Als moeder met een koppverleden, heb ik de nodige hobbels en onzekerheden te verwerken gehad. Nog steeds weleens. Met een dergelijk verleden draag je toch een extra rugzakje met je mee, gevuld met de nodige uitdagingen. Maar, uitdagingen zijn er om aan te gaan! Een van de krachten die ik uit mijn koppverleden heb kunnen putten. Dat er hindernissen zijn, betekent niet dat het moederschap onmogelijk is. Al voelt dat op sommige dagen wellicht weleens zo. Welke moeder heeft niet zulke dagen? In iedere uitdaging zit ook een kwaliteit verscholen en daar wil ik het nu over hebben.
Ik leerde al vroeg zelfstandig zijn
Zo leerde ik al heel vroeg zelfstandig te zijn. Helaas wel onder schrijnende omstandigheden. Daarin heb ik ook zeker mijn valkuilen en worstelingen gehad. Ho, stop… ik dwaal af. Ik ging het juist over de andere kant van de medaille hebben! Want die zelfstandigheid neemt ook weer extra facetten met zich mee. Denk aan zelfreflecterend-, sterk analytisch en observerend vermogen. Deze vermogens helpen mij snel tot een kern te komen en mensen en situaties goed te doorzien. Ik kan door boosheid heen kijken en verder kijken dan een bepaalde houding of gedragingen. Ook bij mijzelf.
Uitdagingen als hulpmiddel en kracht
Zie je hoeveel kwaliteiten er uit één uitdaging te halen valt? Door mijn zelfstandigheid maakte ik mij ook die andere aanverwante vaardigheden eigen. In mijn koppverleden waren dit elementen die mij hielpen bij het overleven en mijn hoofd boven water te houden en nu op volwassen leeftijd leer ik ze steeds meer in te zetten als hulpmiddel en kracht. In mijn moederschap komen deze kwaliteiten van pas bij het doorzien van mijn eigen kinderen en vertrouwen hebben in hun autonomie.
Ik kreeg zelfs een onvoldoende voor mijn uitstraling
Lang was mijn hardheid mijn kwetsbaarheid. Ik kon niet anders. Naarmate ik ouder werd en ik mijn verleden steeds meer achter mij kon laten, werd die hardheid steeds meer een struikelblok voor mij. Het belemmerde mij om die emoties die al gevoelig lagen voor mij, op een gezonde manier te doorvoelen. Mijn buitenkant liet heel vaak wat anders zien dan hoe ik mij van binnen voelde. Wat maakte ik het mijzelf daar af en toe moeilijk mee en lang begreep ik het niet en zag ik dit ook niet van mijzelf. Als mij werd gevraagd of ik chagrijnig was of als ik de opmerking kreeg dat ik niet zo boos moest kijken, dan kon ik iemand wel wat doen! Dat wakkerde vrijwel meteen een defensieve houding aan, ik voelde me altijd aangevallen in plaats van begrepen. Nee, ik was niet boos en nee, ik was ook niet chagrijnig! Hoe kwamen mensen daar nou bij?!
Ik kreeg ooit tijdens mijn opleiding zelfs een onvoldoende voor, als ik me niet vergis, mijn uitstraling. Wat dan weer zijn weerslag zou hebben op mijn professionele beroepshouding. Nu ik terugkijk op die periode is dat geheel terecht. ‘’Hoi, ik ben Judith, 20 jaar, ik kom eigenlijk uit Hengelo en ik vind Oss helemaal ruk.’’ Dit was mijn introductie tijdens het voorstelrondje bij de start van die opleiding. Ik was net verhuisd van Hengelo naar Oss en ik vond Oss toen nog niet zo heel erg leuk. Dus. Voel je ‘m? Overigens lukte het me uiteindelijk prima mijn weg te vinden in Oss hoor. Ik heb er jaren met plezier gewoond. Mijn hele uitstraling en voorkomen ademde lange tijd hardheid uit. Een prachtig systeem om dat kleine, kwetsbare meisje te beschermen voor de boze, grote wereld en die zelfstandigheid te laten zegevieren. Die zelfstandigheid die het mogelijk maakte om alles tot in den treuren alleen te doen. Zonder dat ik er erg in had, hield ik iedereen die te dichtbij kwam, op een veilige afstand. Zo zie je dat alles met- en in elkaar verweven is.
Waar ik nou heen wil met dit tripje down memorylane? Daar kom ik nu aan. Het was even nodig om aan te duiden hoe die hardheid, voeding was voor mijn zelfstandigheid en hoe mijn zelfstandigheid van overleven omgezet werd naar hulpmiddel en kracht.
Mijn kwetsbaarheid werd mijn kracht
Op een goede dag zag ik ineens wel hoe de vork in de steel zat en hoe ik zelf die hardheid in stand hield en zo ook in stand hield dat ik mensen op afstand hield, waarmee ik dan ook weer in stand hield om alles alleen te doen. Terwijl ik steeds vaker ging hunkeren naar samen. Het had heel wat voeten in de aarde, maar mijn kwetsbaarheid mocht er steeds meer zijn en voelde steeds vertrouwder en veiliger voor me. Zo lukte het mij stapje voor stapje om van mijn kwetsbaarheid steeds meer mijn kracht te maken. Of nee, ik begreep steeds meer dat in ontmoeting komen met mijn kwetsbaarheid, mij juist enorm in mijn kracht liet staan. Waar dat zelfreflecterend vermogen al niet goed voor is!
Er is niets kwetsbaarder dan hardheid
Door mijn eigen proces, kan ik ook bij anderen vaak door hun hardheid heen kijken. Ik weet dat er niets kwetsbaarder is dan iemand zijn hardheid of boosheid. Dat is ook waardoor ik niet zo gauw onder de indruk ben van de nodige driftbuien of boze buien bij mijn eigen kinderen. Schreeuw maar, stampvoet maar en wees maar boos. Ik kijk er dwars doorheen en ik blijf je lief vinden. Onvoorwaardelijk. Neemt niet weg dat ik ze soms ook gewoon heel hard achter het behang wil plakken, zelf even van de aardbodem wil verdwijnen of dat mijn geduld ongenadig op de proef wordt gesteld.
Ik zeg makkelijk ‘’Nee!’’ tegen mijn kinderen
Nou had ik het veel over die hardheid die je overal als een rode draad in terug ziet komen. Het lijkt wel het fundament van mijn overlevingsmechanisme. Die harde tante in mij komt echter ook weleens van pas in het moeder zijn. Zo heb ik er bijvoorbeeld totaal geen moeite mee om consequent te zijn en een keiharde ‘’Nee’’ te verkopen wanneer mijn kinderen grenzen overschrijden. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, met grenzen geef ik juist ruimte. Grenzen aangeven is ook een vorm van liefde. Zelfs een hele belangrijke! Als ik deze goed aangeef, leren zij ook hun eigen grenzen kennen. Een heel belangrijk element bij het ontwikkelen van een gezonde dosis zelfvertrouwen en eigenwaarde. Een mooier geschenk kan ik mijn kinderen niet meegeven in deze grote, boze wereld.
Mama blij, kinderen blij
Omdat ik aan den lijve heb ondervonden hoe belangrijk het is dat een moeder lekker in haar vel zit, weet ik als geen ander hoe belangrijk het is om ervoor te zorgen dat het goed blijft gaan met mij. Ik zie het dan ook als een verplichting om goed voor mij zelf te zorgen. Dat ben ik mijzelf en mijn kinderen verplicht. Mama blij, kinderen blij! Dus wanneer ik merk dat ik even wat minder lekker ga, dan wordt het tijd om na te gaan wat ik nodig heb om weer in een fijne flow te komen. Voor mij zit hem dat vooral in ruimte voor mezelf. Dat heb ik echt heel erg nodig. Schaamteloos en zonder schuldgevoel neem ik daarom ook eens in de maand een vrije dag voor mezelf op. Zonder kinderen, zonder wederhelft. Even niemand waar ik rekening mee hoef te houden, alleen met mezelf. Als dat betekent dat ik de hele dag geen zin heb om van de bank af te komen en zelfs nog te lam ben om me aan te kleden, het zij zo. Op één zo’n dag kan ik echt weer een maand teren! Ik laad daar zo van op en dat komt ook allemaal ten goede aan mijn kinderen.
Je hoeft je nooit schuldig te voelen wanneer je lief bent voor jezelf
Ik deel deze tip dan ook op regelmatige basis graag en kosteloos met mede moeders en dat klinkt hen dan altijd als muziek in de oren. Er zijn toch een hoop moeders waarbij schuldgevoel dan parten speelt, terwijl ze het zo hard nodig hebben. Lieve mama’s voel je niet schuldig! Je hoeft je nooit schuldig te voelen wanneer je lief bent voor jezelf. Als jij lief bent voor jezelf, dan ben je dat ook voor je kinderen. Je maakt je kinderen het aller gelukkigst, wanneer jij gelukkig bent. Echter stopt goed voor mezelf zorgen, en daarmee dus ook voor mijn kinderen, hier niet. Dat zit hem ook in actie ondernemen wanneer ik merk dat ik niet meer op mijn plek zit bij mijn baan. Dat is de situatie waarin ik nu zit. Ook dan is het mijn plicht ervoor te zorgen dat ik weer plezier vind in mijn werk en anders in een andere baan. Het zit hem er ook in om mezelf een schop onder mijn te dikke aars te geven, wanneer mij niet aanstaat wat ik in de spiegel zie. Kortom, wanneer ik niet lekker ga, moet ik in actie komen en ervoor zorgen dat het tij weer keert. En dat zit in zoveel dingen. Ook in de kleine dingen. Alle kleine dingen samen, maken het namelijk weer groot. Balans is de sleutel en die dient continu opgemaakt te worden. Ik zeg altijd: Balans houden is net goochelen.
Onderschat de uitwerking van relativeren niet
Relativeren kan ik ook als de beste. Er is niet gauw iets waar ik me heel erg druk om kan maken. Dat botst nog weleens met mijn wederhelft, hij heeft toch een net iets andere referentiekader dan ik heb en dat zorgt weleens voor wrijving. Dat geeft niets, dat houdt ons scherp. Zonder wrijving geen glans, toch? Hij noemt me weleens ongeïnteresseerd of laks. Terwijl ik dat eigenlijk allerminst ben. Ik kan me gewoon niet druk maken over dingen waardoor hij wel helemaal van de kook kan raken. Dat verschijnsel doet zich ook weleens voor bij andere sociale interacties. Dat kan dan twee kanten opgaan; of ik zit me op te vreten (en daar gaan we het nu niet over hebben…want niet echt een kwaliteit natuurlijk) of ik weet een ander ook gerust te stellen met mijn blik op de situatie en net even een ander perspectief ergens over te werpen… en dat is absoluut wel een kwaliteit. Eentje waar ik zelf ook heel veel voldoening uit kan halen.
Niets is ons te gek
In het moederschap heeft mijn relativeringsvermogen tot gevolg dat ik mijn kinderen best vrij kan laten in zelf situaties oplossen en aangaan. Met onderlinge ruzies bemoei ik me zo min mogelijk. Verassend genoeg lukt hen dan toch vaak deze akkefietjes zelf op te lossen. Zogenaamde taboegevoelige onderwerpen kaart ik zonder moeite aan. Dan heb ik het over bijvoorbeeld de bloemetjes en de bijtjes en vragen die over het menselijk lichaam gaan. We praten ook vaak over pesten- en gepest worden en zelfs mentale gezondheid komt hier aan bod. Enige tijd geleden legde ik mijn oudste dochter uit waaraan oma was overleden. Leg je kind maar eens uit dat oma een zelfverkozen dood stierf. Dat kostte me dan wel weer de nodige moeite. Nou ja, moeite? Ik vond het hartverscheurend. Maar ik ging het gesprek wel aan! Voor degenen die willen weten hoe dat ging, ik schreef hier een blog over, deze vind je op mijn eigen website.
Opgroeien gaat met vallen en opstaan
Ik heb vertrouwen in mijn kinderen en moedig ze aan. Dat zorgt er ook voor dat ik mijn eigen onzekerheden en angsten kan relativeren. Het is een wisselwerking tussen mijn kinderen en mij en ik geloof dat dit voor mij wel de grootste verrassing in het moederschap is, omdat het zo tegenstrijdig is aan de worsteling die ik ook heb doorlopen. Zij zijn het liefste wat ik heb. Als ik teveel stil sta bij de risico’s die zij moeten nemen om hun wereld steeds groter te maken en om te groeien, dan sluit ik ze het liefste op in dat welbekende doosje. Soms knijp ik even mijn ogen toe, zodat zij de ruimte krijgen om dat te doen wat zij nodig hebben om verder te komen. Omdat ik weet dat opgroeien met vallen- en opstaan gaat. Ik kan niet alles voorkomen, sommige lessen moeten zij zelf leren. En soms op harde wijze. Maar zij kunnen dat! Dat vertrouwen wil ik hen meegeven. Daarom is relativeren ook van wezenlijk belang in hun weg naar opgroeien. Ik zal er altijd voor hen zijn.
Ik leerde relativeren in mijn tekortkomingen
Omgekeerd is dit ook zo. En dat is een puntje die de afgelopen jaren mijn aandacht opeiste. Ik leerde te relativeren in mijn zogenaamde tekortkomingen. Ik leerde te accepteren dat ik niet perfect ben en dat er nou eenmaal dingen in het moederschap zijn waar ik moeite mee heb en dat ik beschadigingen op heb gelopen waardoor bepaalde aspecten in het moederschap me niet op geheel natuurlijke wijze afgaan. Door mezelf dat toe te staan, lukte het ook om tegemoet te komen aan die strubbelingen. Ik stond mezelf mijn eigen ruimte toe. Ik stond mezelf toe dat ik het moeilijk mocht vinden om mezelf helemaal te geven en ik stond mezelf toe dat mijn aandacht geven voelde als opoffering. Ik stond mezelf toe het gevoel van er niet toe te doen, toe te laten. Ik stond het mezelf toe om het moeilijk te vinden om mijn kinderen op de eerste plaats te zetten. Al deze elementen lokken bij mij uit dat ik mijn eerste plek ga verdedigen. Als ik dit zo neertype, merk ik dat het me nog steeds veel doet. Het was een logisch gevolg van mijn worsteling van de jaren voordat ik moeder werd om mezelf op de eerste plaats te zetten. Rationeel begrijp ik dat. Gelukkig weet ik nu dat ik mijn eerste plek ook kan delen met de mensen die ik lief heb. Steeds meer voelen die zogenaamde triggers minder bedreigend.
Als ik lief ben voor mezelf, straal ik dat ook naar anderen uit
Het mocht en het was oké. Dat moeilijk vinden mocht. Er verdrietig om zijn mocht ook. Het was niet erg. Wat wel erg was, was dat ik eraan onderdoor ging om mezelf dit niet toe te staan en de eeuwige strijd die daaraan ten grondslag ging. Want daarmee kwam mijn eigen geluk in het geding. En dus ook die van mijn kinderen. Zie hoe alles met elkaar in verbinding staat en een groot geheel vormt. Zoals mijn hardheid ooit een essentieel onderdeel was van mijn overlevingsmechanisme, zo is relativeren en accepteren dat nu voor mij geworden. Want ik hoef niet meer te overleven en mag lief zijn voor mezelf. Want als ik lief ben voor mezelf, dan straal ik dat ook naar anderen uit. Hoe cheesy dat ook mag klinken.
Hoe ziet jouw waslijn eruit? Van welke uitdagingen heb jij je kwaliteit kunnen maken?
