Deze blog is geschreven door Yessica de Vries. Yessica is zelf KOPP en werkt als Familie-Ervaringsdeskundige bij Arkin en Prezens. Hier doet zij één op één gesprekken met naasten (o.a. KOPP) en begeleidt zij KOPP groepen.
Deze oefening is gebaseerd op een aanwijzing uit een van de boeken van Edith Eger. Ook Bessel van der Kolk benoemt deze manier van werken; zowel in het hier en nu als in toen en daar zijn, tegelijkertijd: ‘Ga terug naar dat kind toen en daar, geef het daar wat het nodig heeft en neem het mee uit de situatie naar het hier en nu.‘
Ik ben in mijn eigen verwerking tegen tijdreizen aangelopen. Ik had weinig herinneringen en wilde meer. Ik ben in mijn beleving af en toe teruggegaan naar toen en daar, in mijzelf. Ik begon met de huiskamer van toen, ik zag de vloerbedekking helderder, het schilderij aan de muur. Ik ‘liep’ naar de keuken en zag de kleuren van de keukenkastjes, het aanrechtblad, ik zag ons zitten aan tafel, mijn vader op zondagochtend secuur de filet americain verdelen in exact gelijke porties. Ik zag ons aan tafel zitten, ik zag mijn kleine ik aan tafel zitten, vanuit de ogen van mijn huidige en volwassen ik op afstand, die keek naar het beeld. Mijn volwassen ik was betrokken en empathisch naar mijn kleine ik maar viel er niet mee samen. Ik had met haar te doen maar werd haar niet.
Naarmate ik vaker terug ging kon ik langzaam de meer intensere herinneringen aan. En ook in dat toen en daar was ik de volwassene uit mijn hier en nu, getuige van wat er toen en daar gebeurde. Nooit zijn die tijden door elkaar gaan lopen, nooit stond ik mezelf toe het kind te worden dat ik toen en daar was. Ik leef hier en nu, toen en daar staan intussen los van mijn hier en nu.
Maar toen en daar bepaalt mijn leven, dringt zich op en staat me in de weg met vrij leven. Als ik nu niet lekker in mijn vel zit, sip ben, ga ik op een rustige plek zitten waar ik weet dat ik even alleen bent en ik mijn ogen even kan sluiten. Ik doe dan mijn ogen dicht en vraag mezelf af: “Waar ben ik?”. En wacht. En ik vraag het eventueel nog een keer. En elke keer komt er wel een beeld van een situatie waar ik me ongelukkig voelde. En dan ga ik dus weer terug. Ik verander de geschiedenis door te reizen naar dat toen en daar en mijn toen-en-daar-kind daar te geven wat het nooit had maar zo nodig had. Liefde, koestering, knuffels, bescherming, aandacht. Ik neem het op schoot, ga bij haar liggen op bed, ik wil een bondje met haar. En als ze in het toen en daar voldaan is, neem ik haar (als zij er klaar voor is) mee uit de situatie en reis naar mijn eigen huis in het hier en nu.
Dat kan soms meerdere reizen nodig hebben, voor ze er klaar voor is om alleen al de deur uit te lopen. En soms moet ik haar keer op keer op komen halen, want dan kom ik weer en weer terecht in die ene herinnering van toen en daar. Als ze nog niet weg kan, kijk ik wat er nodig is. Een keer was dat op mijn schoot op een stoel in de deuropening. Kijken wilde ze, alleen maar kijken. Wennen aan een getuige die haar beschermt daar. En ik wachtte, keerde weer terug. Dat deed ik tot ze mij resoluut bij de hand nam en meewandelde. Ik probeerde haar eerder eruit te halen dan dat zij er klaar voor was, maar toen kon ze niet lopen; al het leven was eruit, ik moest haar eruit dragen, terwijl ze negen was. In de deuropening kreeg ze de tijd om zich ervan los te maken, en samen met mij, haar volwassen versie, daar zelf weg te gaan.
Nu, na een periode van deze reizen ervoer ik een nieuwe dimensie. Ik was weer even in het toen en daar. En terwijl ik met mijn kleine ik in de huiskamer van toen zat, op de bank te kijken naar het tafereel waar het eigenlijk om ging, was het klaar. Het beeld werd wat donkerder, wat meer op afstand. verkruimelde bijna. Als een oude foto. En ineens voelde ik dat die situatie klaar was, ik kon het eindelijk loslaten. Of beter: het beeld was los van mij geraakt. Het deed me niet veel meer. Een foto van toen. Inderdaad, zo was het toen en daar.
Belangrijk:
- Dit werkt voor mij persoonlijk. Het is echt niet gezegd dat dit voor jou werkt, onderzoek daarom voorzichtig of dit überhaupt wel wat voor jou kan doen en wees daarom erg voorzichtig met jezelf, en onderzoek kritisch of dit voor jou iets toevoegt. Zo niet, gewoon stoppen.
- Wees voorzichtig met het stappen in heftige situaties. Begin klein en ga voor situaties die veilig zijn, begin met prettige herinneringen als die er zijn, en anders neutrale.
- Wen aan ‘tijdreizen’ door in het begin alleen er te zijn, rond te kijken, het beeld te verkennen. Voorkom te allen tijde dat je zelf overspoeld raakt door de heftigheid van de herinnering, dan val je samen met het kind dat je toen was en kun je niet meer vanuit je volwassen ik reageren. Blijf dus je volwassen ik.
Heb jij dit tijdreizen wel eens geprobeerd? Zo ja, wat vond je er van?