Een soort van disclaimer: Het is nooit mijn bedoeling om mensen te kwetsen met wat ik schrijf. Mijn moeder niet, mijn familie niet, maar ook mensen met borderline niet – die misschien zelf ook wel ouder zijn. Ik wil met mijn verhaal niemand stigmatiseren of de verwachting scheppen dat ouders met borderline per definitie niet kunnen opvoeden. Tenslotte is het niet het type stoornis dat veel zegt over het gevolg voor de kinderen, maar de ernst en duur van de stoornis. Mijn blog belicht grotendeels één verhaal; mijn verhaal. Iedereen heeft natuurlijk een andere persoonlijkheid en andere levensomstandigheden waarin hij/zij leeft. Ik hoop dat je dat in gedachte wilt houden.
Een aantal weken geleden was ik een weekendje weg op de Veluwe met een vriend. Dit was toevallig bij mijn stiefvader in de buurt en vandaar dat ik op zondag nog even langsging bij hem en mijn zusje. Mijn zusje en ik kletsten wat bij en al snel hoorde ik het volgende: mijn moeder heeft wéér een nieuwe vriend. Ik liet vervolgens de diepste zucht der zuchten vallen.
Daten werkt toch niet zó?
Het lijkt alsof de ‘laten we samen kijken of het wat kan worden’ fase niet bestaat voor mijn moeder. Het is gewoon hop; meteen haar nieuwe vriend. Dit valt wel te verklaren vanuit het impulsieve denken en handelen van mijn moeder. Iedereen weet toch dat daten niet zo werkt denk ik dan? De relatie zal hoogstens een aantal maanden of max. een jaar duren en in deze periode gaat het ook nog meerdere keren aan en uit. Als het aan is horen we eigenlijk niet zoveel van haar en is het leven een grote mooie bedoeling. Als het daarentegen uit gaat horen we daar misschien wel iets van. Het leven is dan zwaar. Ondanks dat ik het eigenlijk vreselijk onnodig en vreemd vind dat m’n moeder zo vaak een nieuwe vriend heeft, brengt het me toch ook wel rust. Als ze een relatie heeft weet ik dat er iemand bij haar in de buurt is die op haar let. Iemand naar wie ze toe kan gaan als er iets is.
De invloed op ons
Ze moet toch lekker zelf weten wat ze doet in haar liefdesleven hoor ik je denken. Klopt zeker, maar het is niet zo dat dit geen invloed op ons als kinderen heeft. Deze nieuwe vriend wordt namelijk onaangekondigd meegenomen naar bijvoorbeeld sportafspraken van mijn zusje of naar een belangrijke gebeurtenis voor mijn broertje. Mijn broertje en ik wonen natuurlijk allang niet meer thuis maar mijn zusje woont nog wel deels bij mijn moeder. Zij brengt dus veel meer tijd door met deze ‘nieuwe’ man. Hoe is het voor haar denk ik dan, om telkens weer een band met iemand op te moeten bouwen. Om te zien hoe relaties aan en uit gaan, om conflicten mee te krijgen en dat dus als voorbeeld te hebben? Daarnaast geeft het me geen prettig gevoel dat ze tijd doorbrengt met mensen die ze nauwelijks kent. Er staat me zelfs één situatie bij waar het uit de hand dreigde te lopen. I was not amused.
Datingsites enzo
Toch is mijn moeder wel een lange tijd samen geweest met mijn stiefvader. Achteraf gezien verbaast dat me nog een beetje, maar natuurlijk ben ik daar blij mee, anders was onze jeugd waarschijnlijk nog rumoeriger geweest. Na de scheiding met mijn stiefvader begon mijn moeder actief met daten. Profielen op datingsites werden in het leven geroepen en als het even kon vroeg mijn moeder mijn zusje om hulp hierbij. Kwaad werd ik vanbinnen als ik dat hoorde. Hoe durf je je (jonge!) dochter zoiets te vragen? Zij heeft het toch al moeilijk genoeg met de scheiding? Dat doe je toch niet dacht ik?!
Nee, wíj zien het altijd verkeerd
Ze kan blijkbaar niet begrijpen dat haar omgeving een mening over dit onderwerp kan vormen en deze mening ook kan uiten. Wanneer we iets zeggen over haar relaties en de invloed daarvan op ons, dan hebben we meteen de poppen aan het dansen. Het is altijd hetzelfde liedje: ‘HET IS MIJN LEVEN’ ‘IK BEPAAL ZELF WAT IK DOE ‘JE GUNT MIJ MIJN GELUK NIET’. Uitspraken waar ik dus allesbehalve iets mee kan. Alsof je met een 8-jarige een discussie moet voeren. Natuurlijk mag ze haar leven zo indelen als ze wilt, maar dat betekent niet dat wij maar alles moeten pikken. We hebben al zo veel op ons bordje gekregen dat we daar misschien stelliger in zijn geworden. Ze kan het niet vanuit ons perspectief bekijken, dus het heeft geen zin. Het zou fijn zijn als ze me eens rustig aan zou willen horen, maar dat zit er niet in vrees ik. Want natuurlijk, ik gun je wél al het geluk van deze wereld mama!
Geluk is extern te vinden
Bij mijn moeder lijkt het alsof haar geluk te bereiken is door externe factoren: een nieuw huis, een nieuw huisdier of een nieuwe liefde. Rigoreuze keuzes, nieuwe grote aankopen, het was voor mij de standaard vroeger. Altijd maar op zoek blijven naar dat geluk, voor even heel gelukkig zijn om daarna weer in een dal te vallen. Ze zeggen toch altijd dat je eerst van jezelf moet houden om vervolgens van een ander te kunnen houden? Ik geloof daar heilig in. Je moet ook in je eentje gelukkig kunnen zijn, anders blijf je maar op zoek naar die persoon of dat ene die dat geluk zal gaan brengen. Toch werkt dit blijkbaar bij mijn moeder niet zo. Ze kan zichzelf gewoon niet voor een lange tijd gelukkig maken. Ze blijft bevestiging nodig hebben om die grote leegte op te vullen. En begrijp me niet verkeerd, dat vind ik ook verdrietig voor haar.
Mama, zet je kinderen nou eens op één denk ik dan. En kijk wat voor geluk daar misschien uit voortkomt. <3