Een grote ‘bluuuugh’ gaat er door mij heen als ik merk dat de dagen weer korter worden. Ik vind het echt helemaal niets en sla dan ook als het maar even kan het liefst de winter over. Dat is me in de afgelopen vijf jaar toch al wel twee keer gelukt door op reis te gaan. Heerlijk is dat, gewoon een jaar zonder de korte, koude en donkere dagen. Maar goed, verder is de winter overslaan natuurlijk niet heel realistisch. Tijd om ‘m dit jaar dus weer onder ogen te komen.
Het weer is bij mij sterk gerelateerd aan mijn stemming. Sta ik op en zie ik dat het een grauwe dag is, dan is het voor mij al meteen een ‘bluuuugh’ dag en moet ik mezelf echt een schop onder m’n kont geven om dingen te ondernemen. In tegenstelling tot dagen waarop de zon lekker schijnt, dan kan ik bijna manisch een hele to-do lijst aan dingen afwerken en me heerlijk energiek en voldaan voelen.
De avond is niet mijn ding
Maar goed, nog even terug naar de ‘bluuuugh’ dagen. Dat het nu bijvoorbeeld nog donker is in de ochtend, daar heb ik als ochtendmens fanatiekeling geen last van. Last van dat donker heb ik wel in de avond. Met het eerder donker worden gaat mijn energielevel ook meteen omlaag. Het klinkt een beetje zeurderig maar ‘iets’ doen later op de avond vind ik best lastig. Denk aan sporten bijvoorbeeld of een borrel met vrienden. Kijk ik een film met je, dan val ik binnen tien minuten in slaap of zitten we laat nog aan tafel dan gaap ik rustig lekker door. Het zal m’n vrienden in ieder geval niet meer verbazen. 😉
Het zit ook grotendeels tussen m’n oren hoor, dat geloof ik ook. Ik merk dat ik er vaak al enorm tegenop kan zien als ik bijvoorbeeld een afspraak heb ’s avonds laat. Of als ik eens moest oppassen tot 12 uur ’s avonds, ehm hoe ga ik dit ook alweer volhouden? Het is een beetje vreemd misschien, maar ik zie mezelf ook echt als iemand met weinig energie en iemand die niet ‘sterk’ is. Mentaal kan ik wel veel hebben, maar fysiek ziet er dus niet zoveel in. Of dat echt zo is valt denk ik wel mee, ik geloof dat het meer mijn eigen perceptie van mezelf is.
Gemoedstoestand
Ik kan er zeker wel een beetje geinig om doen – het leven is al moeilijk zat – maar toch heb ik wel echt last van donkere gedachten in de herfst en winter. Met donkere gedachten bedoel ik dan depressieve gedachten. Gedachten over vroeger, mijn leven nu of juist over de toekomst. Vaak komt dan ook weer even de realisatie dat het gewoon echt een heleboel ellende is wat ik heb meegemaakt. Dat realisatie moment komt mij niet altijd gelegen en wil ik dus niet altijd onder ogen komen. Dat doet wat met me namelijk.
Verder woon ik alleen en mis ik toch vaak wel een bepaalde warmte om mij heen. Het lijkt alsof de kortere, donkere dagen bij mij nog eens benadrukken dat ik een beetje ‘alleen op de wereld’ ben. Natuurlijk is dat niet zo, maar ik voel me vaak niet echt verbonden met anderen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb enorm leuke vrienden maar een bepaalde warmte of verbinding voel ik niet als ik alleen ben. Dat heeft dan toch met familie te maken denk ik. Hoor ik wel echt ergens bij denk ik dan? Wie kijkt er naar nou écht naar mij om?
Sporten en eventueel lichttherapie
Ik heb nu sinds september weer een sportschool abonnement en ga met een vriendin wekelijks in de avond sporten. Ook al denk ik dan van te voren vaak, oh bah ik heb geen zin. Als ik eenmaal bezig ben merk ik niets van de vermoeidheid en heb ik er juist hartstikke veel lol in. Het is wel goed dat ik dingen in de avond blijf doen want zo zorg ik ervoor dat ik niet iedere dag tussen 20.00 en 21.00 in bed lig. Daar heb ik nogal een handje van dus.
Verder zit ik er aan te denken om zo’n lichttherapie lamp van Philips te kopen voor thuis. Aangezien ik zo lichtgevoelig ben, zou ik haast wel denken dat dat aan moet slaan. Ik zou het echt top vinden als ik in de avond wat meer energie en zin zou hebben om dingen te doen!
Komt de winterdip jou ook herkenbaar voor? Hoe pak jij dit aan? Of heb je misschien ervaring met zo’n Philips lamp? Let me know!
Ik heb dus geen winterdip maar een zomerdip. Nu voel ik mij dus het meest evenwichtig.
Mijn moeder vertelde een keer dat ze een winterdepressie had. En daar kreeg ze dan medicatie voor. Maar ik heb altijd geweten dat het kant en klare onzin is. Want mijn moeder en ik hadden altijd ellende net voor of tijdens de zomervakantie.
Ik voel mij automatisch heel zwaarmoedig tijdens de zomer. Het gevoel dat ik iets moet doen omdat het mooi weer is. Daar wordt ik echt lamlendig van. Ik vind het heerlijk als het regent lekker knus op de bank. Knutselen met mijn dochter en lekkere dingen bakken. Tijdens de kerst was mijn moeder altijd goed gemutst. Dus dan was de sfeer thuis heel prettig.
Ik had gehoopt dat ik er deze zomer geen last van zou hebben. Maar dat is toch gebeurt. Zonder dat er echt een reden voor was. Bleef ik de hele zomer neerslachtig. Het vervelende is dat ik mij er bewust van ben hoe het is ontstaan. Alleen kan ik het niet veranderen. Misschien dat ik daarom ook niet zo reislustig ben. Ook omdat vakantie met mijn moeder nooit leuk was. En de reis die ik dan zonder haar heb gemaakt naar Java en Bali. Werd overschaduwd doordat mijn moeder mij negeerde.
Dat eenzame gevoel daar had ik tijdens de zomer ook last van. Ondanks dat ik een man en dochter heb voelde ik mij toch eenzaam. Vriendschappen zoals vroeger heb ik niet meer. Waarbij je elkaar wekelijks ziet. Iedereen heeft een eigen leven en we hebben het allemaal druk. En dus ben ik meer op mezelf aangewezen.
Hi Sherana,
Ik heb er nooit over nagedacht dat het ook andersom zou kunnen; last hebben van depressieve gevoelens in de zomer. Goed dat je dit deelt! Het klinkt alsof jouw emoties gelijk lopen met hoe goed- of slechtgehumeurd jouw moeder vroeger was in de zomer of winter, en dat je daar nog steeds (misschien onbewust?) mee bezig bent. Klopt dat als ik dat zo zeg?
En wat betreft je vriendschappen. Heb je wel eens aangegeven dat je het leuk zou vinden om eens wat vaker af te spreken? Misschien staan ze er helemaal niet zo bij stil dat jij die behoefte wel hebt. Misschien vergt het iets meer planning maar ik vind vriendschappen altijd zo waardevol. Misschien dan niet meer wekelijks – red ik ook zeker niet – maar 1x per maand eens ‘goed’ afspreken? Ik voel me zelf altijd een stuk blijer als ik weer eens een goed gesprek heb gehad met een vriend/vriendin.
Liefs!