Hoi! Ik ben Judith en onlangs kwam ik een oproepje voor een gastblogger tegen op het Instagram account van Sandra, ‘Met zonder ouders’. Ik voelde me meteen geroepen! Ik zal me eerst even voorstellen en daarna zal ik toelichten waarom ik me zo geroepen voelde.
Wie is Judith?
Ik ben 39 jaar en moeder van 3 meiden van 4,6 en 8 jaar. Ik ben dol op humor. Ik kan zelfs niet zonder! Ik ben niet vies van een grove of schunnige grap en een vleugje sarcasme kan ik erg waarderen. Ik kan zelfs niet zonder humor in mijn donkerste dagen. Op mijn eigen website en insta account @judithevelien kun je dan ook verschillende stijlen en moods qua onderwerpen vinden. De ene dag kan ik een gek filmpje plaatsen, de andere dag een leuke en herkenbare quote van een van mijn meiden en weer een dag later een zwaarder/ serieuzer onderwerp over rouwen, het gemis van mijn moeder of de struggles omtrent mijn kopp-verleden. Het een sluit het ander niet uit bij mij!
Ik studeerde SPH, maar mijn werkelijke passie is schrijven. Ik schrijf momenteel voor een mamaplatform, ik heb een eigen website, ik schrijf in opdracht voor een groot schrijversplatform en ik ben vier dagen per week werkzaam op een kinderopvang.
Muziek kan me raken tot op het bot. Ja, ik zing zelf ook graag een deuntje mee. Dit wordt me niet altijd in dank afgenomen. Eigenlijk nooit.
Mijn guilty pleasures? Een blikje Redbull op zijn tijd! Oh heerlijk. Ja, ik weet hoe slecht het is. Maar hej, ik drink verder geen koffie of thee… en…ik rook niet! Verder maak ik graag de belachelijkste filmpjes (hoe gekker hoe beter) en schaamteloos deel ik deze zo nu en dan ook nog eens. Ik kan soms dubbel liggen om mijn eigen idioterie. Hoe minder grappig mijn omgeving het vindt, hoe grappiger ik het zelf vind. Slecht hé…Daarom is het ook een guilty pleasure. En vloeken. Ja, ik kan vloeken als de beste. Maar dat blijft tussen ons, deal?
Verder ben ik een erg reflectief persoon. Ik pluis graag uit waar weerstand of andere belemmeringen vandaan komen en/ of waarom ik nou zo word geraakt. Ik kijk graag naar programma’s waar allerlei mysteries aan het licht komen. Van ufo’s en aliëns tot paranormale verschijnselen. Ik smul ervan! Heerlijk om me even in een magische bubbel te bevinden waarin er zoveel meer bestaat dan dat wat we allemaal al kennen.
Waarom gastblogger voor Met Zonder Ouders?
Tot zo ver wat typische feitjes over mij. Ik voelde me aangesproken door de oproep van Sandra, omdat ik zelf ook een kopp-verleden heb. Omdat dit nog een relatief onbekend begrip is en er een hoop kinderen en volwassenen in Nederland kampen met aanverwante problematieken, vind ik het erg belangrijk om dit onderwerp onder de aandacht te blijven brengen. Ik zal me vooral toespitsen op kopp-verleden en moederschap. Ik moest namelijk nogal wat obstakels overwinnen tot ik het überhaupt aandurfde om moeder te worden. Bij mijn moeder ging het immers mis na de geboorte van mijn twee jaar jongere broertje. Hoe zou ik op een zwangerschap reageren? Hoe vatbaar ben ik zelf voor psychoses en/ of depressies? Ben ik erfelijk belast? Ook onderwerpen als loyaliteitsconflict, schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, je eigen ruimte/ staan voor jezelf/ grenzen en boos zijn, kunnen eventueel aan bod komen. En natuurlijk hoe dit dan gaat in combinatie met het moederschap, hoe zag mijn weg naar het moederschap eruit? Hoe kun je een moeder zijn, zonder dat je zelf echt een moeder had?
Mijn moeder kampte met psychoses en depressies
Ik ben opgegroeid met een moeder die kampte met psychoses en depressies. Ik was nog heel jong toen mijn moeder voor het eerst een psychose kreeg, zo rond de 3 jaar geloof ik. Daardoor verliep mijn jeugd erg turbulent en ontwikkelde ik een ingenieus overlevingsmechanisme. Dat mechanisme werd mijn rode draad in mijn ontwikkeling en mijn weg naar volwassenheid. Het heeft me geholpen te overleven. Zo kan ik dat nu zien. Als ik er met deze ogen naar kijk, dan kan ik het zelfs omarmen en hier dankbaar voor zijn. Zonder dit mechanisme had ik het waarschijnlijk niet gered en was ik niet waar ik nu ben.
Overleven als kind is schrijnend
Tegelijkertijd is dit ook een heel verdrietig systeem. Overleven als kind is natuurlijk heel schrijnend en triest. Het maakte me hard, heel erg hard. Het maakte me streng voor mezelf. Het zorgde ervoor dat ik me voor alles en iedereen wegcijferde. Ik kreeg te maken met een onuitputtelijk schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel. Dat zijn dan ook exact de elementen die me nog steeds parten spelen.
Grenzen aangeven
Dit zorgde ervoor dat de band met mijn moeder moeilijk was. Een groot deel van mijn pubertijd en alles wat daarbij hoorde, sloeg ik over. Ik werd niet onbezorgd jong volwassen. Dat was te onveilig voor me. Ik kon niet onbezorgd jeugdzondes begaan, zoals iedere achttienjarige dat zou doen onder normale omstandigheden. Op die leeftijd ontdekte ik dat ik er ook toe deed en dat niet alles om mijn moeder en haar ziekte draaide. Dat ging lomp en onbeholpen. Maar ik moest. Ik moest mijn grenzen leren aanvoelen en aangeven, anders ging ik er zelf aan ten onder. Ik kon alleen maar kwetsbaar zijn door hard te zijn. Ik zeg altijd; ‘Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid’.
Daar kreeg ik steeds meer handigheid en souplesse in. Vooral dat laatste vind ik van grote waarde, want daardoor kon ik met respect met mijn moeder omgaan en haar uitleggen waarom ik deed wat ik deed. Maar wat was het een struggle om daar te komen! Wat is het moeilijk om soms het gevoel te hebben om je eigen moeder af te wijzen. Als kind heb je te maken met loyaliteit. Hiermee kom je in conflict wanneer er in je jeugd dingen niet gaan zoals ze horen te gaan. Zoals bij mij het geval was. Onder de druk van een enorm loyaliteitsconflict, leerde ik toch mijn grenzen aan te voelen. Door effectief mijn grenzen aan te geven, kwamen we steeds dichter tot elkaar. Net toen dit op steeds meer een natuurlijke wijze verliep, stapte mijn moeder (ik was toen 26 jaar) uit het leven. Ik had mijn jeugd nog niet verwerkt, of ik had met het volgende trauma te maken. Dit was mijn geschiedenis in een notendop.
Inmiddels heb ik alles goed op de rit en ken ik mijn flaws feilloos. Al neemt dat niet weg dat bepaalde zaken me nog steeds enorm kunnen triggeren of belemmeren. Het feit dat ik het doorzie helpt hierbij, maar maakt het niet altijd makkelijker.
Kopp-worstelingen zijn tijdloos
Ik hoop herkenning te oogsten met mijn schrijfsels en dat iedereen die een kopp-verleden heeft, weet dat hij/ zij niet alleen is. Of je nou heel jong bent of al volwassen, kopp-worstelingen groeien met je mee en zijn van alle tijden. Het is geen schande om hulp te vragen, welke leeftijd je ook hebt. Samen staan we sterk! Zijn er nou dingen waar je meer van wilt weten of heb je vragen? Stuur dan een berichtje naar Met Zonder Ouders. Wellicht kan ik daar dan op inzoomen.
