Linda schreef eerder al een blog voor Met Zonder Ouders. Dit deed zij toen nog niet onder haar eigen naam. Vanaf nu zal ze gaan schrijven onder haar eigen naam. Haar vorige blog kun je hier lezen.
Ik zit twee weken thuis met een burn-out. Mijn moeder heeft er lucht van gekregen. Mijn ouders vinden dat je maar ‘door door door’ moet, iedereen die ‘zomaar’ geen zin heeft te gaan werken is lui. Een chronisch zieke kennis, waar mijn moeder zelfs eens in de zoveel tijd de huishouding doet, die op het randje van de dood gelegen heeft, wordt op verjaardagen bestempeld als een ‘beroepswerkloze aansteller.’
Zelf loop ik al jaren op het randje van omvallen of toch net niet. Gelukkig heb ik het altijd nog weten te redden. Maar nu… nu is het voorbij, ik kan het niet langer verborgen houden. Steeds meer fouten ging ik maken en deze kreeg ik niet meer zelf hersteld. Steeds vaker versprak ik mij. Ik deed tegenover iedereen alsof ik niets deed. Ik werkte drie dagen in de week voor een baas, deed schoonmaakwerk er naast, knipte mensen thuis, deed vrijwilligerswerk en oja, ik deed thuis ook zo’n beetje alles omdat mijn man ook bijna nooit thuis was. Van hot naar her vloog ik.
Mijn tante die echt als een moeder voor mij was werd 4 maanden geleden ziek en stierf waar ik bij was 2,5 maand later. Wat er om haar sterven gebeurde was voor mij de druppel het contact met mijn ouders te verbreken. Mijn moeder wil graag langskomen om voor mij te zorgen nu ik ziek ben. Klaar ben ik ermee, hartstikke klaar! Ze hoeft niet meer te komen om me nog langer de les te lezen. Ik wil en ik kan het niet meer. Het gelieg en bedrieg van mijn eigen ouders. Ik leg kort maar krachtig uit dat het genoeg is. Ze snapt het niet. Wat hebben zij misdaan, niets toch? Ze hebben altijd zo goed voor mij gezorgd krijg ik te horen. Ik mocht alles, kreeg alles.
Dit is geen nieuwe informatie voor mij. Mijn ouders zeggen namelijk altijd dat zij niets fout doen. Het is altijd de schuld van een ander. Dat papa zo chagrijnig is komt door… en als dat eenmaal over is wordt het weer veel beter. En dan is dat eindelijk voorbij, maar vrolijker wordt hij nooit. Dan komt er weer een nieuwe reden voor in de plaats. En altijd zijn dat dingen die een ander hem aangedaan zou hebben.
Het verbreken van het contact kwam ook niet ten goede voor de relatie tussen mijn broertjes en zusje en mij. Vooral mijn zusje had het er erg moeilijk mee. Ze snapte niet waarom ik deze keuze maakte en probeerde er alles aan te doen zodat ik weer contact zou gaan zoeken met mijn ouders. Van alles kreeg ik die avond naar mijn hoofd. Het was mijn schuld dat mijn broertje op zichzelf was gaan wonen want ik had hem het huis uitgepraat. Ik had nooit het armbandje van mijn tante mogen erven. Ik moest zeker niet naar mijn psycholoog luisteren want zij zou niet mogen zeggen dat mijn ouders psychisch niet in orde zijn. Ik had mijn man nooit mee mogen nemen naar een gesprek tussen mijn ouders en mij want hij had er niets mee te maken.
‘De deur van papa en mama zal altijd open blijven staan, maar je moet wel zelf komen.’ Gelukkig maar want dat was ik niet van plan. Onwijs bang was ik de eerste dag en zeker nog de eerste weken. Bang dat ze ineens bij me op de stoep zouden staan. Ik was tenslotte iedere dag, heel de dag alleen thuis. Wat kon ik doen? Gelukkig heb ik ze nooit gezien in mijn straat.
Langzaam aan gaat het steeds beter met mij. Dankzij de psycholoog, emotie-therapie en diverse online cursussen. Ook ga ik nu sinds een tijdje naar ‘body stress release’, dat zorgt er voor dat al de opgebouwde spanning mijn lijf verlaat, super fijn, want ik heb overal vreselijke pijn waar menig zorgverlener niet zijn vinger op kan leggen. Allemaal stress.
Het contact met mijn broertjes en zusje is op dit moment weg. Zij zijn helemaal meegezogen in het zielige verhaal wat mijn ouders ze wijsmaken. Ik zou mijn ouders ongelofelijk veel verdriet doen en contact moeten zoeken en weer meedoen in het perfecte familie plaatje. Daar heb ik geen behoefte aan, sterker nog, het grijpt me enorm naar de keel, letterlijk, als ik bedenk dat ik weer bij hen in de buurt moet zijn. Vooral de meningen van andere mensen zitten mij dwars. Iemand zei laatst: ‘Waar er twee partijen ruzie hebben, hebben er twee schuld, en ik kan het weten want ik ben al 90!’ Dat zoet zo’n zeer. Je zegt toch ook niet tegen iemand die verkracht is; eigen schuld!?
Gelukkig heb ik sinds kort na 10 jaar contact met twee tantes en een oom, met bijbehorende neven en nichten. Super fijn! Vooral met een tante kan ik heel goed praten, zij begrijpt me volkomen en heeft ook ontzettend veel meegemaakt met mijn ouders. Ondanks dat het allemaal vreselijk is wat ik heb meegemaakt en dat ik mijn eigen gezin niet meer zie, probeer ik positief en rustig te blijven. Dat is uiteindelijk het beste voor mij (en de mensen om mij heen). Ik hoop dat iedereen die ongeveer hetzelfde meemaakt die kracht in zichzelf (terug) kan vinden. Je bent het echt waard!