Als kind groeide ik op in een familie waarin vrijwel alle familieleden vrij (ernstige) psychische problemen hebben. Maar ik zal in dit artikel inzoomen op mijn ouders. Ik groeide op in een achterstandswijk in Groningen Stad in begin 2000, in één van de veertig wijken van Ella Vogelaar. Daarna ben ik rond 2005 verhuisd naar een dorp in Friesland, samen met mijn moeder, stiefvader, en oudere broer.
Mijn moeder en vader hebben samen vrij veel ernstige psychische problemen; mijn vader heeft ERS met (geloof ik) ADHD en een vorm van ASS. Mijn moeder heeft PTSS met een dissociatieve identiteitsstoornis, er werd gesproken over mogelijk ADHD met een vorm van ASS. Mijn stiefvader heeft zelf geen diagnoses, al heeft hij wel kenmerken van ASS en heeft hij een ongelofelijk klein lontje.
Mijn ouders hebben ook verslavingen, mijn vader is verslaafd aan wiet, en rookt wiet zijn hele leven, hij is nu bijna vijftig jaar oud. Mijn moeder heeft/had een alcoholverslaving (ik kan hier immers vrij weinig over zeggen wat de huidige situatie is, alhoewel toen ik haar voor het laatst zag, één jaar geleden, nog wel een alcoholverslaving had). Mijn stiefvader kon erg geïrriteerd raken als er geen bier in de koelkast lag in de avond en racete vaak nog in het laatste kwartier dat de supermarkt open was, naar de supermarkt om het goedkoopste huismerk bier te kopen.
Een jaar geleden vluchtte ik het ouderlijk huis uit op twintigjarige leeftijd. De situatie was onhoudbaar geworden. In mijn jeugd ben ik fysiek mishandeld, mentaal verwaarloosd, seksueel misbruikt en klein gehouden door mijn familieleden. Ik kan mij herinneren dat ik ooit de kindertelefoon heb gebeld toen mijn moeder mij had geslagen met een schroevendraaier en dat mij werd gevraagd als ik wou doorverbonden worden naar Bureau Jeugdzorg; en hoe angstig ik van het idee werd om te bellen met Bureau Jeugdzorg.
Het moment dat ik in een ruzie terecht kwam waarin mijn moeder mij bijna weer wou slaan, kreeg ik een realisatiemoment dat ik niet meer kon leven zoals het leven ging bij mijn ouders en familieleden en dat ik leefde in een onveilige thuissituatie. Ik had mijn koffer ingepakt, met belangrijke papieren als ik een bijstandsuitkering zou aanvragen in een nieuwe gemeente, een digipas van de bank, en kleding voor een paar dagen.
Het is bijna een jaar geleden dat ik uit huis ben gevlucht, en ik heb veel meegemaakt. Ik woon inmiddels na jaren weer in Groningen Stad. Na een intense periode met véél spanning werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor één dag, werd ik ontslagen, en daarna had ik een relatiebreuk met mijn vriend waarmee ik acht/negen maanden een relatie heb gehad, heb ik mijn moeder geconfronteerde met haar acties uit het verleden.
Door haar dissociatieve identiteitsstoornis herkende zij zichzelf niet in het beeld wat ik had over mijn jeugd, en heeft zij alles ontkend. Zij was woedend dat ik insinueer dat ik ooit ben fysiek mishandeld, emotioneel verwaarloosd of ben seksueel misbruikt door mijn familieleden en dat haar ”durfde” te vertellen. Het gesprek was dan ook snel afgelopen met een blokkade op Facebook en Facebook Messenger. Al had zij wel gezegd dat zij het vaak had over mij en de familieleden. En dat ik altijd één van hen bleef.
Wat doe je als je als kind het gevoel hebt gehad dat je nooit onderdeel hebt uitgemaakt van de familie? Maar ook als je als sinds kinds af aan bent verteld dat je een dom, irritant, dik autistisch kind bent? Wanneer je nooit affectie hebt gekend van ouders zoals wat andere kinderen wél kennen? Ik heb mij nooit als één van de familie gevoeld, en ik zal dat ook gevoel ook nooit krijgen. Het contact tussen bijna al mijn familieleden en ik is verbroken, en na het laatste gesprek, is het contact weer gebroken tussen mijn moeder en ik.
Ik heb inmiddels het cyclus doorbroken van mijn familie, ik werd zelfstandig, ik begon mijn eigen keuzes te maken, ik heb inmiddels mijn eigen kamer in de Stad en ik heb plannen voor de toekomst gemaakt. Ook heb ik hen, mijn familie achter mij gelaten. Ik ambieer om ooit politiek actief te worden in mijn gemeente en mij hard te maken voor dak- en thuisloze jongeren; de jongeren die op dit moment thuis net als ik worden mishandeld of verwaarloosd. Maar ook omdat ik ben geïnspireerd door de talloze hulpverleners en maatschappelijk werkers in de Stad die zich ongelofelijk hard inzetten voor de jongeren. Ik wil ooit een bachelor en/of master diploma halen op de Hanzehogeschool. Een gelukkig, en stabiel leven. Ik heb geen keuze gehad in welke familie ik ben opgegroeid, ik heb ook geen keuze gehad hoe ik werd opgegroeid, ik heb wél een keuze wat ik nú ga doen.
Bovenstaande blog is geschreven door een gast. Wil jij ook eens iets schrijven voor ‘Met zonder ouders’? Dat kan! Stuur in dat geval een mailtje naar info@metzonderouders.nl voor meer informatie.