Ik ben een dromer. Ik denk veel na, maar spreek het niet altijd uit. Ik vraag me vaak af hoe mijn leven eruit zou zien als mijn moeder “gezond” zou zijn. Waar zou ik staan in mijn leven en zou ik dezelfde mensen hebben ontmoet. Ondanks dat ik in mijn jeugd een steunend netwerk heb gehad en dat nu nog steeds heb, ben ik ervan overtuigd dat mijn leven er heel anders uit zou zien. Door het schrijven van blogs hoop ik mensen te inspireren om hun verhaal te delen en inzicht te krijgen in hun gedachten en gevoelens. Ik vind dit een belangrijk onderwerp, vooral in deze onzekere tijd.
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Denkend aan een moment dat ik een tijdlijn van mijn leven heb gemaakt op papier. Toen werd mij de vraag gesteld om te bedenken hoe mijn levenslijn eruit zou zien als mijn vader en moeder nog bij elkaar zouden zijn. Ik kan het me niet eens voorstellen… Zou ik een hechte band hebben met mijn moeder? Zou ik haar alles kunnen vertellen? Hoe zou ze als oma met mijn toekomstige kinderen omgaan. Veel vragen waar ik niet achter zal komen.
“Ik weet niet beter. Ik kan niet terugdenken aan de tijden dat zij mentaal gezond was, wat het verwerkingsproces misschien wat makkelijker heeft gemaakt.”
Lincey
Ik heb tot de dag van vandaag geen hechte band met mijn moeder. Wel heb ik een zwak voor haar en probeer ik me in te leven in haar situatie. Ik zou dit niemand gunnen. Vlak na mijn geboorte is zij gediagnosticeerd met schizofrenie en heeft ze een drugsverslaving ontwikkeld. Ik weet niet beter. Ik kan niet terugdenken aan de tijden dat zij mentaal gezond was, wat het verwerkingsproces misschien wat makkelijker heeft gemaakt. Ik heb niet hoeven rouwen om een gezonde en betrokken moeder die ik ben “verloren”. Daarnaast realiseer ik me dat het verwerkingsproces nooit ophoudt. Het is een deel van mij. De momenten dat ik mijn moeder moest bezoeken in verschillende klinieken door heel Nederland en haar ziek te zien heeft wel invloed op mij gehad. Verwarring en angst kwamen op de momenten dat ik haar moest zien naar boven. Momenten dat ik haar na een jaar pas weer zag. Ik begreep nooit waarom ze ineens verdween. Nu ben ik daar achter gekomen, ze schaamde zich voor haar situatie en wilde niet dat haar kinderen haar zo zouden zien.
Het moeilijkste voor mij is om te zien dat zij al 24 jaar aan het strugglen is en er zelf niet uitkomt. Het is voor haar moeilijk om te zien dat haar kinderen volwassen worden en hun eigen leven opbouwen. Kinderen, een eigen huis, eigen auto en werk. Alles wat zij eigenlijk ook had moeten bereiken om voor ons te zorgen. Ze zegt vaak: “Ik wil jullie niet lastigvallen met mijn leven en heb spijt van alles”. Ik probeer haar dan gerust te stellen door te zeggen dat het verleden voorbij is en je alleen nog maar het beste van jezelf kan maken voor de toekomst. Vergeten is moeilijk, maar je kunt alleen nog maar werken aan een beste versie van jezelf. Dit is voor haar moeilijk om te begrijpen, dat merk ik omdat ze hier geen antwoord op kan geven. Wel merk ik dat ze van de woorden wel wat vrolijker wordt en het gevoel krijgt dat ze niet wordt beoordeeld.
Dit wil ik ook meegeven aan de mensen die dit lezen, je kan de tijd niet meer terugdraaien. Probeer de situatie te accepteren, maar bewaak wel je eigen grenzen en zorg dat je eigen keuzes kan maken door ook eens voor jezelf te kiezen!