Kinderlijke zorgen
‘’Sorry mama, we wisten het niet!’’ Riepen de jongste en de middelste toen ze eindelijk thuis kwamen van een lange dag buitenspelen. Even daarvoor was papa ze gaan zoeken in de buurt, want wij hadden het avondeten inmiddels allang op. Net toen papa de deur uit was om naar ze uit te kijken, stond er een buurjongetje die even verderop woonde, bij ons aan de deur. Hij kwam vertellen dat onze twee bengels hem zojuist met een stok hadden bedreigd en dat zijn zusje ervan langs had gekregen.
Ik moest er stiekem best om gniffelen
Oei, wat een ondeugden die dames van ons! Ik vroeg het ventje of hij erg geschrokken was en hoe het met zijn zusje ging en dat dit natuurlijk niet de bedoeling was en dat ik de meiden straks een standje zou geven. Nadat ik de deur achter me dicht had gedaan, kon ik het niet laten om stiekem even te gniffelen. Op dat zelfde moment kwamen onze meiden onder leiding van papa, net binnenwandelen.
Twee geschrokken gezichtjes verraadden zowel hun onwetendheid voor wat betreft het vergeten van de tijd, alsook dat ze betrapt waren op de kattenkwaad die ze bij het buurjongetje uit hadden gehaald. Bang voor wat er komen ging, namen ze plaats aan tafel. Stilletjes en nogmaals excuses makend aten ze hun koud geworden eten op.
Als dat hun enige zorgen zijn, dan hebben zij het goed
Stilletjes genietend zat ik er naast. Ik hoop niet dat het heel erg opviel dat mijn boosheid eigenlijk een poppenkast was. Het zijn juist dit soort momenten dat ik intens geniet van mijn kinderen. Het zijn namelijk dit soort momenten die mij in laten zien hoe heerlijk zij kind kunnen zijn en bang zijn voor standjes ter consequentie van hun kinderlijke streken. Als dat het enige is waar zij zich zorgen over maken, dan hebben zij het goed! En dan doen papa en mama het ook goed! Kinderlijke zorgen. Oh, wat een zegen en wat een geschenk!
Soms stijgt het mij ook naar mijn hoofd
Op dagen dat ik ze het liefste achter het behang zou willen plakken omdat ze het uiterste van mij vragen. Of wanneer ze elkaar dermate in de weg lopen dat de ene uitbarsting na de andere elkaar in rap tempo opvolgen. Als ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar tot het gaatje jennen… zoals zusjes dat onderling nou eenmaal doen. Meestal lukt het me hen dit lekker zelf uit te laten zoeken, maar soms stijgt het mij ook boven mijn hoofd uit en dan is al die drukte mij even teveel. Wanneer het stoom me dan uit mijn oren komt, ik ze een veeg uit de pan geef en drie verschrikte toetjes mij aankijken en me plechtig beterschap beloven, dan bekruipt mij vlak daarna, datzelfde gevoel. Heerlijke kinderlijke zorgen en kinderlijke uitspattingen. Als onderlinge zussen-ergernissen is waar zij zich druk om maken, ha… dan hebben zij het goed en dan is het zoals het hoort te zijn in een veilig en gezond gezin!
Zij hebben goud in handen
Dat kan me toch regelmatig laten gloeien van trots. Zij hebben goud in handen en ze weten het niet eens. Niet dat ik hen dat kwalijk neem, want dat is hoe het hoort te zijn. Maken jullie maar ruzie, terg elkaar maar en kibbel maar lekker. Stoei en maak herrie, gil het uit van plezier of juist van woede. Kom te laat thuis met zand in alle kieren van jullie kleding, maak maar fouten en daag je ouders uit, trek je terug en zeg te laat sorry. Beter laat dan nooit, toch? Doe maar onaardig en vind mij maar stom om daar vervolgens weer spijt van te krijgen. Ik vind jullie lief tot in het oneindige, hoe moeilijk jullie het me ook maken, hoezeer ik ook word geconfronteerd met mijn eigen tekortkomingen. Knuffel me maar plat en maak maar een bende. Ruim je het daarna wel weer op? Wees maar kind en doe wat je moet doen, al is dat met vallen en opstaan.
De liefde voor mijn meiden staat voorop
Dat kan alleen in een veilig nest. Daarin kun je je manifesteren in iedere hoedanigheid. Ik geniet daarvan, al vind ik het soms ook net zo moeilijk hoor! Want moeder zijn met een KOPP-verleden maakt mij soms wat ongeduldig en kortaf, een flapuit en nog zoveel meer. Maar mijn liefde voor mijn meiden staat voorop en ik zie in de manier waarop zij nu opgroeien en zich ontwikkelen, dat ze mijn nukken voor lief nemen, net zoals ik die van hen ook voor lief neem. Onvoorwaardelijk van twee kanten. Het kan, want we voelen ons veilig en vertrouwd bij elkaar en dat is waar het uiteindelijk allemaal om gaat.
