Het is niet duidelijk wat er met mijn moeder aan de hand is, er is namelijk geen diagnose gesteld bij haar. Ik had tot een jaar geleden ook nog nooit gehoord van de term KOPP-kind, tot ik na aanleiding van de breuk met mijn moeder hulp heb gezocht. De praktijk ondersteuner en een psycholoog zeiden beiden dat ik vermoedelijk een KOPP-kind ben. De relatie tussen mij en mijn ouders is nooit goed geweest. Mijn moeder heeft mij tot ik haar op mijn 21ste terugsloeg lichamelijk mishandeld. De geestelijke mishandeling is nooit gestopt al werd het wel iets minder toen ik niet meer thuis woonde. Door de mishandeling kon ik nooit het vertrouwen krijgen in mijn ouders. Ik deed mijn best om zo min mogelijk fouten te maken. Maar zoals de meeste mensen ben ik niet perfect en dus maakte ik fouten. En wie een stok zoekt om een kind te slaan vindt er altijd wel één.
Ik mocht niets tegen anderen zeggen
Ik kan mij de reclame van de kindertelefoon nog goed herinneren. Mijn moeder had een keer gezegd dat als ik het ooit in mijn hoofd haalde om daarnaartoe te bellen ‘ik nog lang niet jarig zou zijn en maar moest maken dat ik weg kwam.’ Want ‘zodra die mensen weg waren zou ze nog niet klaar met mij zijn.’ Dat was voor mij als kind genoeg om het nooit aan iemand te vertellen. Tijdens mijn puberteit veranderde dat. Mijn broertje en ik begonnen erover te praten en ik nam mijn vriendinnen in vertrouwen. Daardoor leerde ik dat het er bij ons thuis dingen gebeurden die niet helemaal normaal waren. Ik zag in dat het ontbrak aan liefde, vertrouwen en veiligheid. Ook begon ik mij af te zetten tegen mijn ouders. Dat zorgde natuurlijk voor nog meer spanningen in huis. Vaak maakte ik lange fietstochten met mijn vriendinnen. Ook zorgde ik er bijna altijd voor dat er een vriendin was dan waren mijn ouders iets milder en anders trok ik mij het liefst terug achter de computer.
Het verkeerde pad op
Ik was tijdens mijn puberteit echt diepongelukkig en mijn ouders maakte het mij niet makkelijk. Mijn vader klaagde wel eens over het gedrag van mijn moeder en dan luisterde ik en begreep ik hem. Soms probeerde ik hem in vertrouwen te nemen, maar dan kwam ik er als de gebeten hond uit. Hij wist het namelijk altijd te bagatelliseren en het zo te draaien dat het mijn eigen schuld was. Hierdoor voelde ik dat ik er eigenlijk alleen voor stond. Ik kreeg ‘verkeerde’ vrienden en zocht mijn uitvlucht in verdovende middelen. Ik heb mij altijd heel schuldig gevoeld over die periode. Toch weet ik ook dat ik het deed als reactie op mijn ouders, waardoor ik het nu een beetje los kan laten. Natuurlijk zorgde mijn gedrag alleen maar voor nog meer problemen thuis. Toen ik een avond laat thuiskwam stormde mijn moeder naar beneden. Ze begon mij te kelen en zei dat we ‘niet beiden konden leven.’ En dus koos ze voor haarzelf en moest ik dat ‘met mijn leven bekopen’. Mijn vader kwam gelukkig achter haar aan en trok haar van mij af. Dit is iets wat ik niet zomaar meer vergeet.
Toekomstplannen maken
In deze tijd ontmoette ik mijn huidige man. Door hem zag ik in dat er wel iemand van mij kon houden om wie ik was, want hij hield van mij ondanks al mijn eigenaardigheden. Alles wat mijn ouders aan mij haatten – wat mij mij maakte – vond hij schattig of grappig, waardoor ik steeds meer eigenwaarde en zelfvertrouwen kreeg. Het zorgde ervoor dat ik weer durfde te dromen van een mooie toekomst en daar begon ik hard aan te werken. Achteraf gezien heb ik veel stappen doorlopen die ze normaal ook in een afkickkliniek volgen. Ik verbrak bepaalde vriendschappen, ging niet meer uit en naar festivals en ik had zingeving gevonden. Ik ging weer een opleiding volgen zodat we twee inkomens zouden hebben. Het plan was om te beginnen aan ons gezinnetje als ik mijn diploma had gehaald. Zogezegd zo gedaan; met heel wat hobbels op de weg zijn we nu eindelijk waar we willen zijn.
Mijn moeder respecteert de regels voor ons kind niet
Ongeveer twee jaar geleden kwam onze dochter ter wereld en na acht maanden heb ik besloten tijdelijk even geen contact met mijn moeder te hebben. Zij begon namelijk weer in oude patronen te vallen bij mijn dochter. Ze zei dat ze mijn dochter zou meppen als ze zou blijven zeuren en ze stelde zich heel autoritair naar haar op. Daarnaast respecteerde ze onze regels als ouders niet en pakte ze mij via mijn dochter terug voor dingen die ik als kind had gedaan. Wij wilden bijvoorbeeld niet dat mijn dochter het eerste jaar van haar leven suiker zou eten, omdat dat het advies is van het ouder kind centrum. Wij willen haar een goede start geven. Vervolgens geeft mijn moeder haar voor onze neus hapjes ijs. Ondanks dat we herhaaldelijk zeiden dat we ze ermee moest stoppen, bleef ze haar lachend ijs geven. Toen ik haar vroeg waarom ze niet naar mij luisterde, zei ze dat ik als kind ook nooit luisterde naar haar. Dat soort antwoorden kreeg ik jammer genoeg steeds vaker.
Een goede moeder voor mijn dochter willen zijn
Nadat ik afstand had genomen van mijn moeder ben ik hulp gaan zoeken. Ik had gesprekken met de praktijk ondersteuner, want ik wilde mijn dochter niet hetzelfde aandoen als dat mijn moeder mij heeft aangedaan. Het klikte heel goed tussen hem en mij en ik was niet bang om het achterste van mijn tong te laten zien. Als er iets mis met mij was dan wilde ik daar heel graag wat aan doen. Ik kreeg meteen het advies om het contact met mijn moeder verbroken te laten, wat ik ook heb aangenomen. Iedere keer ging het een stukje beter met mij. Ik werd steeds autonomer, gelukkiger en zelfverzekerder en ik durfde weer te vertrouwen dat ik een liefdevolle moeder kon zijn voor mijn dochter.
Geen therapie, maar wel een compliment
De praktijkondersteuner vermoedde dat ik misschien PTSS had en verwees mij door naar EMDR therapie. Bij de intake gaf de psycholoog halverwege het gesprek aan dat ze niet dacht dat ik de therapie op dit moment nodig had. Ze gaf mij een groot compliment waar ik mij nu nog aan vast kan houden. Namelijk, dat niet iedereen die traumatische ervaringen heeft ook daadwerkelijk een trauma oploopt. Ze vond mijn enorme sterk en vond dat ik mijn coping strategieën goed in weet te zetten. Aangezien ik gewoon prima functioneer in het dagelijks leven leek het haar niet handig om te gaan graven in mijn verleden.
Grenzen aangeven in het contact met mijn ouders
Twee maanden nadat ik het contact met mijn moeder had verbroken kreeg ik een appje van haar met daarin alleen de vraag wanneer ze mijn dochter weer mocht zien. Ik heb dit genegeerd en kreeg daarna later ook een bericht van mijn vader met de vraag wat er gebeurd was. Hij zei dat ik niet zo koppig moest zijn en in gesprek moest gaan met mijn moeder. Ik heb toen alles gezegd wat ik wilde en laten weten dat ik geen contact meer zou hebben met mijn moeder. Dat ik hem wel als opa voor mijn dochter wilde maar dat ik niet meer bij hun over de vloer zou komen. Hij vond het belachelijk dat ik mijn dochter gebruikte om te onderhandelen. Hij hoopte dat ik in het leven zou vinden wat ik zocht maar hij koos er voor om ook geen contact met ons te hebben.
Ook goede herinneringen aan vroeger
Ik heb veel van mijn ouders geleerd en dan vooral hoe het niet moet. Mijn vader heeft nooit het lef gehad om het beste voor zijn kinderen te doen en ik doe dat wel voor mijn kind. Ik wist al heel vroeg dat ik de cirkel wilde verbreken en ik zal mijn kind nooit met een vinger aanraken. Daar durf ik nu na alle gesprekken met de praktijk ondersteuner op te vertrouwen dat ik dat kan. Mijn ouders zijn niet alleen maar slecht, maar ze hebben ook veel goede dingen gedaan, wat soms ook allemaal zo moeilijk maakt. Daarom heb ik soms last van het loyaliteitsconflict. We kwamen materialistisch niets tekort, mijn moeder was super creatief, we hadden de leukste verjaardagsfeestjes en mijn ouders namen ons altijd mee op uitstapjes. Dat zijn positieve dingen die ik zeker meeneem in mijn carrière als moeder. Maar die andere dingen, daar blijf ik graag ver bij uit de buurt.