Mijn naam is Suzanne, ik ben 25 jaar. Op dit moment vindt er een ommekeer plaats in mijn leven waarin ik jullie graag meeneem. Ik leef nu twee jaar zonder ouders. Mijn vader is overleden door ouderdom en met mijn moeder heb ik vlak daarna het contact verbroken. Ik zal mijn verhaal vertellen aan de hand van brieven aan mijn moeder. Zij leest deze niet, maar dit kan voor mij een helend proces zijn. En als ik daarmee troost bied aan lotgenoten en begrip kweek voor hulpverleners, dan deel ik dit heel graag.
Groet,
Suzanne
Mama,
Het is twee jaar geleden dat ik je voor het laatst sprak. Ik weet dat ik je pijn doe door het contact te verbreken. Ik voel me daar schuldig om, het is soms erg moeilijk om met dat gevoel te leven. Liever had ik het niet gedaan, maar ik zag geen andere manier om voor mezelf de rust te krijgen die ik nodig had. Toen ik je vertelde dat ik een pauze in het contact wilde, kreeg ik het idee dat je het niet begreep. Ik heb je verteld over je woedeaanvallen toen ik nog thuis woonde, en over dat je je zo negatief uitliet over mijn vader en dat ik daar moeilijk mee om kon gaan. Dat ik een gevoel van veiligheid en liefde miste. Dat ik het miste om gewaardeerd te worden als persoon in plaats van om mijn prestaties. Aan je reactie kon ik merken dat je mij niet begreep: “Ik heb toch al sorry gezegd daarvoor?” en “Als je zo graag liefde wilt, dan moet je vooral het contact verbreken.”
Er is een kloof ontstaan tussen een moeder die ervan overtuigd is dat ze haar dochter alles heeft gegeven wat ze kon en een dochter die vindt dat ze dingen gemist heeft. En waarschijnlijk is het allebei even waar. Op dat moment kon ik niet meer uitleg geven dan dat ik toen deed.
Het gaat redelijk goed met me. In het dagelijks leven is alles voor elkaar. Ik heb een vriend en we wonen samen in een appartementje. Ik heb een vast contract gekregen. Ik ben een nieuwe studie gestart. We hebben een auto gekocht. We hebben een kat genomen. Tot zo ver mijn mijlpalen.
Ik ga je ook vertellen hoe het écht met me gaat. Een jaar geleden heb ik therapie gevolgd. Ik had last van woedeaanvallen en huilbuien. Gelukkig richtte ik dit niet op mensen om mij heen, maar kwam het eruit tijdens het fietsen op de dijk. Ik was zo boos op je en zo verdrietig over alles wat er is gebeurd, ik schrok gewoon van mezelf! Na zo’n bui was ik gesloopt en had de rest van de dag en de volgende dag hoofdpijn. Het luchtte op voor even, maar in de volgende dagen leken mijn emoties weer op te bouwen tot ik meestal binnen twee weken weer zo’n bui kreeg. Ik ben een vrij reflectief persoon die veel zelfhulp toepast, maar dit kreeg ik niet zelf opgelost. Ik leek wel een kapotte grammofoonplaat: ik bleef maar hangen in dit riedeltje. Met die klachten heb ik toen contact gezocht met een psycholoog. Daar kwam al vrij snel naar boven dat ik nog last had van de echtscheiding tussen jou en papa. En dat ik in mijn jeugd emotioneel mishandeld en verwaarloosd ben door mijn moeder.
Terwijl ik dit opschrijf voel ik schuld, ondanks dat ik met mijn verstand kan beredeneren dat dat niet nodig is. Het voelt naar om je te beschuldigen. Ik vind het zo moeilijk om te realiseren dat dit onder mishandeling valt, maar als ik de kenmerken doorlees dan is het dat wel. Ik weet dat je dit niet expres hebt gedaan. Het is geen onwil maar onvermogen van je geweest door jouw eigen beschadigingen. Ik blijf je in mijn hoofd verdedigen: “Ja, maar mijn moeder heeft dat ook nooit gekregen in háár jeugd, hoe kan ik dan verwachten dat ze wel warmte en veiligheid aan mij geeft?” Ja, maar mijn moeder heeft als alleenstaande moeten knokken voor een inkomen, misschien moet ik al blij zijn met kleding en onderdak en is het daarom logisch dat ze door de stress minder oog had voor mij.” Juist omdat ik begrip voor je heb, staat dat mijn eigen heling in de weg. Want heling begint pas als je geconfronteerd bent met de realiteit en daar, al lijkt het soms onmogelijk, de acceptatie voor kan vinden.
Na mijn therapie ben ik meer dingen gaan doen die mijn interesse hadden. Ongeacht of ik daarin op papa zou lijken, of op jou. Ik mis de aanwezigheid van ouders, zeker in tijden van corona en zeker in een levensfase waarin ik graag een raadgever had gewild. Maar ik merk nu ook hoe goed het me doet dat ik in rust mijn weg kan uitstippelen. Dat ik kan worden wie ik écht ben, zonder jouw oordeel.
Ik ga je regelmatig brieven schrijven. Niet over mijn prestaties, maar over mijn persoonsontwikkeling. Over welke effecten ik voel van mijn jeugd en opvoeding in mijn leven nu, in positieve en negatieve zin. En over hoe ik mezelf gezonde gedachten probeer aan te leren.
Is het naïef om hoop te blijven houden dat je mij in volledigheid gaat zien? Kan ik die hoop überhaupt kwijtraken? Ik ken iemand van in de 60 die nog hoopt gezien te worden door haar moeder van in de 90. En misschien zie ik jou ook niet zo goed…
Ik vraag me vaak af hoe jij deze pauze in het contact beleeft. Ik hoop dat het, naar omstandigheden natuurlijk, goed gaat met je.
Groet,
Je dochter