Deze blog schreef ik al afgelopen zomer al, maar had ik vanwege omstandigheden nog niet gepost. Bij dezen nu ook voor jullie om te lezen.
Ik ben op vakantie in Kroatië met mijn zusje als Ferry mij een berichtje stuurt. Hij vertelt over hun vakantie, stuurt wat leuke foto’s mee zoals altijd en vraagt hoe het met mij gaat. Ik ben pas net aangekomen in Dubrovnik met m’n zusje maar stuur al wat foto’s van ons terug. Wat lief dat hij aan me denkt, denk ik. Juist nu ik zover van huis ben sta ik er even bij stil hoe bijzonder mijn relatie met deze mensen is, met Ferry en zijn vrouw Anke. Ik heb ze gewoon per toeval ontmoet en we hebben jaren later nog steeds een heel goede band. Zij zijn erg belangrijke mensen voor mij geworden en ik heb veel waardering voor hun steun. Voor mij zijn ze een soort van ouders op afstand. Ik weet dat ik altijd, maar dan ook echt altijd, met alles bij ze terecht kan. Die gedachte vind ik erg geruststellend.
De ouders van een vriendinnetje
Zoals ik al zei heb ik deze lieve mensen per toeval ontmoet. Ik was 11 jaar en deed aan de sport trampolinespringen – ja dit is dus echt een sport ;). Al snel werd ik daar vriendinnetjes met Anne. Anne haar ouders en mijn ouders besloten dat carpoolen voor onze trainingen wel handig was. Vervolgens bleef ik na trainingen weleens bij Anne spelen of eten. Ik vond het daar enorm gezellig en voelde de warmte van het gezin; wat een lieve mensen! Al snel volgden er regelmatig logeerpartijtjes bij Anne. Ook betrokken ze mij bij verjaardagen of andere familiegebeurtenissen. Alsof ik er gewoon bij hoorde! Ik merkte dat het bij Anne heel anders was dan bij mij thuis. Dat merkte ik bijvoorbeeld aan het feit dat zij iedere avond tijd namen om met elkaar te eten en te praten. Deze warmte en aandacht was ik thuis helemaal niet gewend.
Over thuis praten
De vriendschap met Anne was eigenlijk heel eenzijdig; we waren namelijk altijd bij Anne thuis en nooit bij mij. Daarnaast waren haar ouders ook niet bevriend met mijn ouders. Ik vond dat een prettige gedachte omdat we het vaak over mijn thuissituatie hadden. Dat wat ik hen toevertrouwde niet naar mijn ouders zou gaan, wist ik zeker. Ik had Anne en haar ouders namelijk al snel verteld over hoe het er bij mij thuis aan toe ging. Ik weet niet meer precies hoe het ter sprake kwam, maar ik voelde me dusdanig op mijn gemakje dat ik het ze al snel had verteld. Herken je dat? Dat je bij bepaalde mensen voelt dat je het kan vertellen en dat je bij andere mensen het liever bewust achterwege laat? Ik vond het ontzettend fijn dat ik mijn verhaal kon vertellen aan hen, het speelde tenslotte een grote rol in mijn leven.
Warmte en aandacht
Anne was enigs kind en haar ouders waren daarom erg makkelijk in het meenemen van vriendinnetjes naar huis of zelfs op vakantie. Zo ben ik een keer mee gaan skiën en ook mocht ik mee tijdens een lang weekend naar Texel. Anke en Ferry – de ouders van Anne – deden eigenlijk nooit iets bijzonders, en laat dat het nou juist zo bijzonder maken. Ze boden me een luisterend oor wanneer ik daar behoefte aan had. Ook namen ze mij mee op uitjes, uitjes die wij als gezin nauwelijks maakten, en lieten ze me vooral gewoon kind zijn. Ze gaven me warmte en zelfvertrouwen. Was het thuis geëscaleerd, dan mocht ik tijdelijk bij hen komen logeren zodat ik dan even niet thuis hoefde te zijn. Deze ‘simpele’ dingen betekenden voor mij erg veel en hebben denk ik ook zeker bijgedragen aan mijn veerkracht. Door hun steun kon ik de situatie thuis iets beter handelen.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat een KOPP/KOV kind iemand in de omgeving (denk aan familie, vrienden of buurtbewoners) heeft die af en toe een luisterend oor biedt en het kind gewoon kind laat zijn. Hiermee maak je al wel echt een positief verschil! Niet voor niets is dan ook in de literatuur over KOPP/KOV bekend dat het heel belangrijk is om het sociale netwerk rondom het gezin te versterken. Met mijn eigen ervaringen kan ik dat alleen maar beamen.
De situatie nu
Nu 14 jaar later zien en spreken Anke, Ferry, Anne en ik elkaar nog steeds. Zeker niet iedere maand, soms misschien een halfjaar niet, maar áls ik ze zie kunnen we ook weer de moeilijke onderwerpen bespreekbaar maken. Zo hebben we het over de relatie met mijn moeder of mijn eigen onzekerheden. Uiteraard bespreken we ook alle leuke dingen! Ik heb het gevoel dat ik ze alles kan vertellen. Zo barstte ik vorig jaar nog in tranen uit toen ik bij hen op de bank zat. Het werd me allemaal even te veel.
Ik heb het idee dat ze mij begrijpen ondanks dat ik me soms wel kan schamen voor mijn ‘dingetjes’, en dat doet zoveel met mij. Mijn liefde en waardering voor deze mensen is enorm. Een week geleden werd me toevallig door Anke gevraagd of ik al kerstplannen had. Ze zei dat ik moest weten dat ik daar altijd welkom was. Lief toch? Ik weet dat ze dit lezen dus hierbij: Anke, Ferry & Anne, dank jullie wel voor alles! <3