Het zal je vast niet ontgaan zijn, het is weer (bijna) Moederdag. De commercie zorgt er wel voor dat je er niet aan ontkomt, want al weken van tevoren vliegen de zoetsappige reclames je om de oren. Je weet wel, die spotjes waarin zogenaamd heel ruimdenkend wordt gedaan en er geen moeder over wordt geslagen.
‘’Juist de moeders die niet worden genoemd, zijn het meest aanwezig’’
Is het niet op TV, dan is het wel op de radio of in de winkelstraten. De realiteit is helaas net even anders. Er worden juist heel veel moeders en situaties over het hoofd gezien. Waaronder ik zelf. Mijn moeder leeft niet meer en dus vallen ik en mijn moeder keihard buiten de boot. Aan ons valt niet meer te verdienen en dus doen wij niet meer mee. Juist de moeders die niet worden genoemd, zijn het meest aanwezig. Zo voelt dat voor mij althans wel. Ja, ik voel me ieder jaar weer buitengesloten.
Ik gun het een ander echt nog wel
Met Moederdag op zich heb ik niet zoveel moeite. Ik ben helemaal geen verbitterde dochter die het een ander dan niet meer gunt. Het kan me juist best ontroeren als ik zie hoe andere moeders in het zonnetje worden gezet. Dat verdienen ze stuk voor stuk! Ik ben nu zelf moeder, dat verzacht ook enorm. De voorpret van mijn kinderen en de oudste die heel goed haar best doet om een geheim te bewaren, dat is goud hoor.
Moederdag word je opgedrongen
Maar het is en blijft ook verdrietig dat mijn moeder er niet meer is en dat is waar ik ieder jaar weer mee wordt geconfronteerd. Ongewild en ongevraagd stroomt mijn inbox weer vol met talloze pijnlijke aanbiedingen en kortingen op de mooiste geschenken voor de allerliefste en speciaalste moeder van de wereld. Ik bepaal graag zelf wanneer ik geraakt word en dit gegeven valt niet te sturen. Niet dat ik anders wel kan bepalen wanneer ik word geraakt, maar ik weet niet… dit is zo ontzettend agressief en opdringerig. Dat voelt soms echt heel naar.
Mijn moeder en ik hadden een moeizame band
Anderzijds weet ik ook dat ik het in mijn hoofd ga romantiseren, want toen zij nog leefde was het evengoed een lastige dag. We hadden best een moeizame band. We wilden beiden anders en dat is dan wat deze dag ten tijde van haar leven zo beladen maakte. We gingen iets ‘’vieren’’ wat we beiden heel graag wilden, maar wat er niet was. Hoe geef je daar invulling aan? Diezelfde vraag stel ik me nu ze er niet meer is, nog steeds.
Relativeren is de kunst
Ik weet dat ik niet de enige ben die dit moeilijk vind. Al voelt het soms misschien wel zo. Het grootste deel van Nederland is niet standaard of doorsnee. Dat relativeert weer enigszins. Het heeft vooral een commercieel doel. Ook dat relativeert. Mooi juist, dat ik die pot niet meer kan spekken. Zo houd ik mezelf dan maar voor. Uiteindelijk is het een dag als alle andere. Val jij buiten de boot? Wees gewoon wat extra lief voor jezelf en sta jezelf toe het moeilijk te vinden, verdrietig te zijn of eens flink tegen de wereld aan te schoppen. Want ja, het is pijnlijk dat het je zo op wordt gedrongen en de hele wereld een perfect gezinsleven lijkt te hebben, waarin alles rozengeur en maneschijn is en bij jou dus niet.
Ik heb geen moeder meer, maar daar wordt wel vanuit gegaan
Het meest pijnlijke vind ik dat men er maar vanuit gaat dat ik nog een moeder heb, terwijl dat niet zo is! Als er aan mij wordt gedacht, wordt er ook aan mijn moeder gedacht. Dat geeft troost. Uiteindelijk gaat het erom dat je gezien en daarmee erkend wordt. Dat kan hem al in heel kleine dingen zitten. Hoe mooi zou het zijn als er toch ergens in zo’n spotje deze vergeten groep wordt benoemd? Hoe mooi zou het zijn als je een troostend woord in je inbox zou vinden in plaats van zo’n schreeuwende en opdringerige aanbieding? Een beter ‘milieu’ begint bij jezelf. Toch? Dus bij deze…
Aan jou:
Aan iedereen die een moeder/ vader moet missen, waarbij een moeder/ vader uit beeld is of waarbij de gezinssituatie niet is zoals gehoopt of gewild, aan iedereen die zich op welke andere manier dan ook niet gezien, gehoord, erkend of begrepen voelt:
Deze dag is ook voor jou! Ik denk aan jou. Als ik aan jou denk, dan wordt er ook aan jouw moeder gedacht. In welke hoedanigheid dan ook. Je mag het moeilijk vinden, je mag het verdrietig vinden, je mag vreselijk boos zijn en weet je? Je mag zelfs jaloers zijn en het iedereen misgunnen omdat het bij jou niet is zoals jij het graag had gewild. Wees lief voor jezelf en sta het jezelf maar toe. Dat is jouw manier om deze dag te beleven en betekenis te geven.
Ken jij iemand?
Ken je iemand voor wie Moederdag een moeilijke dag is? Stuur dan eens een berichtje of een kaartje. Ik weet zeker dat je daarmee iemand zijn dag maakt. Weet je de juiste woorden niet? Dat geeft niets. Die zijn er soms ook gewoon niet. Een eenvoudig berichtje met een hartje, handkusje of bloemetje kan al volstaan. ‘’Ik denk aan je’’ is ook altijd passend. Negeren is pijnlijker dan confronteren. Dat is mijn richtlijn. Ik begrijp het wel hoor, je wilt iemand niet onnodig kwetsen of verdriet doen. Ik kan je verzekeren, dat doe je juist niet. Negeren schept afstand en confronteren verbindt. Hoe gek dat ook klinkt. Als ik geraakt wordt door een lief berichtje, dan is het die confrontatie meer dan waard. Dat doet eer aan het gemis en aan mijn moeder. Dat is toch de essentie van Moederdag? Hoe het dan kan dat de confrontatie van die reclames wel pijn doen? Dat komt omdat ik daarmee juist wordt ontkend, dat maakt een confrontatie heel pijnlijk.
Hier wat opzetjes/ gedichtjes die je kunt gebruiken:
