De middelbare schoolperiode was voor mij een moeilijke periode, het liep vaak namelijk helemaal niet lekker thuis. Er was sprake van veel spanning thuis; met m’n stiefvader ging ik nooit lekker door één deur en mijn moeder had vaak periodes waarin ze instabiel was. Soms had ze dan een ’time-out’ en ging ze even ergens heen om bij te komen. Vaak was dit dan al nadat de spreekwoordelijke bom was gebarsten thuis en werd er verder niet meer over gesproken thuis. Ook was er veel conflict, tussen mijn moeder en stiefvader of tussen mij en één van hen. We leefden eigenlijk allemaal langs elkaar heen. Ik zonderde mij het liefst af op mijn kamer, terwijl ik diep van binnen juist wel naar aandacht en gezelligheid verlangde.
Ongezellige etenstijd
Gedurende mijn middelbare schooltijd zagen mijn moeder en mijn stiefvader mij als lastig, want ik zocht vaak de confrontatie op. Zo gaf ik meerdere malen aan dat ik het raar vond dat we nooit samen aan tafel aten ’s avonds. Weinig moeite werd er sowieso al in het koken gestopt en vervolgens at iedereen wanneer het hem of haar uitkwam. En eigenlijk altijd keek mijn moeder tv en moesten wij stil zijn. Een erg pijnlijke herinnering is dit voor mij. Ik – het kind – vertelde mijn moeder dat het goed zou zijn als we aan tafel zouden eten en met elkaar zouden praten over de dag. Juist wij als gezin hadden dit zo nodig zei ik dan, omdat er al zo weinig gecommuniceerd werd. We probeerden het wel eens, maar vaak ‘mislukte’ dit experiment alsnog. Voor mij voelde het alsof mijn ouders blijkbaar niet geinteresseerd in mij waren, en dat deed pijn. Af en toe was ik er zo klaar enorm klaar mee en werd ik boos – dit was natuurlijk vooral een lading verdriet – en zei ik dat ik helemaal niet meer hoefde te eten. Dan sloeg ik het eten maar al te graag over en bleef ik op mijn kamer. Als het zo moet, dan hoef ik het niet dacht ik.
Regelmatig maaltijden overslaan
Ik zal niet zeggen dat ik een eetstoornis heb gehad, want zo ernstig was het niet. Wel zette ik eten in als middel om enerzijds toch nog controle te hebben op iets en anderzijds om aandacht te trekken, want thuis ging het soms helemaal niet goed. Op een gegeven moment besloot ik geen ontbijt meer te nemen en dus ging ik met een lege maag naar school. Soms kocht ik daar wel wat, maar niet altijd. Ook lichamelijk gezien voelde ik me vaak moe en wilde ik niet meer meedoen met gym, terwijl ik vroeger sporten juist enorm leuk vond! Terugkijkend op de periode was dat precies mijn indirecte schreeuw om hulp, alleen werd ik op school nog steeds niet gehoord. Er werd niet doorgevraagd en mijn ouders werden alles behalve betrokken bij school.
Nog steeds een beetje zo
Ook gedurende mijn studententijd bleef ik soms periodes houden waarin ik meer met eten bezig was dan andere periodes. Het voelde als iets waarin ik altijd nog iets in te bepalen had als dingen om mij heen niet lekker liepen. Alsof het raar was om normaal en lekker te eten terwijl ik mij niet goed voelde in mijn hoofd. Nu een aantal jaar verder heb ik er veel minder last van. Wel heb ik graag nog controle over wat ik kook en eet en dan komt alleen wonen wel goed uit. Zo is in mijn hoofd veel pasta, brood, rijst en aardappelen bijvoorbeeld niet ok. Ondanks dat ik dat soms ook wel eet, brengt het me een niet alleen een slecht maar ook een schuldgevoel, omdat ik weet dat hier veel koolhydraten inzitten. Ik check dan ook eigenlijk dagelijks of mijn buik nog wel plat genoeg is. Altijd al ben ik slank geweest en verandering daarin zou ik erg moeilijk vinden.
Wat hier ook nog bij komt kijken is dat ik al jarenlang hele aparte maagklachten heb, waardoor ik bij het eten van deze glutenrijke producten daar vaak last van krijg. Daarom komt het me soms ‘wel goed uit’ dat ik dat niet mag/wil eten. O als ik het wel eet, dan compenseer ik dit het liefst met de maaltijd erna. In mijn hoofd moeten namelijk dingen ‘kloppen’ of goed zijn.
Geen eetstoornis, wel controlerende gedachten
Nog even ter verduidelijking; ik heb GEEN eetstoornis. Het neemt ook geen ongezonde vormen aan, ik eet voldoende, heb een gezond gewicht en chocoladerepen en chipszakken kan ik ook prima zo hóp wegwerken. Wat ik in deze post voornamelijk wil laten zien is dat dit voor mij een manier was om met mijn emoties om te gaan vroeger, maar ook een manier om aandacht te krijgen. Om mijn ouders een ‘lesje’ te leren en om op te vallen op school. Ik wilde dat men zag dat er iets aan de hand was want ik kon er de juiste woorden niet voor vinden.
Waar viel jij op terug als KOPP-kind? Hoe ging jij met je gevoelens om?
Ik vind het steeds weer heel bizar om te lezen hoeveel dingen wij gemeen met elkaar hebben. Want ik heb laatst ook een keer tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik heel goed begrijp hoe je een eetstoornis kan ontwikkelen. Omdat ik tijdens mijn middelbare schooltijd ook maaltijden oversloeg. Vooral op momenten dat ik niet lekker in mijn vel zat. En er ruzie was in huis. Niet dat mijn ouders daar ook maar enig gehoor aan gaven. Ik vond mezelf altijd te dik terwijl ik toen graat mager was. Want ik was 1.73 en woog 41 kilo. Toen ik mijn man ontmoette veranderde dat langzaamaan. Want hij is echt een snoepkont en dat heeft er voor gezorgd dat ik nu wat steviger ben nog steeds wel een gezond bmi. Maar toch niet waar ik mij prettig bij voel. Daar heb ik dan ook heel vaak een schuldgevoel over.
Hi Sherana,
Gek soms hè, al die herkenning? Ongezond, maar toch begrijpelijk waarom we ons soms vasthielden aan eten vroeger. Waarom heb je precies een schuldgevoel? Het zijn waarschijnlijk gedachten van vroeger die dat gevoel teweeg brengen. Ik merk dat ook vaak bij mezelf, dat ik reageer en denk vanuit mijn ‘kind-ik’.
Ik hoop dat je kunt hebben in wie je bent en hoe je eruit ziet – er zijn zoveel belangrijkere dingen in het leven! x