Ik zal mijzelf even voorstellen, Mijn naam is Jessica, ik ben 28 jaar en ik woon al 6 jaar samen met mijn inmiddels man en twee katten in een eengezinswoning vlakbij Rotterdam.
Ik ben opgegroeid in een gezin met vader, moeder, 2 broertjes en een zusje. Onze thuis situatie is verre van normaal geweest. Ik werd nooit geslagen en we hadden in principe genoeg te eten en genoeg spullen. Maar het is vooral psychische mishandeling geweest waar ik mee te maken had. Ik ben getraumatiseerd. Deze twee woorden drongen pas goed tot mij door toen de psycholoog het een paar maanden geleden tegen mij zei.
Ik ben een jaar geleden bij haar terecht gekomen toen ik in een burn-out kwam. Psychische mishandeling. Getraumatiseerd. Dat valt allemaal wel mee toch? Zo erg is het toch niet? Dat dacht ik, en dat zei ik ook. Maar ja. JA. Zo erg is het dus WEL.
Met duizend vragen ging ik vorig jaar naar de psycholoog. In het begin was ik vooral leeg. Mijn hoofd was leeg, ik wist niets meer. Noem eens een paar dingen die vroeger thuis wel leuk waren vroeg ze mij. ‘Tsja, ehmm..’ ‘Ja, ehmmm…’ ‘Nouja, als we dan met z’n alle aan de keukentafel zaten en we moesten ergens om lachen was het wel gezellig, maar ja dat was dan alleen als mijn vader er niet bij was.’ ‘Of als we uit eten gingen, maar dan alleen als mijn vader een goeie bui had.’ ‘En toen we vorig jaar trouwden, maar ja, mijn moeder had ruzie met mijn tante en mijn vader heeft de hele dag met een telefoon in zijn handen gelopen ook op de belangrijke momenten.’
Ik kon gewoon niets bedenken dat echt leuk was geweest, zonder een maar erbij. Gelukkig heb ik een psycholoog die verder kijkt dan haar neus lang is en vrij snel zei ze dat ik hoogstwaarschijnlijk een KOPP kind ben. Het beste is dat een kind zijn relatie met de ouders op een goede manier voortzet, maar ja, sommige ouders zijn gewoon vreselijk en moet je echt afstand van doen, anders gaat het ten koste van je eigen gezondheid’.
Afstand nemen had ik inmiddels al gedaan. Jarenlang heb ik geprobeerd met alles wat ik in mij had, geduld, ruzie, schreeuwen, uitleggen, helpen, hulp zoeken, positief, negatief, begeleiden, voor ze opkomen, enz. Het had mij inmiddels zo veel gekost. Relaties met vriendjes, vrienden en vriendinnen, en familie, geen baan kon ik houden, tijd, verdriet, teleurstelling keer op keer.
En dan nu een burn-out!? Dit was de druppel. Mijn leven stond compleet stil door alle ellende die mijn ouders veroorzaakt hadden. Het was genoeg, het was klaar. Het is voorbij.
Mijn broertjes en zusje hebben nog wel contact met mijn ouders. Mijn oudste broertje woont gelukkig al op zichzelf en de jongste twee wonen nog bij mijn ouders thuis. Ik vind dit ontzettend moeilijk. En ik snap ook niet dat zij ook het contact niet verbreken. De psycholoog zegt dat dit komt omdat we allemaal op een andere manier mishandeld zijn en de een erger dan de ander. Kinderen zijn ongelooflijk loyaal aan hun ouders waardoor het niet snel tot een breuk zal komen.
Het contact met de jongste twee is dan ook heel moeilijk. Met mijn jongste broertje heb ik door vroeger altijd al een slechte relatie mee gehad en mijn zusje staat vierkant achter mijn ouders en heeft, vrees ik, mijn rol overgenomen. Ik kan hen dus alleen maar zien als ze naar mijn huis komen of ik spreek in mijn oude (dus hun) woonplaats af in een parkje of desnoods in een restaurant.
Ik heb getwijfeld of ik anoniem mijn verhaal wil doen of toch bekend, met foto erbij. Uiteindelijk heb ik besloten om anoniem onder de naam Jessica te gaan schrijven. Ontzettend bang ben ik namelijk dat mijn broertjes of zusje hierachter gaan komen. Dat kan ten koste gaan van mijn relatie met hen die door alles niet zo stabiel is. Ik sta tenslotte 1-0 achter bij ze, want zij worden nog regelmatig gehersenspoeld door mijn ouders.
Ik ben daar altijd bang voor geweest, om hen kwijt te raken. Daarom heeft het contact verbreken nog zo lang geduurd. Ik wil hen voor geen goud kwijt. Zij zijn mijn alles waar ik het voor heb gedaan en het breekt mijn hart dat ik hun in de steek/achter gelaten heb bij mijn ouders. Maar ik moet voor mijzelf en mijn toekomstige gezin kiezen.