem voor het laatst levend zou zien. Hij liep naar de auto, ik liep langs hem en zei iets van ‘doei pap, ik hou van jou! Het komt allemaal goed!’ Hij reageerde amper, hij wist allang wat er stond te gebeuren, wat er moest gebeuren.
Op vrijdag is hij opgenomen en hij vond het verschrikkelijk. Hij zei dat hij daar niet hoorde tussen de ‘gekken’. Hij toonde ‘goed’ gedrag zei zijn begeleider. Hij sprak zijn zorgen uit over een meisje op de groep en dat vond zijn begeleider zeer positief, hij was nog redelijk helder en wilde zorgen voor de mensen om zich heen. In de ochtend las hij zijn krant in het zonnetje met een sigaar, zoals altijd. Op maandag zou hij een gesprek krijgen of hij op de vrijwillige opname kon blijven, of dat hij, voor zijn eigen veiligheid, gesloten opgenomen moest worden. Verschrikkelijk vond hij dat! Hij wilde geholpen worden maar ook bij zijn gezin zijn, in zijn eigen veilige omgeving.
Hij vond het zo erg en wilde zo graag rust, dat hij in de nacht van zondag op maandag 15 september 2008 naar buiten is gegaan en zichzelf van het leven heeft beroofd. Mijn lieve levenslustige vader was er niet meer. Voor mijn moeder de loodzware taak dit aan haar kinderen te vertellen. Ik was 15 en mijn zusje bijna 11 en ik weet dat ik dacht toen mijn moeder binnen kwam, ‘Papa is dood’. Toen zij het nieuws vertelde kon ik alleen maar nee roepen. Side note: ik zal niet vertellen over de manier waarop hij om het leven is gekomen. Voor veel mensen die ook met zelfdoding te maken hebben gehad, zal het horen van de manier waarop pijn doen en zelfs al heb je er niet mee te maken gehad (prijs jezelf gelukkig!), het is vreselijk, dat je jezelf zoveel pijn kan en wil doen. Nou ja eigenlijk willen mensen met deze ziekte zichzelf en andere helemaal geen pijn doen maar rust, alleen maar rust. Weg van die nare gedachtes.
In mijn volgende blogs meer over hoe wij dit alles als familie hebben ervaren en o.a. of ik boos op hem ben, hoe ik nu in het leven sta en mijn eigen mentale gezondheid.