Voorstellen
Mijn naam is Laura, 38 jaar, getrouwd en moeder van twee pubers. Ook ik ben een KOPP-kind, mijn moeder heeft psychische problemen (geen officiële diagnose), mijn vader had ernstige psychische problemen en heeft vorig jaar op senioren leeftijd een einde gemaakt aan zijn leven.
Scheiding
Op mijn achtste kwam ik op een dag na schooltijd thuis en gaf mijn moeder aan dat we samen thuis zouden vertrekken. De relatie tussen mijn ouders werkte niet en mijn moeder wilde scheiden. Vanaf dat moment ging ik met mijn moeder elders wonen, mijn 13 jaar oudere broer bleef thuis achter bij mijn vader. Mijn moeder heeft altijd de indruk gewekt dat mijn vader en zijn psychische problemen het probleem waren van het mislukte huwelijk. Mijn vader was een lieve man, maar echt een einzelgänger. In een relatie niet echt een man om mee te leven en een gezin mee te runnen. Maar dat zij er ook een groot aandeel in had ben ik op volwassen leeftijd pas gaan inzien.
Diagnose
Na meerder opnames kreeg mijn vader een diagnose. Volgens mij heeft hij nooit echt begrepen wat het inhield, alleen dat er een label werd afgeven. Ik kan me nu bedenken dat dit invloed heeft gehad op hem. Dat het tussen beide niet werkte had ook voornamelijk te maken met het feit dat ze niet konden afstemmen op de behoeftes van de ander. Beide hadden veel nodig om zelf overeind te blijven staan.
De bodem van de put van mijn moeder leek bodemloos, weinig of niets kon haar tevreden stellen. Haar gedrag moeder zorgde er voor dat ze met veel mensen in conflict kwam, mij uitspeelde ten aanzien van haar vrienden, familie en mijn broer uit. Dat is me lange tijd niet opgevallen, het was gewoon zo. Wanneer iemand geen officiële diagnose heeft is het gedrag wel opmerkelijk met momenten, maar waar plaats je het onder en hoe ga je ermee om?
Grenzeloos
Ik heb sinds het overlijden van mijn vader geen contact meer met mijn moeder en broer door dingen die zijn voorgevallen. En ben in gaan zien dat ze voornamelijk goed voor zichzelf zorgen, over grenzen gaan en er weinig emotionele binding is. Lange tijd ben ik voornamelijk functioneel geweest voor beide. Voor die rol heb ik nu bedankt. Het grenzeloze in de omgang heeft voor mij gezorgd dat ik geen contact meer wil. Het koste me meer energie dat dat het me iets opleverde.
Verdriet
Die keuze maken was niet makkelijk, maar ik sta er nog steeds achter. Het afstand nemen valt wat ik begreep onder levend verlies, mogelijk ook vandaar de wisselingen aan emoties die bij gewoon verlies ook optreden.
De boosheid, het gemis, maar tevreden zijn met hoe de situatie nu is wisselen zich soms af. Ik voel liever verdriet dan dat ik hoop hou op een moeder die ik toch nooit zal krijgen en iedere keer weer teleurgesteld wordt. Voor een functionele relatie die me alleen maar veel kost kies ik ook niet meer.
Ik hou niet van haat gevoelens of intense boosheid richting mijn moeder, al voel ik die echt wel met momenten. Als ik naar haar leven kijk weet ik dat ze net na de oorlog geboren is en uit een groot gezin komt waar weinig aandacht was voor wie je was en wat je graag zelf zou willen. Ik denk dat ze een heel gevoelig kind is geweest, dat maakt dat ik iets milder naar haar kan kijken.
Dankbaar
Ik ben dankbaar dat ze me op deze wereld heeft gezet en me ook mooie momenten heeft meegegeven, maar overwegend waren ze lastig en er was altijd wel iets dat speelde en niet goed was.
In een familieopstelling heb ik de last die tot nu toe bij mij lag terug op de plek gelegd waar die thuis hoort. Namelijk bij mijn moeder. Zij had problemen en heeft er voor gekozen om daar niets mee te doen en als slachtoffer door het leven te gaan. Daar heb ik niet voor gekozen, ik ga met mijn deel aan de slag. Haar lastigheden heb ik teruggegeven aan haar, die waren ook van haar. Of ze er ooit nog iets mee gaat doen weet ik niet. Ik denk het niet, maar dat is aan haar.
Graag wil ik jullie in de gastblogs meenemen in mijn persoonlijke ervaringen als KOPP-kind.
Liefs
Laura