Ik vind het interessant om te merken hoe mijn onderbewustzijn wordt beïnvloed door mijn ervaringen van vroeger. De laatste maanden droom ik namelijk vaak over mijn familie en dan voornamelijk over mijn moeder. Deze dromen zijn niet harmonieus of mooi, maar juist dromen waarin negatieve en heftige emoties centraal staan. Nachtmerries en herbelevingen komen namelijk vaker voor bij mensen die iets traumatisch, denk aan een moeilijke jeugd, hebben meegemaakt. Omdat ik weet dat ik niet het enige KOPP-kind ben dat hier last van heeft, wil ik hier vaker over gaan bloggen.
Mijn dromen vol conflict en angst
Mijn dromen houden vaak verband met gebeurtenissen die echt hebben plaatsgevonden of daarop lijken. Vaak is het niet exact de gebeurtenis zoals ie plaats heeft gevonden, maar gaat het meer om de thema’s die erin centraal staan; conflict, angst en geweld bijvoorbeeld. Hoewel ik zonder fysieke mishandeling en geweld ben opgegroeid komt het toch vaak voor in mijn dromen. Waarschijnlijk omdat dit niet ver van conflict afstaat denk ik. Een droom die vaak terugkeert is dat ik droom dat ik boos ben op mijn moeder vanwege een keuze die zij maakt. Een keuze waar ik het totaal niet mee eens ben omdat hierbij ons (mijn broertje, zusje of mijn) belang over het hoofd wordt gezien.
In het ‘echte leven’ is dit namelijk wel iets wat altijd – en nog steeds – speelt bij mij en wat me vaak nog boos en verdrietig maakt als ik eraan terugdenk. Neem bijvoorbeeld even twee jaar geleden, toen mijn moeder voor haar nieuwe – en zoveelste – liefde naar Texel verhuisde. Prima, zou je denken, maar niet als je nog een 13 jarig kind thuis hebt wonen dacht ik. Mijn zusje werd daarom gedwongen om bij haar vader – mijn stiefvader – te gaan wonen. Van binnen was ik zó boos en vond ik het zo erg voor mijn zusje. Hoe moest zij zich wel niet voelen? Aan de kant gezet, niet belangrijk genoeg? Omdat ik dan zoveel emoties voel blijft zoiets dan nog lange tijd in mijn hoofd rondspoken.
Niet ontspannen wakker worden
De meest levendige dromen komen bij de meeste mensen vaak voor vroeg in de ochtend, net voordat je wakker wordt. Je zit dan namelijk in je REM-slaap (ook wel ‘droomslaap) genoemd, waarin je de meest bizarre en onsamenhangende dingen kunt dromen. Je herkent het vast wel! Als ik dus net een heftige droom of nachtmerrie heb gehad word ik niet lekker wakker. Ik droomde dan bijvoorbeeld over een ongeluk, ruzie of gevecht. Lekker ontspannen voel ik me dan niet, want het voelt net alsof ik iets heftigs heb meegemaakt. In mijn dromen lijkt het net alsof ik er middenin zit, wat als gevolg heeft dat mijn lichaam hier ook fysiek op reageert. Mijn hartslag schiet bijvoorbeeld omhoog of ik schrik wakker.
‘Even lekker wakker worden’ komt eigenlijk sowieso niet voor in mijn vocabulaire. Al sinds dat ik mijn kan heugen sta ik te springen om de dag te beginnen en mijn to-do lijst af te werken. Doorslapen heb ik nooit gekund en in bed blijven liggen wachten terwijl een logé hopelijk ooit eens wakker wordt vind ik een straf. Ik denk dat mijn onvermogen om door te slapen – de onrust in mijn lichaam dus – ook te maken heeft met de traumatische gebeurtenissen uit mijn jeugd. Als je onrust in je lichaam voelt en je staat ‘aan’, probeer dan maar eens nog wat slaap te pakken, lukt mij niet. Omdat ik de dag altijd vroeg begin heb ik gelukkig wel veel tijd om even weer tot rust te komen wanneer ik mijn havermout en thee naar binnen werk. Dat gehaast doen komt zelden voor. 😉
Herbelevingen
Je zou mijn dromen en nachtmerries onder herbelevingen kunnen scharen. Herbelevingen komen voor bij PTSS, waarbij je (een gedeelte van) de traumatische gebeurtenis weer lijkt mee te maken. Vorig jaar toen ik naar de psycholoog ging werd ik nog getest op PTSS, omdat mijn lichaam vaak ‘aan’ staat. Mijn hoge hartslag is hier een goed voorbeeld van. Heel vaak word ik – zoals ik al zei – wakker met een hoge hartslag, Plus, als ik niet voor mijn wekker wakker ben, kan ik enorm schrikken van het geluid van mijn wekker. Mijn lichaam is dus vaak alert, alsof er altijd gevaar is, terwijl dat niet het geval is. Alleen al het feit dat ik weet dat ik op die dagen dingen moet gaan ‘doen’ bezorgt mij al een soort van spanning. Dit word erger wanneer ik een hele volle agenda heb. Nu ik weer even tijdelijk minder werk heb, voel ik me meteen weer een stuk rustiger van binnen.
Ondanks dat ik wel ’trekjes’ heb van PTSS, functioneer ik verder nog prima, dus voor mij geen reden om het verder uit te zoeken. Daarbij heb ik zelf ook niet heel goede ervaringen met het krijgen van ‘labeltjes’. Ik zie het meer als dat ik gewoon iets van dit, iets van dat en dan nog iets van wat anders heb. 😉 Mocht het echt nog eens veel meer van invloed worden op mijn leven, dan zou ik wel aan de bel trekken. Toch is het voor nu, ondanks dat het soms niet leuk is, prima uit te houden.
Koppeling met vroeger
Vroeger was het thuis onvoorspelbaar en met mijn emoties, en dus ook angsten, omgaan heb ik niet op een goede manier geleerd. De juiste strategieën om mezelf gerust te stellen heb ik niet want over onze emoties praten deden we vroeger nooit met onze ouders. Zo zie je maar hoe belangrijk dat eigenlijk is, maar ook hoe dat nu nog steeds invloed heeft op mijn leven. Opvallend vind ik het trouwens niet dat ik de laatste tijd veel vaker van dit soort ‘nare’ dromen heb. Dat heeft natuurlijk ook te maken met dat ik nu deze blog heb en er dus bewust veel vaker mee bezig ben dan ik eerst was. Daarnaast speelden er ook wel weer aardig wat dingen de laatste tijd in m’n familie, wat ook weer ‘voeding’ is voor mijn dromen.
Ik ben heel benieuwd of anderen KOPP/KOV kinderen ook last hebben van herbelevingen tijdens het slapen. Vind je die onrust in je lichaam ook herkenbaar? Of heb je moeite met inslapen / doorslapen? Laat het weten in een reactie!
Hoi,Hoi,
Ik heb ook vaak herbelevingen tijdens het slapen! Alleen ik slaap heel vast. Ook ben ik echt altijd zo ontzettend moe dat ik juist heel vast slaap. Ik ga bijna elke avond om 21 uur op bed omdat de dag mij zoveel energie heeft gekost. Ik heb ook PTSS en heb er overdag ook veel last van. Ook heb ik last van een bijwerking van PTTS namelijk derealisatie. Omdat mijn lichaam de hele dag zo onder spanning staat maak ik delen van de dag niet mee. Ik weet soms niet meer wat ik heb gedaan of waar ik ben. Ik ga dan in de overlevingsstand en dan neem ik niks meer op.
Hi Kristien,
Ik had zelf nog nooit gehoord van derealisatie, maar kan me goed voorstellen dat je lichaam de spanning op een bepaald punt niet meer draagt. Het lijkt me lastig om nog goed te kunnen functioneren als je bepaalde momenten van de dag niet bewust meemaakt. Ik ga er eens wat meer over lezen nu!
Heel erg bedankt voor je openheid. Ik hoop dat je voor jezelf een manier kunt vinden om met alles om te gaan.
Hi!
Via een Google search kwam ik op je blog uit. Hoe herkenbaar! Ook wat je hier schrijft. Nooit eens uitgerust wakker worden… Heb jij ook dat je zo langzamerhand tegen het slapen gaat opzien? Alsof de nachtmerries traumatisch op zich worden. En dan dat wakker schrikken met adrenaline stoten. Niet relaxed… Ik hoop dat je blog mag helpen om dingen van je af te schrijven en je zo weer verder mag groeien. Ik zal iig geboeid blijven lezen. Sterkte! E.
Hi E,
Wat goed dat je mijn blog hebt gevonden! Fijn dat het herkenning oplevert.
Ik moet zeggen dat ik nog niet tegen het slapen ga opzien, vooral in de avond ben ik zo moe altijd, dan wil ik maar al te graag slapen. 😉 Verder wisselen de heftige dromen zich gelukkig ook af met nachten waarin dit niet voorkomt. Juist wanneer ik drukker ben, meer stress heb of er weer eens ‘iets’ gebeurd is binnen mijn familie dan komt het – ook wel logisch natuurlijk – vaker voor. Genoeg rust pakken of iets doen voor afleiding (lezen / netflix) werkt bij mij in ieder geval ook om mijn gedachten op het laatste wakkere moment van de dag te verzetten. Maar goed, je onderbewustzijn heb je lang niet altijd in de hand.
Dat je schrijft dat nachtmerries traumatisch op zich worden vind ik wel heel mooi omschreven. Zo lijkt het soms wel inderdaad! De hele heftige vergeet ik ook niet snel …
Leuk dat je m’n blogs zal blijven lezen!
Heel herkenbaar ik las daar ook over toen ik bij de POH liep. Omdat ik namelijk het vermoeden heb dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft (kan natuurlijk de diagnose niet stellen).
Had ik daar ook een boek over gelezen. En ik probeerde mij voor te stellen of ik die herbeleving had. Maar ik heb het inderdaad alleen in de vorm van dromen.
Vaak ben ik heel boos op mijn ouders en dan schreeuw ik tegen ze. Alles wat ik nooit heb durven zeggen.
Soms is het zo dat ik weer contact met ze krijg. Want ook al heb ik het contact verbroken. Daar verlang ik alsnog naar. En uiteindelijk zorgt mijn moeder er dan weer voor dat ik afgewezen word.
En inderdaad het is heel vervelend om zo wakker te worden. Soms bezweet en mijn hart klopt inderdaad als een tierelier. En ook zoals je zegt op momenten wanneer ik veel bezig ben met mijn ouders.
Uitslapen kan ik ook niet. Voel mij heel onrustig. Vooral op bijvoorbeeld zondagen of dagen dat ik niets te doen heb. Dan voel ik een bepaalde onrust. Dus ik zorg altijd voor kleine projecten zodat ik mij daar op kan storten.
Dat wil niet zeggen dat ik ook heel goed niks kan doen. Maar dat zijn wel vaak de momenten dat ik mij slecht voel over mezelf.
Net zoals jij kan ik ondanks al deze dingen op dit moment goed functioneren. Al weet ik ook donders goed dat ik door mijn coping heel veel emoties blokkeer. Maar het is niet zo dat ik ongevoelig ben. Het beschermd mij tegen een pijn die te groot is. Misschien dat er ooit een moment komt dat ik er wel iets aan ga doen. Alleen voor nu kan ik ook gelukkig door het leven gaan zonder dat ik die dingen voel.
Hoi Sherana,
Wat mooi om te zien dat je openlijk je eigen gedachten en ervaringen deelt op mijn post! Dromen zeg heel veel over waar we ons mee bezig houden. Soms is het voor mij dan ook verhelderend, dan merk ik dat er iets is waar ik mee zit en waar ik iets ‘mee moet’. Voor mij ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die deze onrust in haar lichaam ervaart. En wat je zegt over ‘kleine projecten’ – heel herkenbaar!
Goed om te lezen dat je nu gelukkig door het leven gaat en wel kunt ‘voelen’ – iets wat niet alle KOPP/KOV kinderen kunnen. Toch is dit denk ik wel belangrijk om je eigen ‘kompas’ te ontwikkelen; wat wil ik, waar liggen mijn grenzen etc.
Proud of you!
Heel herkenbaar verhaal dit en voor mij ook een eye-opener. Dit zit hem met name in dat stukje “aan-staan”. Ik dacht altijd dat dit aan mij lag als je persoon; weinig kunnen hebben/aankunnen als je het gevoel hebt dingen te moeten doen, een drukke agenda kan dan ook heel overweldigend voelen. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee kampt en dat dit ook te herleiden is buiten mijzelf (ook wel eens lekker, want we geven onszelf waarschijnlijk al te veel de schuld van van alles en nog wat). Die heftige dromen herken ik ook, het kan je echt achtervolgen en je draagt zo’n gevoel de hele dag mee. Aan de andere kant denk ik dat dit ook belangrijk is voor je verwerkingsproces. Mooi hoe ons lichaam/onze geest dit uit zichzelf probeert op te lossen, ook als we niet bewust hier aandacht aan besteden.
Super fijn dat je zo open je gedachten en ervaringen deelt. Heel dapper en knap. Net zoals jij en een aantal anderen in de reacties, functioneer ik ook prima, maar je sleept het toch dagelijks met je mee. Dit breekt je soms enorm op. Grotendeels focussen op mezelf en mijn eigen heling helpt me het meeste vooruit om met deze situaties om te gaan.