Honderd en één conflicten in mijn hoofd als ik schrijf

Wellicht dat je het gemerkt heb, maar ik heb mijn post ‘In paniek belde ik 112 voor mijn moeder’ offline gehaald. Ik had het er met mijn broertje over, wat ook weer leidde tot een andere discussie, en toen begon ik ineens enorm te twijfelen over mijn openheid. Kan ik wel zó openlijk praten over het leven van mijn moeder en ons gezin? Er is hier natuurlijk geen richtlijn voor, maar het is aan mij om deze gaandeweg uit te vogelen. Ook míjn gevoel hierbij gaat soms van de ene naar de andere kant (ik blijf toch een kind van mijn moeder hè). Het ene moment heb ik er alle vertrouwen in en ander moment ben ik enorm aan het twijfelen. Vorige week had ik zo’n momentje; ik werd even overspoeld door negatieve emoties. Het is niet makkelijk, maar zo trek ik het niet. Als ik dit echt wil gaan doen, hoe ga ik een manier vinden om het vol te houden?

Eigenlijk baal ik ervan, dat ik mijn gevoelens niet online kan delen zonder dat ik er af en toe zelf helemaal in de stress van raak. Niet omdat het schrijven direct wat met mij doet, maar ik kan me erg druk maken als ik weet dat ‘bepaalde’ mensen het kunnen lezen. Zelf kan ik wat ik wil schrijven prima op papier krijgen, maar hoe denken anderen over mij, over mijn moeder en ons gezin als ze mijn stukken lezen? Het is toch een beetje de vuile was buiten hangen wat ik doe. Hieronder lees je meer over de conflicten die zich afspelen in mijn hoofd als ik iets heb gepost.

Het ‘ik schrijf negatief over mijn moeder conflict’

Allereerst schrijf ik natuurlijk veel over mijn moeder. Ik wil het thema bespreekbaar maken en daarom het taboe omtrent KOPP/KOV ook niet in stand houden. Maar toch, ik wil niet dat mijn moeder zich nadrukkelijk een slechte moeder gaat voelen. Vaak schrijf ik namelijk negatief over haar omdat dat ook wel is hoe ik mijn jeugd heb ervaren. Maar het was natuurlijk niet altijd alleen maar negatief, zwaar en moeilijk. Moet ik als ik schrijf dan nadrukkelijk benoemen dat er ook wel eens normale, gezellige momenten waren? Schets ik anders een eenzijdig beeld als ik dit niet doe? Bij sommige volwassen KOPP/KOV merk ik dat zij wel de behoefte hebben om echt te benadrukken dat er fijne momenten zijn geweest of dat hun moeder ook erg lief was en leuke dingen met hen deed. Zelf voel ik dat niet zo heel sterk, wel een klein beetje, maar voor iedereen is dit dus weer anders.

Natuurlijk schrijf ik niet om mijn moeder een ‘slechte moeder gevoel’ te bezorgen. Toch zou ze hier wel telkens aan herinnerd kunnen worden als ze dingen leest van mij. Al weet ik eigenlijk niet of ze actief meeleest (ik hoop dan ook eigenlijk weer stiekem van niet). Omdat haar emoties vaak heel heftig zijn is mijn worst-case-scenario dan ook dat ze door mijn verhalen in een dip raakt. En dan bedoel ik niet een middelmatige dip, nee een heftige dip waarin ze zichzelf een slechte moeder vindt en misschien het leven niet meer ziet zitten. Ik weet dat mijn moeder deze gedachten heeft, maar zoiets wil ik natuurlijk NOOIT op mijn geweten hebben. Maar goed, ik heb er voor gekozen om haar ‘vaag’ te vertellen dat ik over haar schrijf en dat er wel eens onaangename dingen voor haar bij kunnen staan. Voor zover ik weet, is ze hier ok mee en deze gedachte houd ik dan ook maar vast. Ik kon er ook voor kiezen om mijn moeder niet te vertellen dat ik mijn blog heb, maar dat zou betekenen dat andere familieleden – omdat ik niet anoniem ben – het ook voor haar geheim moeten houden. Dat leek me wel heel complex worden en dan kies ik toch voor openheid hierin.

Het ‘ik wil mijn zusje beschermen conflict’

Dan mijn zusje (16); mijn lieveling op deze aardbol. Ze zit nu in de fase dat ze het moeilijker krijgt om het contact goed te houden met mijn moeder. Uiteraard heeft dit ook weer effect op haar eigen gevoelens. Door mijn ‘moederige’ gevoelens voor mijn zusje wil ik haar beschermen. Ten eerste wil ik haar ‘rots in de branding’ zijn en dat is lastig als ik een boekje opendoe over mijn eigen kwetsbaarheden. Dan ben ik niet meer degene met wie het altijd goed gaat. En dat moet ik wel zijn, want als oudste zus is dat mijn rol. ‘Ik moet ervoor zorgen dat ze altijd kan terugvallen op mij’. Die rol schud ik maar moeilijk van mij af, want ik kan en wil dat (nog) niet. Daarnaast wil ik mijn zusje eigenlijk niet confronteren met de dingen die mij en mijn broertje zijn overkomen toen zij nog niet was geboren. Ik ben bang dat zij misschien ook op een gegeven moment in een dip raakt. Uit nieuwsgierigheid blijft ze mijn posts toch wel lezen, maar wat doet dat nou echt met haar? Anderen zeggen veelal dat het ons vast dichter bij elkaar zal brengen, en dat doet het ook, maar toch blijft het voor mij lastig.

Het ‘ik wil het mijn broertje niet onder zijn neus schuiven conflict’

Mijn broertje (23) vertelde laatst op de fiets dat hij me was gaan ontvolgen op Instagram. Ik schrok daarvan want dit leek precies op waar ik bang voor was; het deed dus wel echt iets met hem, anders zou hij dit niet doen. Hij gaf aan mijn verhalen niet willekeurig onder zijn neus te willen krijgen op zijn Instagram timeline. Hij had eigenlijk nooit zo had beseft dat het ‘zo erg’ was vroeger. ‘Mama had gewoon borderline’ en dat was gewoon zo. Hij had het nooit zo zwaar gezien als ik, maar door mijn verhalen begon hij in te zien dat het inderdaad aan alle kanten niet klopte vroeger. Ik vond het lastig om te horen dat hij dit inzicht had gekregen door mijn schrijven. Dit wil ik dus helemaal niet dacht ik, blugh! Net als bij mijn zusje wil ik ook voor mijn broertje de best mogelijke zus zijn en nu ‘deed ik hem dit aan’. Anderen zeiden dat het vast goed zou zijn voor hem om het te verwerken, maar hier was ik het niet per sé mee eens. Als hij in principe gewoon lekker in z’n vel zit, wie ben ik dan om daar dan veranderingen in aan te brengen door verhalen van vroeger onder z’n neus te schuiven? De één heeft daar behoefte aan en de ander niet gewoon niet. Ik denk dat de manier waaróp jij je trauma hebt ervaren het belangrijkste is. Sommige zeiden dat het later alsnog wel keihard terug zou komen bij hem. Ook met dit gegeven was ik het niet eens, dit kan maar hoeft toch niet per sé?

Het ‘wat zal de rest van de familie denken conflict?’

Naast directe familie word ik ook nog wel een beetje zenuwachtig van wat mijn verhalen doen met andere familieleden. Mijn moeder kan vanwege haar borderline persoonlijkheidsstoornis maar lastig contact houden met familieleden en dit gaat dan ook afwisselend een tijd goed en dan weer niet goed. Juist daarom vind ik het ook wel een beetje lastig dat ik weet dat bijvoorbeeld mijn opa en oma – de ouders van mijn moeder – mijn site weten te vinden. Mijn oma wilde het niet lezen, die kon het niet aan zei ze. Mijn opa daarentegen heeft het wel gelezen zei hij en huilde, want het is toch ‘hun kind’ over wie ik schrijf en dat vind hij lastig. Ik was bang dat ze me dingen kwalijk zouden nemen, maar dat doen ze niet. Het heeft er juist voor gezorgd dat we er nu met elkaar over kunnen praten, hoe moeilijk dat ook is.

Afgelopen zondag kwam ik er ook achter dat mijn oom en tante mijn blogs hebben gelezen. Ik ging namelijk op bezoek bij mijn opa en oma – de goede kleindochter uithangen – en zij waren daar ook. Ik was amper binnen of het ging er al over toen ze de vraag stelde wat ik nou eigenlijk deed in m’n leven. Al snel kwam ik erachter dat mijn tante nooit door had welke impact mijn moeder op mij had gehad en de tranen stonden in haar ogen. Ik was even bang dat mijn oom nog iets negatiefs zou zeggen – mijn moeder is zijn zus -, maar dat was niet het geval. Herkenbaar was het voor hem, maar ook hij had niet door dat het zo erg was. Achteraf stuurde mijn tante mij nog een appje waarin ze schreef dat ze was geschrokken, maar ondanks dat toch alle vertrouwen in ‘met zonder ouders’ had! Die middag, zaten we bij mijn opa en oma met z’n vijven over mij en mijn moeder te praten. Dat had ik een jaar geleden nooit kunnen bedenken, toch best bijzonder.

Bewust van de kwetsbaarheid van de mens

De ene persoon kan zich drukker maken om dingen dan een ander. Tijdens dit schrijven heb ik, jawel, een nieuw inzicht gekregen. Ik ben me gaan beseffen dat ik mij enorm bewust ben van de kwetsbaarheid van de mens. En dat ik mij dáarom zo ontzettend druk kan maken om wat mijn broertje, zusje, moeder en andere familieleden hiervan denken. Ik ben bang dat ze het mijn verhalen niet kunnen ‘dragen’. Anders gezegd, ik ben bang dat ze mijn verhalen niet ‘aankunnen’, mentaal gezien. Dat ik ze een rotgevoel bezorg, of nog erger een depressie ofzo. In mijn beleving kan ik zelf heel veel lasten dragen, maar anderen niet. Dit omdat ik mijn eigen gevoel kan nagaan, maar dit kan ik niet precies bij anderen. Controle lijkt hier toch weer een dingetje te zijn, zoals dat vaker bij mij is. Niet weten, niet zien, niet horen, ik vind het allemaal maar niets.

Deze angst om te denken dat mensen dingen niet kunnen ‘dragen’ komt natuurlijk voort uit mijn jeugd. Ik groeide op met twee psychisch zieke ouders die het leven moeilijk vonden. Voor mij was het dus ‘heel normaal’ om te zien dat mensen soms iets niet konden dragen, mijn moeder liet dat gedrag vaak genoeg zien. Juist die onvoorspelbaarheid; het niet precies weten wat het met iemand doet, daar wind ik me over op. Ik hoop dan ook dat de mensen om mij heen altijd blijven zeggen wat mijn blogs met hen doen. En in de tussentijd, probeer ik een weg te vinden hoe ik door kan gaan met schrijven zonder mezelf té druk te maken om de gevoelens van anderen.