Wel, niet, wel, niet, wel, niet. Dit gaat er door mijn hoofd op deze vroege ochtend. Mijn moeder stuurde me een aantal dagen geleden plots weer een berichtje op Facebook met de vraag hoe het me gaat. Iedere keer weer doet dat oh zo simpele berichtje wat met me. ‘Goed’ zeg ik natuurlijk! Alsof ik ooit aan haar zou toegeven dat het een keer niet goed zou gaan.
Deze december heb ik geen plannen staan met mijn moeder, net als alle andere maanden hiervoor. Toch voel ik me er extra schuldig nu aan het einde van het jaar, gezien december voor velen in het teken staat van familie, gezelligheid en samenzijn. Vooral ook door social media kan dat soms wel een beetje ‘in your face’ zijn voor een KOPP. Maar goed, ik voel me dus schuldig, oftewel, de loyaliteit naar mijn moeder blijft een struggle. Eerst heb ik nog wel eens gedacht dat ik de loyaliteit naar mijn moeder voorbij was. Maar hoe je het ook went of keert, ik blijf altijd verbonden met haar.
Nu kerst niet meer zo lang op zich laat wachten merk ik dat ik het sneu vind dat ze waarschijnlijk geen van haar kinderen zal zien met kerst. Wat zal ze dan gaan doen denk ik? Ik voel veel te veel met haar mee. Dat is ook typisch mij; ik voel altijd veel te veel voor ons gezin. Iemand anders zijn zorgen, worden vaak automatisch ook mijn zorgen (jaja, leerpuntje). Gelukkig heeft mijn moeder een nieuwe vriend denk ik, met wie ze wellicht wat gaat ondernemen met kerst. Deze gedachte maakt dat ik me al wat opgeluchter voel. Toch blijf ik eraan denken om misschien toch maar voorstellen om een theetje te komen doen. Dat zal ze vast zo leuk vinden, weet ik zeker.
Ik heb mijn voorstel al in het kader van Facebook Message getypt als er een paar tranen over mijn wang rollen. Ineens weet ik helemaal niet meer wat ik wil … Ik kijk minutenlang naar het stukje tekst terwijl er allerlei gedachten door mijn hoofd gaan. Zielig vind ik het voor mijn moeder als ze een rotkerst zal hebben. Een kort bezoekje van mij zal haar vast goed doen denk ik, maar aan de andere kant is dit veel te pijnlijk voor mij. Zoveel nare herinneringen die dan boven komen en het ergste daarvan is, dat ze niet erkend worden. Alsof het niet gebeurd is. Alsof het geen invloed op mij heeft gehad. Ok, áls ik ga denk ik, dan gaat dat op mijn voorwaarden zijn; ik blijf maar eventjes en ik wil het niet hebben over ‘zware’ onderwerpen. Koetjes en kalfjes zijn prima, dat lukt me nog wel.
Waar ik ook bang voor ben, is dat ik breek als ik naar mijn moeder ga en hiermee mijn eigen kerst verpest. Als ik nu al moet huilen, dan moet ik dan vast ook huilen toch? En als ik eenmaal breek word ik weer het kleine meisje dat zich zo bewust is van haar leven ‘(met) zonder ouders’. En bij dat pijnlijke gevoel kom ik liever niet meer.
Heel herkenbaar, dankjewel voor het zo raak verwoorden!
Mooi geschreven en ja moeilijk is de keuze…maar aan het eind van je blog heb je je keuze al gemaakt.
Ik ben ook KOPP kind alleen is mijn moeder al heel lang er niet meer…maar jouw struggles waren er zeker ook voor mij toen ze er wel nog was…
Zorgen voor de ander was/is een valkuil voor de KOPP kinderen…zorgen voor jezelf is de uitdaging.
Ik wens je mooie feestdagen toe 💋
Hoi Gabbi,
Zorgen voor jezelf is inderdaad een hele hele grote uitdaging. Loyaliteit staat het altijd weer in de weg.
Dank je wel. Jij ook fijne feestdagen gewenst!
Toevallig loop ik nu ook al een tijdje met dit gevoel. Heb net voor kerst gehoord dat mijn moeder met mij in gesprek wil. En ik heb advies gevraagd aan de POH en hij adviseerde mij ook dat ik het beter niet kan doen. Tenzij mijn moeder kan bewijzen dat ze in therapie is. En als ik ook met de behandelaar mag praten.
Nu ben ik het helemaal met hem eens. Maar toch voel ik mij verdrietig. Droomde ook dat mijn moeder toevallig langs reedt en ik probeerde haar te negeren. Maar ze stond erop dat ik haar knuffelde en toen ik een stap naar achteren deed liet ze los en draaide haar gezicht om. Terwijl ze dat deed zag ik de tranen over haar wang lopen. En toen werd ik wakker en kapot van verdriet. Ik denk dat ik veel verwerk in mijn dromen.
Ondanks dat ik weet dat het voor mij echt beter is vind ik het voor haar heel verdrietig…
Heb het ook nog niet tegen mijn broertje gezegd. Die zie ik volgende week en eigenlijk zie ik daar ook tegen op. Want ik denk dat hij ook graag wil dat we weer contact met elkaar hebben.
Heel herkenbaar dit, altijd maar weer die interne strijd. Wel / niet erin meegaan, toegeven aan een gevoel, wetende dat als je gaat/iets doet voor dit persoon, dit toch niet erkend wordt.. en toch die loyaliteit houden… mooie blogpost dit en zo open en eerlijk, het raakt me.
ik voel precies hetzelfde. Ik heb dit met mijn vader. Het is vreselijk maar na jaren verdriet heb ik eindelijk geaccepteerd dat erkenning,van wat hij mij door zijn gedrag heeft aangedaan, nooit komt.
Elk bezoek is een confrontatie met mijn pijn en zijn ontkenning. Dus ik ga niet meer. Niet met Kerst of verjaardagen…echt nooit. De wonden op mijn ziel helen langzaam met forse littekens maar er is genezing..en dat is belangrijker dan mijn schuldgevoel
Hoi Lize,
Wat zeg je dat mooi; genezing is belangrijk dan jouw schuldgevoel. Wat goed dat je dat jezelf nu ook gunt!
Dag Lize,
Ik vind het telkens weer zo erg dat jonge mensen dit allemaal ook nog mee maken en er nog steeds niet genoeg hulp is. Ik heb het contact met mijn moeder verbroken, precies om wat jij ook omschrijft. Het schuldgevoel blijft altijd bij je, maar je bent zelf belangrijker nu. En je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moest er eerst 50 voor worden voor ik het allemaal door had. Ik gun jou, dat het eerder lukt!
En zoals iemand hiervoor als schreef, aan het einde geeft je al het antwoord. Fijne kerst.