Werk
Er zijn momenten in mijn volwassen leven waarin ik even terug gezet wordt in mijn kleine kind positie. Ik zie het (nog steeds) niet altijd aankomen. Op mijn werkplek is er veel dynamiek onderling tussen collega’s en dat is prima. Maar sommige persoonlijkheden of situaties triggeren iets in mij. Het zegt iets over mij en natuurlijk ook over de ander. Ik merk dat grenzen aangeven één van de dingen is die ik als volwassen KOPP/KOV kind lastig blijf vinden. Er zijn periodes dat alles vanzelf lijkt te gaan en dan volgt er soms een periode dat ik merk dat niet alles vanzelf gaat. Dat ik worstel met situaties, niet weet wat ik op vragen terug moet zeggen en bang ben de ander te kwetsen. Ik ben volwassen en echt niet bang om met mensen in gesprek te gaan, en toch blijft me dit overkomen. Van nature ben ik geen pessimist, maar ik wil wel meegeven dat het stukje KOPP/KOV altijd een onderdeel van je blijft. Helaas, maar tevens zijn het ook weer momenten waar je van kunt leren.
Wat gebeurt er eigenlijk feitelijk? Lukt het je de situatie van bovenaf (helicopterview) te bekijken? Bij mij op zo’n moment totaal niet. Rationeel weet ik dat ik de grenzen te ver heb laten verschuiven. Te veel heb gesponst, dingen tot me genomen, en dat het nu zaak is de grenzen weer te gaan verleggen en even duidelijk te maken wat ik wil en verwacht. Alleen soms heb ik daar de puf niet voor. Ik zoek zelf niet zozeer grenzen op. Ik heb mijn dingen op orde en neem verantwoordelijkheid voor de dingen die ik doe. Dit is niet iets wat anderen vanzelfsprekend doen. Er is gewoon een verschil in normen en waarden. Maar die wrijving, de reactie van de ander of weten dat de ander op voorhand al boos of verontwaardigt reageert maakt dat ik alles maar op spons. Dan volgt er uiteindelijk een moment waarop ik overloop en lichamelijk last krijg van een zware knoop in mijn maag en pijn aan de achterkant van mijn hoofd. Ik vermoed dat dit een situatie of gebeurtenis uit het verleden triggert en lijkt op chronische stress. Mijn humeur is op zulke momenten niet best en het liefste wil ik heel erg snel van dit nare gevoel af.
The Wisdom of Trauma
Onlangs werd ik geattendeerd op de film The Wisdom of Trauma van Gabor Maté. In deze film gaat het over trauma. Er wordt uitgelegd wat het is, wat het met mensen doet en wat nodig is om het een plek te geven. Trauma hoeft niet per definitie iets groots te zijn, ook kleinere ervaringen waarover nooit gesproken is kunnen als traumatisch ervaren worden. Erover praten is juist erg belangrijk. Na het zien van de film bedacht ik me dat dat ook met mijn trauma te maken had. Ik heb namelijk nooit gesproken over de lastigheden thuis. Voor mij was de situatie gewoon zoals ie was. Misschien dacht ik dat het op andere plekken ook zo was. Overal is toch wel iets? En bovendien, hoe vind je als klein kind de juiste woorden voor dingen die voor jou als vanzelfsprekend zijn? Dat je thuis op eieren loopt bijvoorbeeld, hoe vertel je dat? Maar waar zit deze spanning nog meer in? Dat je geen weerwoord kon geven omdat je anders ruzie kreeg. Of een weerwoord waarvan je versteld stond of een ouder die dreigde een einde aan het leven te maken. De situatie thuis altijd maar scannen. Hoe is de sfeer, kan ik iets zeggen of vandaag niet? Het maakt dat je net als een plantje een beetje scheef gaat groeien. Niet de mogelijkheid hebt om jezelf te zijn en ook zo te laten zien. Dit ben ik, dit vind ik fijn en hier hou ik totaal niet van.
Scannen
In relaties op de werkvloer kan ik nog wel eens opkijken tegen mensen met een hogere functie. Thuis werd altijd gezegd dat zij het wisten en je naar een leidinggevende hoort te luisteren zonder weerwoord. Deze ideeën zijn achterhaald. Het zijn ook maar gewoon mensen waar je prima een gesprek mee kunt voeren en die klaar voor je staan. Toch blijf ik met momenten de werkvloer scannen. Is het hier veilig? Hoe gaat iedereen met elkaar om? Hoe zijn de verhoudingen onderling? Wie is betrouwbaar en wie niet? Wie verschuift zijn problemen en waarom voel ik me zo verantwoordelijk en voelt de ander zich niet verantwoordelijk? Moet ik dan ook meer dingen loslaten? Maar daar voel ik me niet fijn bij! Wat moet ik zeggen als iemand iets zegt waar ik moeite mee heb? Ik wil de ander niet kwetsen, maar toch ook mijn grens aangeven. Deze momenten zijn vermoeiend en intens. Ik weet wat ik moet zeggen en moet doen. Ik ben volwassen en weet het allemaal. En toch kom ik soms knel te zitten tussen verstand en gevoel.
Doorvoelen en vertragen
Ik heb geleerd dat je de emotie moet doorvoelen en vertragen. Waar zit het gevoel? Waar herinnert het je aan? Welke situatie en welk moment? Wat kun je hieruit leren? Wat zijn kleine eerste stappen? Vanuit gespreksvoering heb ik geleerd om via Feit, Gevoel en Verandering te spreken. Dus wat gebeurde er (volgens jou), wat deed het met je en hoe zou jij het een volgende keer graag anders zien. Ik vind zulke momenten dodelijk vermoeiend. Ik baal dan dat ik geen normale liefdevolle ouders had en dat ik hier op volwassen leeftijd nog mee worstel. Mijn lieve man heeft gelukkig engelengeduld en vertelt me dat het niet erg is dat ik hier mee worstel en dat ik trots moet zijn op wie ik ben en wat ik bereikt heb. Dat het niet vreemd is dat ik hier mee worstel en anderen wel weer andere dingen hebben. Ik realiseer me dat er niets mis is met mij, ook al zijn er mensen die er niets van begrijpen en zich er geen moeite voor willen doen. Ze willen het liefst een etiketje plakken. Voor degene die dat willen doen, er is een naam voor; trauma.
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie ervaringen/ tips en lastigheden ten aanzien van jullie werk. Realiseer je dat dit een onderdeel is van je verleden en dat je een trots mag zijn op wie je bent en elke stap die je zet er één is die je voor jezelf zet!
Ben je benieuwd wat Laura met sponsen bedoelt? Lees hier een artikel van de website Naasten in Kracht over ‘sponsen en spiegelen’.
Wil je ook de film ‘The wisdom of trauma’ zien? Dat kan via deze website. Je moet een bedrag doneren om de film te bekijken, maar kunt het bedrag ook op €0,- zetten. Dan is ie dus gratis! 😉