Dagen waarop het eigenlijk ‘hoort’ dat je ouders erbij zijn. Denk aan feestdagen, verjaardagen of andere belangrijke momenten en mijlpalen. Ondanks dat dit leuke en blije momenten zouden moeten zijn, vind ik dit soort dagen nog vaak juist pijnlijk en confronterend.
Geen trotse ouders bij diploma uitreiking
Wat was ik blij dat mijn thesis eindelijk was ingeleverd! Bij mijn beide diploma uitreikingen (bachelor- en master) had ik echter bewust gekozen om niet aanwezig te zijn bij de uitreiking. Bij deze uitreiking neem je normaal gesproken een aantal familieleden mee die je dan feestelijk toejuichen wanneer je je diploma ondertekent. Ondanks dat verschillende vrienden van mij aanboden om in plaats van mijn ouders aanwezig te zijn, sloeg ik dat aanbod toch vriendelijk af. Uiteraard heel erg lief van ze, maar toch ‘hoort’ dat niet in mijn hoofd. Daarnaast wil ik niet anders zijn dan anderen door in plaats van ouders mijn vrienden mee te nemen. Ik zou dat te confronterend vinden en ga het dan ook liever uit de weg. Doordat ik dit soort momenten niet heb met mijn ouders, mis ik hun waardering, hun trots dat ik als hun kind iets bereikt heb. Mijlpalen gaan dusver in mijn leven dan eigenlijk vaak ook stilletjes – zonder grote feestelijkheden – aan mij voorbij. Maar toch, diep vanbinnen ben ik dan wel heel erg trots op mezelf. Ik ben mezelf nog aan het leren dat bepaalde toch wel echt gevierd mogen worden, en word hier steeds beter in.
Voor het eerst geen felicitatie
Ik zal nooit mijn 23ste verjaardag vergeten in Kenia. In 2017 was ik daar drie maanden lang voor mijn afstudeeronderzoek. Hoewel ik eigenlijk helemaal geen zin had in mijn verjaardag, begon ik mijn dag toch vrolijk omdat mijn lieve medestudenten mij toezongen en de ruimte voor mijn kamer hadden versierd. Naarmate de dag vorderde voelde ik me toch steeds somberder worden. Mijn moeder had me namelijk nog niet gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ging dit echt de eerste keer zijn dat ik niet door mijn moeder zou worden gefeliciteerd met mijn verjaardag? Mijn moeder en ik waren dan ook niet echt ‘on speaking terms’, maar toch, ik ben haar dochter dacht ik. In de avond terwijl ik mijn verdriet probeerde te verhullen kwam ik tot het besef dat mijn moeder mij inderdaad voor het eerst in mijn leven niet zou feliciteren met mijn verjaardag. Ik geloofde gewoon niet dat je je eigen dochter niet zou feliciteren en dat deed ontzettend zeer. Huilend en snotterend viel ik die avond in slaap.
Pijnlijke en confronterende momenten
Wat ik altijd een heel pijnlijk moment vind is wanneer ik ergens ben waar ouders heel liefdevol optreden; bijvoorbeeld tijdens een diner van een vriendin. Stel een vader gaat speechen, dan kun je me wegdragen. Nog nooit heb ik op die manier iets oprecht en liefs gehoord van mijn ouders. Andere momenten die me heel confronterend lijken hebben te maken met trouwen en kinderen krijgen. Nu ik 25 ben denk ik hier logischerwijs wel eens over na. Het feit dat mijn vader er niet zal zijn om mij weg te geven bijvoorbeeld. Dat gaat erg pijnlijk zijn mocht ik ooit trouwen. Als ik hier nu al te lang over nadenk schiet ik al vol. Wil en kan ik mezelf dat wel aandoen vraag ik me af? Is dat iets waar ik ‘overheen’ kan groeien of hoort deze pijn bij mijn leven?
Ook het krijgen van kinderen lijkt mij erg confronterend. Kan ik wel een goede moeder zijn als ik het niet het juiste voorbeeld heb gehad vraag ik mij af. En hoe gaat het zijn als ik kinderen heb, maar geen contact heb met mijn moeder? En het idee dat mijn vader nooit mijn kinderen zal meemaken. Dat is moeilijk. Ik heb een sterkte kinderwens en deze moeilijkheden zullen mij er denk ik niet van het krijgen van kinderen weerhouden. Het lijkt me moeilijk, maar het is daarentegen ook iets waar ik heel erg naar kan uitkijken. Die verbondenheid, die onvoorwaardelijke liefde. Eindelijk.
Proberen het beste ervan te maken
Als oudste kind van het gezin heb ik een soort van moederrol op mij genomen. Ik ben de spil geworden in het gezin. Ik vind het namelijk erg belangrijk dat feestdagen en andere familiemomenten wél worden gevierd met mijn stiefvader, broertje en (half)zusje. Ik vind het niet een beetje belangrijk, nee heel erg belangrijk. Zo kan ik er van balen dat ik afgelopen kerst niet thuis was en er dus voor hen niet bij kon zijn. Voor mezelf vind ik dat niet zo erg. Maar voor mijn broertje en zusje wil ik dat familiegevoel – voor zo ver dat mogelijk is – toch creëren. Verjaardagen en kerst worden tegenwoordig dan ook bij de vader van ons zusje (de stiefvader van m’n broertje en mij) gevierd. Door de moeite die ik er de laatste jaren heb ingestopt om als gezin bij elkaar te komen, merk ik dat we nu een betere band onderling met elkaar hebben. Met die vooruitgang ben ik erg blij!