Dagen waarop het eigenlijk ‘hoort’ dat je ouders erbij zijn. Denk aan feestdagen, verjaardagen of andere belangrijke momenten en mijlpalen. Ondanks dat dit leuke en blije momenten zouden moeten zijn, vind ik dit soort dagen nog vaak juist pijnlijk en confronterend.
Geen trotse ouders bij diploma uitreiking
Wat was ik blij dat mijn thesis eindelijk was ingeleverd! Bij mijn beide diploma uitreikingen (bachelor- en master) had ik echter bewust gekozen om niet aanwezig te zijn bij de uitreiking. Bij deze uitreiking neem je normaal gesproken een aantal familieleden mee die je dan feestelijk toejuichen wanneer je je diploma ondertekent. Ondanks dat verschillende vrienden van mij aanboden om in plaats van mijn ouders aanwezig te zijn, sloeg ik dat aanbod toch vriendelijk af. Uiteraard heel erg lief van ze, maar toch ‘hoort’ dat niet in mijn hoofd. Daarnaast wil ik niet anders zijn dan anderen door in plaats van ouders mijn vrienden mee te nemen. Ik zou dat te confronterend vinden en ga het dan ook liever uit de weg. Doordat ik dit soort momenten niet heb met mijn ouders, mis ik hun waardering, hun trots dat ik als hun kind iets bereikt heb. Mijlpalen gaan dusver in mijn leven dan eigenlijk vaak ook stilletjes – zonder grote feestelijkheden – aan mij voorbij. Maar toch, diep vanbinnen ben ik dan wel heel erg trots op mezelf. Ik ben mezelf nog aan het leren dat bepaalde toch wel echt gevierd mogen worden, en word hier steeds beter in.
Voor het eerst geen felicitatie
Ik zal nooit mijn 23ste verjaardag vergeten in Kenia. In 2017 was ik daar drie maanden lang voor mijn afstudeeronderzoek. Hoewel ik eigenlijk helemaal geen zin had in mijn verjaardag, begon ik mijn dag toch vrolijk omdat mijn lieve medestudenten mij toezongen en de ruimte voor mijn kamer hadden versierd. Naarmate de dag vorderde voelde ik me toch steeds somberder worden. Mijn moeder had me namelijk nog niet gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ging dit echt de eerste keer zijn dat ik niet door mijn moeder zou worden gefeliciteerd met mijn verjaardag? Mijn moeder en ik waren dan ook niet echt ‘on speaking terms’, maar toch, ik ben haar dochter dacht ik. In de avond terwijl ik mijn verdriet probeerde te verhullen kwam ik tot het besef dat mijn moeder mij inderdaad voor het eerst in mijn leven niet zou feliciteren met mijn verjaardag. Ik geloofde gewoon niet dat je je eigen dochter niet zou feliciteren en dat deed ontzettend zeer. Huilend en snotterend viel ik die avond in slaap.
Pijnlijke en confronterende momenten
Wat ik altijd een heel pijnlijk moment vind is wanneer ik ergens ben waar ouders heel liefdevol optreden; bijvoorbeeld tijdens een diner van een vriendin. Stel een vader gaat speechen, dan kun je me wegdragen. Nog nooit heb ik op die manier iets oprecht en liefs gehoord van mijn ouders. Andere momenten die me heel confronterend lijken hebben te maken met trouwen en kinderen krijgen. Nu ik 25 ben denk ik hier logischerwijs wel eens over na. Het feit dat mijn vader er niet zal zijn om mij weg te geven bijvoorbeeld. Dat gaat erg pijnlijk zijn mocht ik ooit trouwens. Als ik hier nu al te lang over nadenk schiet ik al vol. Wil en kan ik mezelf dat wel aandoen vraag ik me af? Is dat iets waar ik ‘overheen’ kan groeien of hoort deze pijn bij mijn leven?
Ook het krijgen van kinderen lijkt mij erg confronterend. Kan ik wel een goede moeder zijn als ik het niet het juiste voorbeeld heb gehad vraag ik mij af. En hoe gaat het zijn als ik kinderen heb, maar geen contact heb met mijn moeder? En het idee dat mijn vader nooit mijn kinderen zal meemaken. Dat is moeilijk. Ondank dat heb ik zeker wel een sterke kinderwens en zullen deze moeilijkheden niet weerhouden van het krijgen van kinderen. Het lijkt me moeilijk, maar het is daarentegen ook iets waar ik heel erg naar kan uitkijken. Die verbondenheid, die onvoorwaardelijke liefde. Eindelijk.
Proberen het beste ervan te maken
Als oudste kind van het gezin heb ik een soort van moederrol op mij genomen. Ik ben de spil geworden in het gezin. Ik vind het namelijk erg belangrijk dat feestdagen en andere familiemomenten wél worden gevierd met mijn stiefvader, broertje en (half)zusje. Ik vind het niet een beetje belangrijk, nee heel erg belangrijk. Zo kan ik er van balen dat ik afgelopen kerst niet thuis was en er dus voor hen niet bij kon zijn. Voor mezelf vind ik dat niet zo erg. Maar voor mijn broertje en zusje wil ik dat familiegevoel – voor zo ver dat mogelijk is – toch creëren. Verjaardagen en kerst worden tegenwoordig dan ook bij de vader van ons zusje (de stiefvader van m’n broertje en mij) gevierd. Door de moeite die ik er de laatste jaren heb ingestopt om als gezin bij elkaar te komen, merk ik dat we nu een betere band onderling met elkaar hebben. Met die vooruitgang ben ik erg blij!
Is dit ook herkenbaar voor jou? Hoe ga jij hiermee om? Laat hieronder een reactie achter. Ik ben benieuwd!
De eerste keer dat ik het contact met mijn moeder had verbroken was net voor mijn diploma uitreiking. Mijn schoonvader zei dat ik de grotere persoon moest zijn en dat ik mijn moeder toch moest uitnodigen voor die dag. Dit heb ik gedaan en uiteindelijk kwam ze niet opdagen en ik weet nog dat het ongelofelijk veel pijn deed. Iets wat eigenlijk een heel trots moment moest zijn was dat niet omdat ik alleen maar moest huilen.
Wat ik ook heel herkenbaar vind is dat je wat je voelt tijdens liefdevolle momenten van ouders voor hun kinderen. Ik merk dat ik dit ook confronterend vind. Ik werk op een buitenschoolse opvang dus ik maak dit soort momenten vaak mee. En ik sta al bij het minste of geringste liefdevolle gebaar met tranen in mijn ogen.
Zelf ben ik 3 jaar geleden getrouwd met mijn man. Op deze dag was mijn moeder ook heel chagrijnig en had ze ook ”griep”. Waardoor ze na de ceremonie naar huis is gegaan omdat zij zich te ziek voelde. Dit kwam mijn vader mij vertellen. En toen ik vroeg of ze later nog terug zou komen op de receptie. Zei hij dat hij dat nog niet wist. Om die reden heb ik geen enkele trouwfoto samen met mijn ouders. Ik weet nog dat ik ontzettend verdrietig was dat mijn moeder niet aanwezig was. Een uur voordat het feest kwam mijn moeder aankakken alsof er niks aan de hand was en groette ze mij even kort. Om vervolgens alle gasten te begroeten en te gaan dansen.
Ik heb ook een dochtertje van 20 maanden. Tijdens het laatste gesprek dat ik met mijn moeder had verviel ze weer in oude patronen. En begon ze mijn dochter te behandelen zoals ze dat ook bij mij had gedaan. Ze dreigde met fysiek geweld en zei tegen mijn dochter dat het goed was dat ze wist wie de baas was.
Ook ik wist zeker dat ik kinderen wilde. En dat ik het niet zo wilde doen als mijn moeder. Als ik mijn dochter ergens niet aan wil bloot stellen is dat het wel. Na een heel ingewikkeld gesprek met mijn moeder waarbij ze weer mentale spelletjes aan het spelen was. Heb ik besloten om het contact te verbreken. Ik ben toen naar de huisarts gegaan om hulp te zoeken. Want ik wilde mijn dochter niet hetzelfde aandoen als wat mij is aangedaan. De POH-GGZ gaf meteen aan dat ik beter geen contact meer met mijn moeder kon hebben. Dat het uiteindelijk natuurlijk mijn keuze was maar dat ik mijn moeder niet meer alleen mocht laten met mijn dochter.
Dit advies heb ik opgevolgd en daardoor ben ik het afgelopen jaar zo gegroeid. Ikzelf heb dan ook alleen maar positieve herinneringen aan mijn gesprekken met de POH. En nu na een lange tijd heb ik het vertrouwen dat ik een goede liefhebbende moeder voor mijn dochter kan zijn.
Wat ik nooit met mijn moeder heb gehad. Kan ik nu wel met haar ervaren en ik geniet er intens van.
Hoi, die moederrol herken ik als oudste van 5 kinderen. En die rol heb ik lang gehad. Parentificatie vanwege dat mijn moeder vaak het kind was. Op andere momenten gedroeg ze zich dan ineens weer als de ‘perfecte’ moeder. Helaas heeft dat dus ervoor gezorgd dat ik niet meer weet wie ik ben. En ook mijn ene broertje en zusje geven mij het gevoel dat mijn moeder die rol verdient. En ondanks dat ik goed contact met ze heb voel ik me ook in de war. Want wat is mijn rol nu? Maar sinds kort ben ik erachter dat ik al in de war ben sinds mijn pubertijd. Mijn ouders kregen steeds meer problemen, ruzies. En ze zeiden de naaste dingen tegen mij. Mijn moeder (bps en ptts) heeft uiteindelijk mijn vader eruit gezet. Maar toen werd ik de zondebok en een half jaar later heeft ze mij eruit gegooid. En ervoor gezorgd bij de hulpverlening dat ik een diagnose kreeg! Mijn vader nam het nog voor me op, dat het onzin was, dat er met mij niks mis was. Maar ik was zo gehersenspoeld door mijn moeder dat ik mijn vader niet eens meer geloofde. En mezelf ook niet.
Ik heb sinds kort weer contact met m’n moeder na een aantal jaren geen contact. Je mist toch een moeder, hoewel ik me erbij had neergelegd. Ook op speciale dagen. Maar mijn dochter van 13 wilde oma weet zien. Helaas zal m’n moeder nooit veranderen en voel ik me er niet goed bij.
Hoi Eline,
Wat een lastige situatie zeg! Parentificatie op jongere leeftijd zorgt er inderdaad denk ik voor dat je op latere leeftijd niet zo goed weet wat je rol nou precies is. Wat naar dat jij de zondebok werd toen jouw vader uit huis was, alsof ze door haar eigen ongelukkig zijn ook jou niets gunde.
Moedig dat je wel weer contact hebt opgenomen met je moeder vanwege je dochter. Misschien valt het tussen je moeder en jou niet meer te herstellen, maar zit er nog wel iets in voor je dochter. Ik kan me goed voorstellen dat het zwaar is. Je blijft toch altijd die nare herinneringen aan vroeger houden.