Grenzen
In mijn eerste blog schreef ik over de situatie waarin ik ben opgegroeid als KOPP/KOV kind en de ervaringen die ik daarbij heb opgedaan. In deze blog wil ik je meenemen in de lastigheden die daaruit zijn gekomen, waaronder voornamelijk het stellen van grenzen.
Volgens mij is het stellen van je grenzen gemiddeld genomen lastig, je wilt de ander niet kwetsen en niet kwijt raken. Maar ik denk dat het voor een KOPP/KOV kind nog net iets lastiger is. In de opvoeding zijn er fases waarin je je gaat afzetten tegen je ouders. Dit is een normaal proces, maar doordat de relatie met je ouders anders is dan gebruikelijk is het in veel gevallen niet mogelijk om je tegen hen of een van beide af te zetten. Zelf kon ik dit ook niet in de pubertijd en moest altijd rekening houden met de gevoelens en omstandigheden van mijn ouders. Die konden ook nog eens per moment of per dag anders zijn. Afzetten in zulke omstandigheden ging dan niet, aangezien de sfeer dan ineens kon omslaan. En je wilde niet dat dat aan jouw lag.
Ik ben er over gaan lezen en kwam er achter dat we als mens allemaal universele basisbehoeftes hebben.
Authenticiteit en verbondenheid
Deze twee basisbehoeftes komen in het gedrang in onze opvoeding als KOPP/KOV kind. Je hebt niet echt de mogelijkheid te ontdekken wie je bent. Merendeel ben je aan het overleven, door te kijken wat de ander nodig heeft en er blijft weinig ‘ontdektijd’ voor jezelf over. Zo sla je de fase van afzetten en ontdekken wie je bent, wat je wilt en waar jouw persoonlijke grenzen liggen helaas over.
Innerlijke kind
Op momenten dat er in mijn persoonlijke volwassen leven grenzen in het gedrang komen heb ik geleerd, door middel van gesprekken, dat het innerlijke kleine kind behoeftes heeft of over het hoofd wordt gezien. Eigenlijk heeft je kleine ik iets nodig. Ik heb geleerd om in zulke situaties van een afstandje te leren bekijken naar wat er zich op zo’n moment afspeelt en ondanks de stress signalen te willen negeren of weg te werken, te voelen wat ik nodig heb. Normaal zou ik me verantwoordelijk of oorzaak van het probleem voelen. Maar door niet gelijk te reageren leerde ik te kijken wat ik vanuit mijn overlevingsmechanisme zou doen en wat ik nu vanuit mijn volwassen zijn mag doen. Dus even achterover leunen en niet gelijk ik de actie modus springen. Soms gaat dat nog mis en is het een puzzelwerk voor me. Hoe kan ik het beste reageren, met welke woorden en op welke toon? Voor mij zijn dat momenten waarop ik ga puzzelen in mijn hoofd.
Nu weet ik dat puzzelen betekent dat mijn innerlijke kind iets wil, maar als ik vanuit mijn volwassenrol reageer, mijn innerlijke kind op weg is naar groei. En dat heeft wat extra tijd, ruimte en aandacht van en voor mezelf nodig. Dat is de achterstand die ik heb opgelopen op emotioneel gebied.
Ik versus de ander
Iedereen heeft dingen die hij/zij lastig vindt. Voor mij is dit denk ik één van de dingen die horen bij de opvoeding en omstandigheden waarin ik ben opgegroeid. Het puzzelen en mijn plaats innemen vind ik nog steeds lastig. Al merk ik wel door te blijven oefenen en deze momenten niet uit de weg te gaan dat het me steeds beter af gaat.
Jezelf leren kennen
Wat mij heeft geholpen is het onderzoeken wie ik ben, wat ik wil en in welke momenten ik last heb van de rest KOPP/KOV verschijnselen uit mijn jeugd. Wanneer je jezelf kent kun je de ander uitleggen wat je nodig hebt. In de relatie met mijn partner heeft dit zijn vruchten afgeworpen.
Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je een dierbare, je partner, vriendin of iemand waar je je heel veilig bij voelt vertelt wat je hebt meegemaakt, ze naar je verhaal kunnen luisteren, maar nooit kunnen voelen wat jij hebt ervaren. Zeker niet omdat het vaak over een periode van jaren gaat. Eigenlijk is het net zo als iemand vertelt over een mooie vakantie en foto’s laat zien. Je kunt het aanhoren en de foto’s bekijken, maar het gevoel daarbij zal je nooit zo ervaren als diegene dat heeft gedaan. Daarbij ervaart iedereen dingen op zijn eigen manier.
Stabiele factor
Door op zelfonderzoek uit te gaan en gesprekken te voeren, het lezen van boeken en te merken wat lastige momenten voor mij zijn, heb ik leren uitspreken wat ik op dat moment nodig heb. Mijn man is een stabiele factor voor me en geen thema is te gek voor hem. Soms heb ik een moment waarop ik even mijn vragen moet voorleggen, omdat ik weer begin te puzzelen in mijn hoofd. Dan merk ik dat ik voornamelijk in gedachtes blijf zitten en meer mag handelen. Ik hoef niet meer over elk woord naar een ander toe na te denken, ik mag mijn mening geven en een ander gaat niet bij me weg omdat ik mijn grenzen aan geef. Andere mensen hebben juist nodig dat ik ze aan geef, dan weten ze wie ik ben, wat ik fijn vind of niet en hoe ze rekening met me kunnen houden.
Ik ben erg benieuwd hoe het stellen van grenzen jouw af gaat? Wat heeft jouw hierin geholpen?
Zorg goed voor jezelf!
Liefs,
Laura