Mijn naam is Anouk, 27 jaar oud en KOPP-kind. Nog nooit eerder over deze afkorting gehoord, totdat ik een oproep voor gastbloggers zag.
Tsja, waar zal ik eens beginnen? Bij het begin? Ik ben opgegroeid samen met mijn ouders, zusje en hond in een gezellige buurt in Noord-Holland. Het motto van mijn ouders was dat ze ons een ‘onbezorgde jeugd’ wilde geven. Een mooi motto als je het mij vraagt. Maar ja er gebeurt nu zóveel in de wereld, zou je kind daar niet alvast iets van moeten mee krijgen? Alvast leren dat het leven niet altijd alleen maar leuk is?
Ik weet dat veel KOPP-kinderen (nu heb ik er een naam bij) geen fijne jeugd hebben gehad of niet ‘juist’ zijn opgevoed en niet de juiste handvaten hebben gekregen. Dat heb ik wel en daar ben ik erg dankbaar voor. Mijn ouders hebben mij geleerd wat liefde is, liefde voor je gezin, liefde voor vrienden en familie en een beetje voor jezelf.
En nu? Nu vind ik dat liefde voor jezelf op nummer 1 staat. Als ik mezelf niet lief heb, kan ik niet zorgen voor de mensen om mij heen. Een van de mooiste dingen die ze mij geleerd hebben is respect en liefde naar elkaar toe, als twee geliefde, als man en vrouw en als ouders naar elkaar toe. Mijn moeder zei altijd ‘als eerste hield ik van papa en daarna van jullie want, zonder hem waren jullie er niet’.
Mijn vader werkte veel maar, ik had nooit door dat hij weinig thuis was. Mijn moeder werkte parttime en ik dacht dat ze niet werkte (dan doe je toch iets goed naar mijn idee). Als mijn vader of moeder thuis kwamen van het werk gaven ze elkaar altijd een kus en aan tafel werd de dag besproken en naar elkaar geluisterd. Dit is iets wat ik als zeer fijn heb ervaren en wil meenemen in mijn leven.
Op het pad des levens leer je van iedereen wat en neem je mee wat jij waardevol vindt. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar er was ook een schaduwkant, een die ik niet kon (want ja ‘zorgeloze jeugd’). Mijn vader was ziek, depressief. Zijn leven lang, manisch? Noemen ze zo iets? Hij was een echte levensgenieter maar kende ook diepe dalen. Ik heb er nooit wat van gemerkt. Zijn eerste poging deed hij toen ik nog geboren moest worden. ‘Had je dit nou willen missen?’ Vroeg mijn moeder toen ik er was. Nee, hij was dolblij met mij en zijn nieuwe leven.
Verder heb ik nooit wat gemerkt, mijn vader werkte hard, liet zien dat als je je ergens voor inzet je ALLES kunt bereiken. Hij is van de postkamer en later de tekenkamer bij grote reclamebureaus in Amsterdam opgeklommen naar het werk als Dtp’er bij o.a. het grootste interactieve bureau wereldwijd. De wereld lag aan zijn voeten, niets was té gek, hij genoot. Vrijheid, dat is wat hij altijd zocht. Een caravan, een boot, wat? Nog een boot! Een motor. Altijd opzoek naar vrijheid. De boot, wat hebben we daarvan genoten. Bij mooi weer zei mijn vader altijd ‘half NL gaat in de file staan naar het strand, wij niet. Wij gaan met de boot’. En vakanties, elk jaar meerdere keren weg, altijd met het gezin. Want, vrienden en familie die zie je al het hele jaar. De grootste onzin vond ik dat want er kon toch best eens een vriendin mee? Nee, denk ik nu. Hij had gelijk.
Totdat ik 15 jaar was had ik inderdaad een ‘zorgeloze jeugd’. Daarna was papa thuis, ziek van zijn werk. Sloot zich op in zijn werkkamer en sliep veel. Dan kwam ik uit school en moest ik onze hond uitlaten, wat een onzin vond ik dat. Ik was toch al de hele dag op school geweest? En hij was thuis, kon hij toch makkelijk doen? Niet wetende dat hij zo ziek was, ziek van pijn en verdriet en vooral schaamte.Bang dat de ‘buren’ hem thuis zouden zien, want wat zouden ze wel niet van het denken?
In augustus 2008 gingen we naar Italië op vakantie en kreeg toch wel iets mee, het zat toch niet helemaal goed met papa. Ik was veel met een vriendinnetje, die op een paar campings verderop stond met haar ouders en ik vroeg dan of haar vader haar naar mijn camping kon brengen, want mijn vader kon niet rijden. Achteraf bleek dat, met de hoeveelheid medicijnen, mijn vader helemaal niet mocht rijden en het ook niet meer helemaal goed ging. Maar ja hij wilde voor ons naar Italië want we hadden ons er zo op verheugd. Italië was ons geluksplekje, ik denk dat hij dacht dat hij daar de rust zou vinden die hij al die tijd zocht.
Maar helaas, op 15 september 2008 heeft hij een einde aan zijn leven gemaakt. En hoe ik dit nu zo goed kan verwoorden? (Ja, dat vind ik van mezelf want zelfliefde is the key omdat, ik op dit moment goed in mijn vel zit. Ik zit in een flow en ik zie alles duidelijk en helder).
Lees meer over Anouk in haar volgende blogs.