Sanne* is moeder van twee jonge dochters en heeft een partner met complexe psychische problematiek. Als naaste werd zij volledig buiten beeld gezet door de hulpverleners van haar vriend, wat tot grote ergernissen bij haar leidde. Ook de zorg voor haar kinderen rust volledig op haar schouders. Ze wil er alles aan doen om haar kinderen een veilige en stabiele jeugd te bezorgen en is altijd op zoek naar informatie en advies. Om deze reden wil ze via ‘Met zonder ouders’ haar situatie met ons delen en advies vragen aan KOPP/KOV: ‘Hoe kan ik als stabiele ouder het beste mijn kinderen ondersteunen?’ Lees haar volledige verhaal hieronder en laat een reactie achter.
Dit gevecht hadden we niet zien aankomen
Mijn vriend en ik zijn ruim 5 jaar samen. In die tijd zijn wij er samen geleidelijk achter gekomen dat mijn vriend heftige psychische problemen heeft. Ja, er waren wel wat tekenen aan de wand dat er ‘iets’ was maar dat het hierop uit zou draaien hadden we niet aan zien komen. Na een jaar hebben we voor het eerst bij de huisarts aangeklopt en zijn we doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Vanaf dat moment tot nu, zijn we alleen maar bezig geweest met vechten. Ieder op zijn eigen manier. We dachten beiden dat het wel goed zou komen. We hadden alleen een beetje hulp nodig dachten we.
We zijn nu 4.5 jaar verder en nog maar weinig opgeschoten. Veel van het kastje naar de muur gestuurd, niet begrepen, niet gehoord, niet geholpen. Door het ziektebeeld van hem, waar zij op hun beurt nooit de ernst van hebben ingezien, escaleerde het thuis volledig. Er is letterlijk tegen mij gezegd dat ik geen hulp mocht inschakelen als het mis ging thuis. Dat is de taak van mijn vriend. Terwijl dat het grootste probleem was en is. Hij zit zo in zichzelf, is zo in zijn eigen wereld van overleven, dat het inschakelen van hulp helemaal niet in hem opkomt.
We zijn nu twee instanties verder en mijn vriend heeft een hele rits aan diagnoses gehad. Ondertussen hebben we depressie, PTSS, borderline, paranoïde, dwang, met een heleboel kenmerken van nog meer ziektebeelden, en een vermoeden van een dissociatie stoornis, om toch weer terug te komen bij complexe PTSS. Hij heeft nu bijna een jaar therapie gehad maar we zijn nog niets verder, al meerdere trauma behandelingen, die zijn nu ook nog bezig.
Op de achtergrond moet ik hem in gaten blijven houden
Mijn vriend heeft bij alles begeleiding nodig. Hij is heel erg aan de drank geweest nadat zijn vorige relatie stuk liep, heeft hele erge schulden gehad door alle problemen maar ook doordat hij zelf totaal geen weet had van hoe die dingen werken. Ik heb alles opgepakt en geregeld. Dat waren een paar hele stressvolle weken, maar we hebben samen alles uiteindelijk snel af kunnen ronden. Hij weet redelijk goed nu alle rekeningen bij te houden. Maar hoe moeilijker hij het heeft, hoe meer hij de boel de boel laat. Contant geld bewaar ik, anders gaat alles op. Als het weer helemaal de verkeerde kant op dreigt te gaan dan maak ik een kasboek en moet hij een tijdje alles bij houden. Voor een kortere periode lukt dat wel. Zo is het met alles, de dingen in huis na gebruik opruimen en schoonmaken. De dingen weer terug op de plek leggen waar het wegkomt. De was in de wasmand doen ipv naast het bed.
De zorg voor de kinderen komt volledig voor mijn rekening
Hij houdt onvoorwaardelijk van onze kinderen en voor hem zijn ze echt dat moment waar hij naar uitkijkt als hij thuiskomt. Ze zijn ook stapelgek met hem, vliegen ook gelijk naar hem toe voor een knuffel wanneer hij thuiskomt. Hij is met de kinderen erg lief maar begrijpt bepaalde dingen gewoon niet. Als ze moe zijn of honger hebben en daardoor dwars worden is zijn standaard antwoord ‘.dan kunnen ze toch wel normaal doen?’ Als ze huilen en hij krijgt ze niet stil dan raakt hij gefrustreerd en in paniek, begrijpt het niet. Als ze bij mij wel stil zijn word hij nog gefrustreerder want hij moet dat ook kunnen. Ik laat hem thuis dingen met de kinderen doen zoals douchen, maar ik sta erbij of op de gang en zodra ik merk dat het niet lukt dan neem ik het over. De zorg komt volledig op mij neer, ik ben afgekeurd ivm lichamelijke klachten dus dat komt dan weer goed uit.
Hij schiet alle kanten op
Naar mij toe is het heel lastig. Hij is erg jaloers en wantrouwend. Ik ga bijna altijd vreemd, ben niet te vertrouwen als ik alleen met een man zou zijn. Vriendinnen komen ook vaak met een doel. Mijn telefoon werd altijd gecontroleerd, mail, Pinterest noem maar op. En overal was bewijs dat ik vreemd ging of van een ander hield. De angst dat ik bij hem weg ga is zo ontzettend groot dat hij daar elke dag mee bezig is.
Ik heb het gevoel dat hij een dissociatie stoornis heeft met meerdere persoonlijkheden. Dit is voor mij de meest logische verklaring. Dit alles komt ook met fases, de problemen zijn er de ene keer wel en de andere keer totaal niet. Hij kan ook ontzettend lief en verzorgend zijn. Geïnteresseerd, we kunnen af en toe hele gesprekken voeren. Hij kan het ene moment vrolijk zijn en het volgende zo diep in die put dat hij niet meer wil. Hij schiet alle kanten op, in de meest extreme vormen.
Mijn kinderen staan op de eerste plaats
Voor mij was tijdens de eerste zwangerschap al duidelijk dat ik ervoor moest zorgen dat mijn kinderen de stabiliteit, veiligheid en vrijheid moeten krijgen die ze nodig hebben in het opgroeien. Een eind aan de relatie maken was nooit een optie, daar is ook niemand mee geholpen. De zorg voor de kinderen staat voorop. Ik heb een gesprek gehad met kind en jeugd ggz, die zijn thuis geweest en hebben gezien dat het met de kinderen fantastisch gaat. Maar ook dat ik alles al deed wat ik in deze situatie kan doen voor de kinderen. Mijn doel is om alles bespreekbaar te houden, op hun niveau uit te leggen wat ik kan, te benoemen. We zeggen ze allebei hoeveel we van ze houden en hoe trots we op ze zijn. We knuffelen, zingen, dansen en spelen heel wat af.
Op het consultatiebureau heb ik al een paar keer de opmerking gekregen dat ze het volgens hun wel erg gezellig hebben met mama haha. Ze zingen altijd, zijn heel sociaal, vrolijk, staan midden in hun emotie net als ik. Dus alles wat ze voelen wordt er vaak gelijk uit gegooid. Het zijn twee echte meiden, heel lief en gevoelig, laten altijd duidelijk merken wat ze wel en niet willen. Ik probeer ze op te voeden met het gevoel dat ze altijd overal over kunnen praten. Waar ze ook mee zitten. Ik probeer zelf het goede voorbeeld te geven door altijd mijn gevoel te benoemen. Ze zijn nu 1 en bijna 3, dus als ze boos zijn dan benoem ik dat, net als verdriet etc. Het mooiste vind ik dat mijn oudste zelf ook alles begint te benoemen. Niet alleen bij haar zelf maar ook bij de mensen om haar heen. Ze vraagt dan of iemand verdrietig is bijv. en waarom, wat er aan de hand is. Dat is voor mij wel een fijn gevoel, dat ze die vrijheid blijkbaar wel ervaart.
In de afgelopen paar jaar ben ik niet alleen moeder geworden maar ook mantelzorger. En dat heeft ons veel verdriet gedaan. Maar dit is wel wat het is. Ik ga zelf eens in de zoveel tijd naar de praktijkondersteuner waar we 4.5 jaar terug begonnen zijn. Hij is van alles op de hoogte en we zitten op één lijn, wat heel fijn is. Ik sport twee keer in de week wat echt een uitlaatklep is. Daarbij teken en schrijf ik.
Advies van KOPP/KOV inwinnen
Ik zou zo graag willen dat mijn kinderen later kunnen zeggen, ja papa was ziek maar wij konden kind zijn en we hebben er zelf geen problemen aan over gehouden. Ik wil er hoe dan ook voor zorgen dat ik ter alle tijden de stabiele factor ben en blijf. Dat ze leren dat er emoties zijn, en dat ze die altijd mogen uiten zolang je niemand kwetst of pijn doet en geen spullen kapot maakt. Dat ze zichzelf mogen zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn. Ik zoek continu naar informatie, over het ziektebeeld van mijn vriend, maar ook wat ik kan doen voor de kinderen en wat ik zelf kan leren.
Ik zou graag willen horen van mensen die zelf opgegroeid zijn met een ouder(s) met psychische problemen, wat ze graag anders hadden willen zien, wat ze misten bij de stabiele ouder of familielid. Ik wil er alles aan doen om dit tot een zo goed en stabiel mogelijke situatie te leiden. Dus op dat gebied zou ik het heel fijn vinden om advies te krijgen!
Sanne
*Sanne is niet haar echte naam. Omwille van privacyreden is een andere naam gebruikt.
Hi Sanne,
Wat mogen je kinderen blij zijn met een ouder die zo bewust in het leven staat!
Mijn jeugd komt niet overeen met jullie situatie,. Achteraf gezien ben ik emotioneel verwaarloosd. Onvoorwaardelijke liefde, erkenning voor mijn emoties en begeleid worden op emotioneel gebied komen als eerste in mij op als je vraagt wat ik graag anders had gezien en wat ik anders doe bij de opvoeding van mijn zoon. Maar ook het bieden van stabiliteit en veiligheid.
Als ik jouw verhaal lees ben je daar al heel bewust mee bezig. Ik lees ook een (herkenbare) valkuil tussen de regels door die ik je wil meegeven: en dat is dat je kinderen recht hebben op een gelukkige moeder die haar grenzen bewaakt. Jij bent op dit moment het rolmodel voor je kinderen. Om te leren stevig in je schoenen te staan en om te komen voor eigen je belangen, zullen je kinderen dat gedrag ook bij hun moeder moeten zien. Dus ja, kinderen op de eerste plaats, maar niet ten koste van jezelf. Je schrijft bijvoorbeeld dat uit elkaar gaan geen optie is; waarom is dat zo? Maken jullie elkaar nog gelukkig? Houden jullie nog van elkaar? Of heb je het gevoel hem niet in de steek te kunnen laten? Voor hem en/of de kinderen?
Aller eerst, heel erg bedankt voor je mooie reactie! Vreselijk om te lezen dat je dat ervaren hebt in je jeugd… emoties zijn zo’n ingewikkeld iets en zo belangrijk om tijdens het opgroeien in gesteund te worden. Knap dat je het zo erkent en oppakt in de opvoeding van je zoon. Heel veel respect! Al is het alleen al om het feit dat je zo bewust bent van wat je gemist hebt en dat omdraait in de opvoeding naar je zoon toe.
Ik begrijp je zorg omtrent die valkuil. Maar dat is weer het lastige aan een blog, ik kan niet alles zo laten zien zoals het is. Ik heb eigenlijk nergens zoveel geleerd als in deze relatie. Ik zorgde in het begin inderdaad niet goed voor mezelf, zette alles in om hem gelukkig te maken. Maar toen ik zwanger was heb ik wel moeten leren om voor mezelf te zorgen. Eigenlijk heel mooi… maar dat was de meest pure vorm van leren hoe ik als eerste voor mezelf moest zorgen. Want deed ik dat niet dan ging het immers niet goed met de baby. Ik heb echt geleerd om stil te staan, bij mezelf, mijn gevoel, alles. Ik neem bewust tijd voor mezelf maar ik heb nergens anders zo goed geleerd om mijn grenzen te bewaken als tijdens deze relatie. En doordat ik mijn grenzen zo duidelijk bewaak en aangeef, merk ik dat het gedrag van mijn vriend juist weer meer inbind, niet alleen dat. Want hoe meer ik geleerd heb bij mezelf te blijven, grenzen aangeven, voor mezelf te zorgen, hoe stabieler het werd. En hoe meer en meer mijn vriend ziet wat zijn gedrag doet omdat hij gewoon geen ‘pispaal’ meer heeft om alles op af te schuiven. Dus hoe meer ik mezelf ben, sta waar ik sta en zo blijf staan, hoe meer het gedrag terug kaatst zeg maar.
Ik zie dat gedrag ook zo duidelijk terug bij mijn kinderen. Ik heb echt twee pittige dames, die ook héél duidelijk laten zien wat ze willen. Als mijn vriend bijv over de grens van mijn dochtertje gaat dan plant ze haar beide voeten op de grond, vuisten gebald naast haar en dan roept ze; Nee zeg ik!!! Punt. En dan moet ik echt weglopen want dan moet ik eigenlijk zo lachen. Dan zeg ik; precies zo is het, nee papa dat wil ik niet, luister daar naar ajb. En de jongste laat het exact zo merken maar dan op haar manier. Maar duidelijk hun grenzen bewaken dat zit wel goed haha..
Mensen geloven het nooit tenzij ze mij echt kennen, maar ik ben echt gelukkig. Dat is nog iets wat ik geleerd heb. Geluk zit in jezelf en niet bij of door een ander.
Uit elkaar gaan is geen optie om een heleboel redenen. Ik denk dat de meest belangrijke is dat het niet goed voelt. Niet om een ander, puur om mezelf. Ik ben waar ik moet zijn op dit moment, wat de toekomst brengt dat is voor de toekomst. Ik heb alles goed geregeld wat dat betreft, ook een manier van grenzen bewaken 😉 Maar voor nu is het goed.
Heel veel liefs!
Beste Sanne,
Ja, ik kom uit een gezin waarbij mijn vader verslaafd was en psychiatrische problemen had. Dus ik herken wel het een en ander.
Wat een verschil is met mijn moeder is dat jij het open bespreekt en er alle ruimte is voor emoties. Dat is heel erg tof!!!
Ik lees dat je enorm veel doet voor je dochters en ook steeds bezig bent te kijken if het goed gaat.
Maar.
Ook bij jou draait je hele leven om hem. En dat van je kinderen (dus) ook.
Het is steeds peilen, aftasten, grenzen aangeven en omgaan met. Ook het steeds onderzoeken hoe je je voelt kost veel energie. Ik denk dat je zelf niet ziet hoezeer dit jou leden maar ook dat van je dochters belast. je bent heel trots op je dochter dat ze zo goed haar grenzen aan kan geven, en dat ís ook heel goed en daar zal ze haar hele leven profijt van hebben. Maar de reden waarom is niet iets om trots op te zijn.
Het feit dat hij er is met al zijn gedrag is een gegeven waaraan niet te tornen lijkt.
Het gaat goed met ze en jullie hebben veel plezier. Maar dat wil niet zeggen dat ze er geen last van hebben. Bovendien kun je er zeker van zijn dat de kinderen heel goed weten wat ze moeten zeggen om jou niet nog meer te belasten. Ook al bespreek je het met ze. ze gaan dat echt niet tegen jou zeggen, ook niet als
ze ‘altijd alles zeggen’.
Het beste wat je kunt doen?
Zorg dat je dochters met iemand kunnen praten , helemaal los van jou. Geen bekende van jou. Het hoeft geen maatschappelijk werker te zijn, de juf van school kan ook, maar geen vriendin of oma. Organiseer de juiste hulp. Vooral als je denkt dat het niet nodig is. Ik garandeer je dat het wél nodig is. Willen ze niet met deze persoon blijven praten (na een keer of 3) dan houdt het op. Maar dat geven ze zelf wel aan. Dat hoef je niet te vragen. En dat moet je ook niet vragen. Het is fijn als deze persoon dan nog op afstand beschikbaar is.
Niet 1x, maar vaker. De eerste keer zullen ze niks zeggen. De 2,3, 4e keer misschien ook niet. Maar als ze ervaren dat het veilig is. Dat jij het goed vindt dat ze daar álles zeggen, ook over jou en dat jij het niet te horen krijgt (Zó belangrijk om dat vertrouwen niet te beschamen!) dan kunnen ze daar werkelijk zeggen wat ze voelen en eventueel nodig hebben.
Je hebt nu eenmaal een complex gezin. We moeten van het idee af dat we alles alleen moeten doen. Met deze complexiteit zul je anderen moeten inzetten om je kinderen te helpen, dit kun je niet alleen. En dat hoeft ook niet. Het is waanzinnig dat je dit aankunt. En dat je je dochters dit leven kunt geven. maar je doet wel alles alleen.
Het roept bij mij ook op waarom je niet weg kunt, want alleen al voor je kinderen is dit geen goede situatie. En wat jij nu probeert te presteren gaat je echt niet lukken. Met zo’n vader kom je er gewoon niet ongeschonden uit. Dat is niet erg. Maar het klinkt ook een beetje verbeten; het zal me lukken, hoe dan ook.
En de relatie hoeft niet uit, je kunt ook besluiten apart – maar bijv om de hoek bij elkaar – te gaan wonen maar wel een relatie te hebben. En kom dan niet met praktische bezwaren, want waar een wil is is een weg. En als je het praktische voor laat gaan ben je niet met de kern bezig: wat is goed voor mijn kinderen.
Bovendien, als het beter gaat met hem (maar dan hebben we het over jaren), kun je altijd nog weer samen gaan wonen.
Bij hem blijven (Fysiek, de relatie hoef je echt niet te Verbreken)doe je ook voor jezelf. Onderzoek dat eens. Wat is het dat je wil bereiken, waarom kun je hem niet loslaten?
Ik had er meer aan gehad als mijn moeder echt voor ons had gekozen. Ze koos uiteindelijk altijd voor hem. Omdat zij hem niet los kon laten. Zij heeft nooit kunnen kijken naar waarom ze dat niet kon. Daar was natuurlijk ook therapie voor nodig geweest.
En ik dacht vaak; en wij dan?
Lees dit goed, ik verwijt je helemaal niets. Ik sla steil van bewondering achterover van je volhardendheid en openheid hierin. Je geeft alles en alles. En je bent een heel goede zorgzame en bewuste moeder.
Waar haal je de energie vandaan?!
Ik hoop dat je heel trots bent op jezelf.
Tekst is altijd harder dan woorden. Dus dit komt wat hard aan denk ik. Misschien helpt het je om naar een paar dingen te kijken.
Ik denk niet dat je dochters zullen zeggen ‘wij hebben nergens last van gehad’. Maar ergens last van hebben is ook niet erg. Het vormt je.
Toch denk ik dat je een paar kleine dingen zou kunnen overwegen wat het net iets makkelijker maakt misschien.
En ik hoop ook voor jezelf. Dat je de teugels ook eens los kunt laten en leeft!
Hele lieve groet,
Christien