Het zijn gekke tijden nu vanwege het corona virus. Om mezelf maak ik me geen zorgen, maar wel om mijn kwetsbare familieleden. Mijn beide opa’s zijn bijvoorbeeld niet in goede gezondheid meer en mijn broertje heeft een chronische ziekte. Wat als zíj ziek worden? Ook gingen mijn gedachten naar mijn moeder. Hoe staat zij erin vroeg ik me af? Lichte zorgen begonnen toch weer op te spelen bij mij.
Ik heb de laatste tijd geen enkel contact met mijn moeder gehad nadat het weer helemaal fout ging de laatste keer. Daarom had ik ook geen enkel idee hoe het met haar ging. Ondanks dat, weet ik dat thuiszitten een enorme trigger kan zijn voor haar om weer in een dip te raken. Nu zitten we natuurlijk allemaal massaal thuis en kan ook zij niet naar haar dagbesteding / werk toe. Het is namelijk altijd erg belangrijk voor haar om bezig te blijven, ritme te houden, en zich niet al te alleen voelen. Maar haar sociale netwerk is erg klein, terwijl dat juist zo van belang is in deze tijd. Vandaar dat ik mij wat zorgen begon te maken.
Wat hier nog eens bij kwam is dat mijn opa – haar vader – ongeneeslijk ziek is. Zelf weet ik dit nu sinds een aantal weken. Via mijn oom vernam ik dat mijn moeder dit een aantal dagen geleden te weten was gekomen. Hij had het haar namelijk verteld via de telefoon omdat mijn opa en oma zelf geen contact meer hebben met mijn moeder, net als haar broer en zus. Ik ben blij dat mijn moeder het nu weet want ik maakte me al weer meteen zorgen over wie het haar zou moeten vertellen en wanneer dan? Ik kreeg al meteen paniek in mijn hoofd. Als binnen je familie de onderlinge relaties erg complex zijn – wat bij mij overigens zeker te maken heeft met mijn moeders psychische kwetsbaarheden – is zo’n situatie extra lastig.
Vroeger hadden we bijvoorbeeld jarenlang weer geen contact met dat familielid, of dan weer niet met een ander familielid. Toch maak ik hier sinds ik volwassen ben mijn eigen keuzes in en volg ik niet datgene wat mijn moeder doet. Met mijn opa en oma heb ik nu dan ook goed contact. Voor mij zijn ze altijd goed geweest en ik gun het hun om tijd te spenderen met hun kleinkinderen voor zolang dat nog kan. Ze worden tenslotte ook ouder.
Bij mijzelf kwam het nieuws van mijn opa al hard binnen, dus bij mijn moeder zou dat misschien nog wel erger zijn dacht ik. En door haar borderline komt zoiets vaak nog even harder binnen dan bij anderen. Wie weet triggert het ook wel weer van alles bij haar?! De relatie met haar ouders is voor mijn moeder heel moeilijk weet ik; iets waar ze vele trauma’s en negatieve schema’s in haar hoofd aan over heeft gehouden. Tijdens mijn jeugd was dat me al wel duidelijk geworden, want ze sprak er regelmatig over.
Ik stond er laatst bij stil dat ik wellicht in de relatie met mijn opa en oma aan het compenseren ben voor mij moeder. Zij zien haar niet en ik merk dat ik dat onbewust probeer goed te maken of het op te vullen. Alsof ik, als dochter van mijn moeder, iets kan goedmaken voor hen omdat zij geen contact willen/kunnen hebben met mijn moeder. Of in ieder geval niet op de manier die ze zouden wensen. Hierbij merk ik ook dat mijn oma andersom ook mij weer benaderd op een manier zoals ze vroeger met regelmatig met mijn moeder babbelde. Het werkt dus (onbewust) twee kanten op.
Ik merk dat ik heel erg de behoefte heb om dingen ’te weten’. Weten dat alles ok is met mijn moeder. Eergisteren voelde ik dat dus sterk en belde ik haar daarom op. Ik moet gewoon even checken was mijn gevoel; vanwege Corona en vanwege het nieuws over vader. Bellen is dan een veel beter idee dacht ik. Whatsapp leidt – bij ons dan – alleen maar sneller tot frustraties, boosheid en verdriet. En daarmee kan er contact worden gezocht op alle momenten van de dag, maar dat heb ik liever zelf in de hand. Ik vind het moeilijk als mijn moeder me out of the blue ineens hele lieve berichtjes gaat sturen of een heel verhaal gaat ophangen over iets wat niet goed gaat. Dat zeul ik dan vervolgens weer met mij mee.
Ons telefoongesprek verliep soepel! We babbelden even met elkaar alsof we dat altijd al deden. Ze zei dat het goed met haar ging, dat ze een nieuwe vriend had (heb ik een deja vú?) en dat ze het helemaal prima vond thuis. ‘Nee hoor ik vermaak me prima!’ zei ze. ‘Ik ben nu even fotolijstjes aan het uitzoeken bij de Xenos’. ‘Zal ik zwarte of houtkleurige nemen?’ vroeg ze aan mij. Ook met het slechte nieuws van haar vader leek ze redelijk goed om te kunnen gaan. Ik was dus gerustgesteld en we spraken af dat we eens in de zoveel tijd zouden bellen. Geen appjes, maar alleen bellen, omdat dat beter voor ons zou zijn zei ik. Daar kon ze het alleen maar mee eens zijn; ‘Is goed meissie’. En bij die woorden rolden er wat tranen over mijn wangen. De onbekendheid en warmte van die paar woorden; het raakte me.