Gastblogger Judith over KOPP-uitdagingen in het moederschap en haar overlevingsmechanisme dat hiermee te maken heeft.

In mijn laatste blog nam ik jullie mee in mijn weg naar het moederschap en de hindernissen die ik tegenkwam en moest nemen om mijn met zorg verworven eerste plek, nu met mijn kinderen te delen. Dat ging niet op natuurlijke wijze bij mij. Dat is misschien nog wel wat ik daar het meest verdrietige aan vond.

Kinderen horen op de eerste plaats

Voordat ik moeder werd, had ik er namelijk nooit bij stil gestaan dat ik het moeilijk zou vinden om mijn kinderen op de eerste plaats te zetten. Dat is toch iets vanzelfsprekends? Nou, niet dus! Dat is iets waar ik heel veel moeite mee had. Moeite met het feit dat dat bij mij dus niet vanzelf ging. Als ik er op terug kijk is het juist niet meer dan logisch, want ik heb er zo hard voor moeten werken om mezelf op die felbegeerde eerste plek te krijgen. Tuurlijk ga je die plek verdedigen wanneer deze in het geding komt. Die antennes en radars gaan meteen overeind staan en staan in opperste staat van paraatheid.

Ratio en gevoel lijnrecht tegenover elkaar

Dat komt niet door mijn kinderen waar ik zielsveel van houd, dat staat daar los van. Nee, dat heeft alles te maken met dat overlevingsmechanisme die nog steeds in werking treedt wanneer die radartjes gaan draaien. Zij doen gewoon wat ze moeten doen om mij veilig te houden. Deze ziet niet direct het onderscheid tussen relevant en irrelevant gevaar. Die uitdaging is nu aan mij. Weten die radars veel en leg dat mijn overlevingsmodus maar even uit. Dan komen ratio en gevoel ineens lijnrecht tegenover elkaar. Rationeel wist ik het allemaal wel, maar dat allesoverheersende gevoel overwoekerde dan mijn ratio. Dat is een heel lastige worsteling. Dat heeft ook te maken met de ratio die vele jaren altijd overheersender was dan mijn gevoel. Mijn gevoel werd daardoor ondergeschikt en dat zorgde ervoor dat ik maar door ging. En door en door en door en door. Net zo lang tot ik op het moment bij die zomervakanties kwam en ik telkens een breakdown kreeg.

Als moeder hoor je toch te genieten?

Na de zoveelste keer kon er niet meer omheen en werd het echt tijd om iets met dat inzicht te doen en om te luisteren naar mijn ratio om zo mijn gevoel weer toe te laten. Want ik wilde niets liever dan een fijne moeder zijn voor mijn kinderen. Dat verdienden zij! Ik zelf verdiende dat ook. Het mooiste geschenk wat ik mij en mijn kinderen kan geven is een onbezorgde jeugd en een moeder die happy is. Dat was het moment dat ik in zag dat ik er voor moest zorgen dat ik momenten voor mezelf in ging plannen, zodat er ruimte kwam voor mij. Alleen voor mij! Tijd voor een egotrip. Tijd om aan niets anders te denken dan aan mij! Het was duidelijk dat ik daar behoefte aan had, maar het was nog best een dingetje voor me om dat te kunnen erkennen, want hallo, ik had toch zelf gekozen voor het moederschap? Dan hoor je toch te genieten, op een roze wolk weg te drijven en alles moeiteloos voor hen op te offeren? Oneindig hutten bouwen, spelletjes spelen en knutselen? Naar speeltuinen, samen van de glijbanen af suizen en heerlijk opgaan in het spel en dan iedere keer de tijd vergeten? Dat was nou precies wat ik niet kon. Ik wilde het wel, maar ik kon het niet. Want het gevoel om mij over te geven leverde mij die druk draaiende radartjes op die mij vertelden dat mijn eerste plek in het geding was.

Er moest iets veranderen!

Dus, werk aan de winkel! Ik moest die radartjes de kop smoren, want ze begonnen me steeds meer te belemmeren. Het was tijd om toe te geven aan mijn behoeftes, want alleen dan zou ik die moeder voor mijn meiden kunnen zijn die ik zo graag wilde zijn. Na een zoveelste breakdown nam ik destijds rigoureus het besluit om maandelijks een dag voor mezelf op te nemen. Een dag waarop ik kon doen en laten wat ik wilde. Daarnaast spraken mijn wederhelft en ik met elkaar af dat we onze meiden in de vakanties dat wij ook vrij waren, gewoon naar hun opvangdagen zouden laten gaan. Dat gaf ons de kans om ook weer even op adem te komen en eventueel ook samen leuke dingen te doen. Natuurlijk gingen zij niet naar hun dagen als we op vakantie gingen of dagjes erop uit. Verder zorgde ik er voor dat ik de dingen die ik voor mezelf wilde doen, bewaarde voor de avonduren, nadat de kinderen op bed lagen. Waarom? Omdat ik erg geprikkeld raak als ik net even achter mijn laptop ga zitten en mijn kinderen vragen dan weer mijn aandacht. Wil ik niet meer.

Het enige wat ik nodig had was een anker

Dat doe ik nu zo’n twee jaar en dat was een schot in de roos! Ik bloeide er helemaal van op. Het enige wat ik nodig had, was een anker. Want die vrije dagen zijn werkelijke ankers voor mij geworden. Oplaadpunten. Doordat ik nu structureel tijd voor mezelf heb, kan ik me veel makkelijker overgeven aan momenten met mijn kinderen. Want de ruimte die ik voor mezelf heb gepland, die hoef ik niet te delen en die hoef ik niet te verdedigen. Dat maakt het ook makkelijker om de radartjes te laten voor wat ze zijn, wanneer ze weer in werking treden. Wat een verademing! Ik ben zo een veel leukere en gezelligere moeder. Ik kan het ook echt iedereen aanraden, of je nou moeder bent of niet. Neem af en toe wat tijd voor jezelf, zodat je prikkels op je eigen manier en eigen tempo kunt verwerken en zodat je even met niets of niemand rekening hoeft te houden. Dat verdient echt iedereen!

Een gelukkig moeder, betekent blije kinderen

Neem het je daarnaast niet kwalijk dat bepaalde dingen in het moederschap niet op natuurlijke wijze gaan. Ik geloof dat dit gegeven voor mij de meest pijnlijke is. Al krijg ik daar wel steeds meer berusting in, omdat ik zie wat de uitwerking is wanneer ik het op mijn manier doe. Wat ook een eye opener is, is dat mijn onvoorwaardelijke liefde los staat van mijn behoefte aan ruimte voor mezelf. Dat kan prima naast- en met elkaar. En door mezelf dat toe te staan, komen ze toch weer samen. Door genoeg ruimte voor mezelf, is er juist meer ruimte voor anderen. Door goed voor mezelf te zorgen, kan ik dat ook voor mijn kinderen. Een gelukkige moeder, betekent blije kinderen. Het is inmiddels een belangrijke mantra voor mij geworden, eentje die heel belangrijk is voor een gedeelde eerste plaats. Want verhip, het blijkt dat ik die eerste plaats gewoon kan delen!