Foto album
Op social media kom ik toevallig bij een oud klasgenootje een schoolfoto tegen uit de basisschooltijd. Het haalt herinneringen bij me op en ik besluit mijn oude fotoalbums te gaan zoeken en er in te bladeren. Wie was ik als kind? Waar hield ik van? Wat wilde ik graag worden, later als ik groot ben? Waar was ik bang voor? En waar hield ik absoluut niet van?
Onderzoek
Nu ik toch zomervakantie heb besluit ik op zoektocht te gaan. Tijd te nemen om te onderzoeken wie de kleine Laura vroeger was.
Ik neem mijn foto albums, Spotify playlist en het boek ‘It’s never too late to have a happy childhood’ van Ben Furman erbij en start mijn zoektocht in mijn eigen kamertje. Ingericht om me af en toe terug te trekken en tijd te maken voor wat ik belangrijk vind en om af te schakelen. Dit is iets wat ik vroeger ook al deed. Duimend op mijn kamer, verwerkingstijd nemen. Liggend en luisterend naar muziek op een cassettebandje. Tijd om alleen te zijn en alle indrukken te verwerken en na te denken. Ik kon er mijn hersens over breken hoe de wereld ontstaan was, hoe uit niets iets kon ontstaan. Dat vond ik zo raar.
Nu als volwassene vind ik het nog steeds heerlijk om momenten alleen te zijn. Gewoon te doen waar ik zin in heb. Dit hoeven geen dagen te zijn, maar gewoon een paar uurtjes. Iets bakken, lezen of muziek luisteren. Niet per se één muziekstijl, maar wisselend van top 50 tot aan relax muziek. Het helpt soms om emoties te ervaren en dingen een plek te geven. Sommige nummers brengen me terug naar een bepaalde tijd of moment. Hier thuis zijn mijn favoriete nummers bekend, niet iedereen kan de nummers waarderen, maar voor mij zitten er herinneringen aan vast. We moeten er vaak samen om lachen als ze binnenkomen en ik ze op heb staan.
Its never too late
In mijn zoektocht heb ik het boek van Ben Furman erbij genomen, dit boek heb ik al eerder gelezen. Ik heb het boek op aanraden gelezen en het heeft me geïnspireerd. Het gaat erom dat je jezelf in een omgeving plaatst die je aanmoedigt om kinderlijk plezier te ervaren en niet om ontstressen, geluk en vrede als zoektocht te hebben.
De kinderlijke omgeving is voor mij de natuur, dieren, natuurlijk mijn gezin, maar ook koken en bakken. Ik wilde later als ik groot ben kok worden en later juf. Ik hield van de moestuin van mijn vader met veel mooie kleuren en verse groenten, gezond eten en koken met de seizoenen mee. De vrije school die ik bezocht speelde hier ook op in. De natuur zit diep in me zit en is belangrijk voor me.
Buiten al deze mooie dingen zit er natuurlijk ook het stuk KOPP/KOV. Mijn ouders wilden het beste voor me, maar de praktijk was dat ik best zwart-wit ben opgegroeid. In hun beleving en manier van denken was veel goed of slecht, veel do’s and don’ts. Dat heeft er voor gezorgd dat het onbezorgde er snel van af ging en er veel nagedacht werd, is dit goed of niet. Mag dit of niet? Ik denk dat daar een stuk kinderlijk plezier vroeg is vervangen door verstand. Ondertussen heb geleerd dat er grijs bestaat en nog mooier; kleur. Niet alles hoeft te passen in het hokje goed of fout. En soms mag je “stout” zijn. Kinderlijk maar leuk, dingen doen die vroeger een no go waren, wat echt niet zou mogen van je ouders. Niets groots of ergs, maar gewoon iets wat niet binnen de lijntjes valt, wat normaal not done zou zijn.
Bij ons speelde financiën ook nog een rol. Er was niet niets, maar veel was er niet. Terugkijkend naar mijn jonge jaren heb ik daar weinig last van gehad, ik vermoed dat mijn ouders dat wel hadden. Ik kon met weinig blij zijn. Een boekje en een pen of wat stiften en je had geen kind aan me.
Buiten dat ik later kok en juf wilde worden, wilde ik ook schrijfster worden. Ik wilde een boek schijven, had alleen toen nog geen idee waarover.
En mijn angsten en waar ik niet van houd? Ik was als kind altijd bang dat er een monster in mijn kast zat of onder mijn bed lag. Een kinderlijke angst, maar laten we zeggen dat ik toen ook al niet van verassingen hield en dat heb ik nu nog steeds. Geen onverwachte dingen, daar maak je me echt niet blij mee. Ik hou van voorspelbaarheid en duidelijkheid.
Nu
Na het bladeren door de albums moet ik lachen. Ik ben in de kern niet veel veranderd en nog even strijdlustig als toen. Dat temperament heeft me geholpen in mindere momenten en zorgt er nu voor dat ik doorzet en ga voor wat ik wil.
Als ik kijk wie ik nu ben dan ben ik nog altijd iemand die momenten voor zichzelf nodig heeft, van muziek houdt en goed alleen kan zijn. Kok en schrijfster van een boek ben ik niet geworden, maar ik kook graag voor mijn gezin en blog hier over KOPP/KOV bij Met Zonder Ouders. En heb ondertussen genoeg te vertellen. Ik wandel graag met mijn hond door de natuur. O ja en natuurlijk is dat niet mijn enige huisdier, ik heb nog 2 katten een konijn en vissen. Dieren die ik vroeger ook al graag wilde hebben.
Een paard met stippen heb ik niet, geen twee oranje vlechtjes en vader die zeeman was. Maar zo heb ik me wel, ook toen ik klein was, altijd gevoeld. Ik kan het wel aan, ben sterk, heb doorzettingsvermogen en ben creatief in situaties die lastig zijn. Begrijp me niet verkeerd de zon schijnt ook niet altijd bij me en ook ik heb mijn mindere dagen en lastigheden.
Ik ben onlangs gestart binnen het voortgezet onderwijs, na 17 jaar gewerkt te hebben in de zorg. Ik was klaar met zorgen voor anderen en wilde dit op een andere manier doen. Juf is wat ik altijd heb willen worden en daar ben ik mee bezig om dat te worden. Daarbij ben ik met een deeltijd studie Pedagogiek gestart en heb net mijn eerste jaar gehaald. Gedreven en leergierig is iets wat altijd in me heeft gezeten. Doordat ik altijd veel heb moeten nadenken over het inschatten van situaties thuis, kan ik mijn denkwerk nu inzetten bij het studeren. Ik heb altijd honderd duizend vragen en van een vraag komt een vraag, leuk, maar soms ook ontzettend vermoeiend. Dan heb ik weer even tijd alleen nodig om de boel te verwerken met wat muziek erbij natuurlijk….
Nieuwsgierig naar de plaat waar we thuis om moeten lachen? Nana Mouskouri met Only love. Ik vind het een heel mooi nummer, thuis vinden ze het een tranentrekker. Ik snap het wel en gelijk hebben ze als ik het nummer hoor komen de tranen altijd vanzelf. Nummers als Slaap van de Opposites en Afraid of the dark van Chef Special heb ik ondertussen aan mijn Playlist toegevoegd en ik moet lachen als ik ze hoor. Denkend aan mezelf met honderdduizend vragen en bang in het donker voor een monster in mijn kast of onder mijn bed.
Ik ben heel erg benieuwd naar wie jij was in je kindertijd. Herken je dingen? Of juist totaal niet? Welke muziek maakt of maakte jouw blij? En wat wilde jij later als je groot ben worden?
Mocht je op zoektocht gaan succes! Het is best leuk. Soms kom je lastigheden tegen, maar die hebben er wel voor gezorgd dat je bent wie je nu bent. En daar mag je trots op zijn!
Liefs,
Laura