Anouk scheef eerder al twee blogs voor Met Zonder Ouders. Lees haar vorige blogs door in de zoekbalk rechtsboven op ‘Anouk’ te zoeken .
Ik was 15 jaar en zat op de middelbare school, ik had het fijn daar na een rommelige tijd op de basisschool en speciaal onderwijs. Er werd gezegd dat ik waarschijnlijk dyscalculie had en niet kon rekenen, op de middelbare school koos ik toch weer voor wiskunde. Ik wilde laten zien dat ik het wel kon! Na een jaar proberen toch maar overgestapt van wiskunde naar het vak Duits, talen bleken me beter te liggen.
Ik had veel vriendinnen, lieve klasgenootjes en leraren. Het ging me makkelijk af en ging meer ‘chillen’ dan dat ik wat aan school deed. Ik woonde in Zaandam en mijn school was verderop in Krommenie, samen met mijn beste vriendin reisde ik elke dag naar school.
Alles ging voor de wind, tot het weekend voor 15 september. Zoals je in mijn vorige blogs kon lezen is mijn vader op die datum overleden na een hele korte opname vanwege zijn donkere gedachtes.
Ik was thuis met mijn beste vriendin en weet het nog als de dag van gisteren, mijn moeder kwam terug, met mijn opa en oma. Ze waren bij m’n vader geweest. M’n moeder zei dat m’n vriendin maar even naar huis moest gaan en misschien later terug kon komen. Toen vertelde ze aan mij en mijn zusje dat onze vader overleden was, het gekke was, dat ik dat al dacht toen ze binnenkwam (terwijl ik niet wist waar ze naar toe was geweest). Ik kon alleen maar ‘nee’ schreeuwen.
Mijn vriendin is later weer naar me toe gekomen en vanaf toen is alles een waas. Veel dingen weet ik niet meer van deze periode, toch mooi hoe onze hersenen werken. Als het allemaal te zwaar en teveel wordt zorgen ze ervoor dat je alles gefilterd binnen krijgt.
Wat ik wel weet en nog steeds voel, is dat mijn familie en ik ontzettend gesteund zijn door heel veel lieve mensen om ons heen, door mijn leraren (die ook op de crematie aanwezig waren), familie, vrienden, collega’s van m’n vader en moeder. Zonder deze mensen en in het bijzonder de steun die ik kreeg op school, was ik nu niet diegene die ik nu ben. Ja we kregen ook wel eens nare opmerkingen, vooral van die beruchte buren maar daar ga ik het niet meer over hebben. Zonde van mijn energie en dit is hun verlies.
Kort na de crematie kreeg ik bloedarmoede en ondraaglijke pijn in mijn hele lijf. Ik wist niet dat je ook fysiek kon rouwen, ook toen toonde mijn school begrip en mocht ik naar school komen wanneer het lukte. De dag na de crematie ben ik al naar school gegaan, omdat ik alles en iedereen miste. De schoolfotograaf kwam en dit wilde ik ook niet missen (prioriteiten haha), het is een bijzondere foto met een gemeende lach. Misschien wist ik dat alles ‘goed’ zou komen.
M’n beste vriendinnen waren er altijd voor mij en hebben mij gesteund waar nodig, hoe jong ze zelf ook nog maar waren. Met de meeste heb ik nog contact en een daarvan is nu ook nog steeds mijn beste vriendin. Ik merk nog steeds, 12 jaar later, dat het een grote impact heeft gehad voor iedereen om ons heen en ook voor haar. We praten nog vaak over hem en dat is me heel dierbaar, alleen door te praten en te schrijven kan ik alles verwerken en een plekje geven.
M’n vader schreef in zijn afscheidsbrief dat ‘hij het niet meer waard was’ nou lieve pap, heb je al die mensen gezien die naar je crematie kwamen? zie je de mensen nog steeds om je huilen? Hoor je de mensen nog steeds liefdevol over je praten? JIJ BENT HEEL VEEL WAARD. Voor mij ben jij de wereld!
En guess what? In het voorjaar, na het overlijden van mijn vader heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen. Een dikke middelvinger naar iedereen die zei dat ik het niet kon. Uiteindelijk komt ‘t met mij wel goed, maar wat als al die woorden iemand zóveel pijn doen, dat ze het niet meer zien zitten? Je daarmee iemands zelfvertrouwen naar beneden haalt? Zelfvertrouwen is zó zó belangrijk! Denk na voordat je iets zegt zou ik mee willen geven.
Als je dit leest, je bent slim en mooi, op je eigen manier! You got this!!