Gastblogger Ciska was het gezonde verstand in het gezin. ‘Vandaar de vraag aan mij of het oké was als zij dood zou gaan’.

“Zou je er vrede mee hebben als ik een eind aan mijn leven zou maken?” Dit vroeg mijn moeder aan mij toen ik vorig jaar bij haar op bezoek kwam toen zij, voor de zoveelste keer, werd opgenomen op de gesloten afdeling. “Ja. Het is goed geweest zo.” zei ik terug voordat ik er erg in had. Het kind in mij was te moe om nog te vechten voor haar en voor de moeder die ik eigenlijk zo graag wilde.

Op het moment dat mijn moeder in verwachting was van mij, zo’n 25 jaar geleden, kampt zij met mentale problemen. Er zijn vele (vage) diagnoses gesteld zoals borderline, bipolaire stoornissen en zware depressies. Zij heeft alleen nooit de intensieve hulp gekregen die zij eigenlijk nodig had en daarom jaren onbehandeld heeft rondgelopen. Wat resulteerde in dat ik als kind het gezonde verstand was van ons gezin. Vandaar ook de vraag aan mij of het oké was als zij dood zou gaan. Ik had immers altijd het verstandigste antwoord waar zij altijd op kon vertrouwen.

Het zo goed mogelijk willen doen als kind zit er bij iedereen ingebakken. Je wilt niemand teleurstellen, ook al betekent dat dat je soms de grootste last op je schouders moet dragen. Normaal zouden je ouders je behoeden voor die last, alleen was dat bij mij niet het geval. Vooral de mentale last speelde bij mij een grote rol. Helaas is juist die specifieke last voor de buitenwereld moeilijk te zien. Mijn moeder zorgde namelijk er altijd voor dat het huis in perfecte conditie verkeerde. Het was altijd opgeruimd, zelfs onze kamers bijhouden deed zij met liefde voor ons. Dat is wat iedereen zag. Ze zagen alleen niet dat ik mijn moeder vaak moest tegenhouden als zij weer veel geld wou uitgeven aan dure dingen. Of dat ik smeekte dat zij dit keer eten wou kopen voor ons in plaats van sigaretten voor haarzelf. Het voelde voor mij alsof ik een tiener in bedwang moest houden terwijl ik zelf eigenlijk de tiener hoorde te zijn.

Vaak heb ik mijn omgeving vervloekt. Thuis ging het totaal niet goed maar niemand die het zag. De behoefte aan geborgenheid en veiligheid was zo groot, maar ik durfde dat nooit te vragen. Het was als kind ingewikkeld. Want ik had een schoon huis waar een moeder zat die alles voor ons deed op huishoudelijk gebied. Wat had ik dan te klagen? Dat ik ‘s nachts wakker lag over financiële dingen of dat wij de volgende dag wel of geen eten hadden hoorde er dan gewoon bij, dacht ik.

“Maar wil jij mij beloven dat je geen gruwelijke zelfmoord pleegt? Dat je het juist via de officiële weg doet? Dat er artsen in het spel zijn en een geplande datum.” vroeg ik snel nadat ik mijn goedkeuring aan haar gaf. Die mentale last zou ik nooit extra erbij kunnen dragen als zij eenzaam en pijnlijk zou sterven. “Ja, dat beloof ik.” zei ze. Tot op de dag van vandaag houdt zij zich aan haar belofte, waar ik haar dankbaar voor ben. Alleen als dit allemaal achter de rug is hoop ik dat dit aanvoelt als een opluchting. Een bevrijding van de mentale last die ik al heel mijn leven op mijn schouders draag.

Lees meer over Ciska in haar volgende blog.