Ik heb toch altijd wel een soort van angst gehad dat ik later als ik groot was, ooit ook vast weleens te kampen zou krijgen met depressie of dat ik misschien zelfs wel aanleg had voor psychoses. Mijn moeder had dat immers ook en wie weet was ik erfelijk belast? Ik geloof dat ik best lang af heb gewacht tot er eens een goede dag zou komen dat het mij ook zou overkomen. Alsof het een zekerheid was ofzo en ik was er niet eens bang voor. Ik was immers niet anders gewend. Kon het ook anders dan? Meer hierover lees je hier.
Blijkbaar wel, want het bleef uit bij mij. Ja hoor, ik had sombere periodes. Ook moeilijke periodes. Verdrietige periodes. Maar ik doorstond ze goed en ik kon dragen wat me overkwam. En wanneer het me niet lukte, zocht ik hulp en ik leerde ik de last alsnog te dragen.
Ik had lang geen kinderwens
Deze angst heeft mijn kinderwens ook lange tijd onderdrukt. Want het zou me toch niet gebeuren dat ik mijn kinderen een zelfde jeugd zou geven als ik had gehad? Nee hoor, dat zou niet gebeuren! Het gekke is dat ik in mijn afweging en overweging geen seconde de kans op erfelijkheid bij mijn eigen kinderen mee had gewogen. Nooit over nagedacht! Maf hé? Het stond als een paal boven water dat ik een stabiele en gelukkige moeder voor mijn toekomstige kinderen wilde zijn. Dat was voor mij het belangrijkste. Die garantie was er niet en dus wilde ik geen kinderen. Naarmate ik ouder werd, leerde ik door schade en schande ook wel dat er geen vader of moeder op de wereld was die zijn kinderen een smetteloze jeugd kon garanderen.
Bij de geboorte van mijn kinderen kreeg ik ook een stel antennes
Toen mijn kinderwens wel doorgang en ruimte kreeg en we aan de vooravond stonden om gehoor te geven aan dit verlangen, was er ook niet de afweging of angst voor erfelijkheid bij onze kinderen. Dat ontstond pas toen ik eenmaal moeder was. Alsof ik bij de geboorte van mijn dames ook een stel antennes cadeau kreeg die woest alle kanten op zwaaiden op de momenten dat ze verdrietig waren, bij de angst dat ze misschien wel gepest werden of dat ze zich eenzaam voelden. Op de momenten dat ze onverklaarbaar chagrijnig waren of harde uitspraken deden die ik niet kon plaatsen. Zo zei mijn middelste dochter onlangs dat ze zich voelde als een nachtmerrie. Dat voelde als een klap met de vlakke hand. Wat wist zij haar gevoel treffend te verwoorden! Ik kon door deze omschrijving gewoon voelen en begrijpen hoe zij zich voelde. Maar dan… Is dat wel oké?! Was dit een gewone obstinate bui? Was ze gewoon moe en daardoor wat geprikkeld of gewoon chagrijnig zoals we allemaal weleens zijn? Of was de hele wereld nu gewoon even een rotplek omdat we haar niet tegemoet kwamen om haar die smartphone te geven waar ze al weken haar zinnen op had gezet? Het was waarschijnlijk dat laatste. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Maar het zijn zulke momenten en uitspraken die iets bij mij losmaken en me alert maken. Ik neem het altijd serieus! Ik neem mijn kinderen in zulke gevoelens altijd serieus, al is het in de context waarin het zich afspeelt best nog weleens overtrokken. Ik ben er voor ze. Al is het om ze duidelijk te maken dat je op je zesde geen smartphone krijgt! Ja, begrijpelijk dat je je dan als een nachtmerrie voelt, maar dat gaat wel weer over. Het lukt me wel om het in perspectief te plaatsen en ik kan ook consequent zijn, maar het maakt wel iets bij me los.
Een andere keer riep mijn oudste dochter vastberaden dat ze zichzelf zou killen als ze de volgende ochtend naar zwemles zou moeten. Dan gaan mijn nekharen overeind staan. Punt 1 omdat dit een snoeiharde uitspraak is en zij geen benul heeft wat ze nu roeptoetert. Dat bleek ook wel toen ik haar na die uitspraak even apart nam om te vragen wat ze zojuist nou zei. Het bleek om een modewoord te gaan waar veel kinderen uit haar klas te pas- en te onpas mee smeten. Lastig om dan de afweging te maken dit maar voorbij te laten gaan of hier toch even de aandacht aan te besteden en haar uit te leggen wat ze nou eigenlijk zegt als ze zo’n uitspraak doet. Ik koos voor dat laatste, wel nadat ik zelf eerst uit de situatie was gestapt om het even te laten bezinken. Ze schrok er een beetje van en er ontstond een mooi gesprek. Daaruit kon ik opmaken dat ik de juiste beslissing had gemaakt, nu kon zij een volgende keer heel bewust de keuze maken of ze die term nog eens zou gebruiken of dat ze zich anders zou uiten. Het 2e punt waarom ik dit zo lastig vind komt natuurlijk omdat mijn eigen moeder een zelfverkozen dood stierf en dergelijke uitspraken sowieso moeilijk verteerbaar zijn voor mij. Nee, ik zit niet iedere keer in zak en as, maar het raakt vaak wel even iets aan.
Het belang van mentale welzijn wordt mijn meiden met de paplepel ingegoten
In zulke situaties draaien mijn antennes dus overuren! Want wat wordt er bedoeld? Is het gewoon een kleuter-nuk of gaat het om een mogelijk signaal dat een van mijn meisjes wellicht iets mee heeft gekregen van de genen van haar oma? Ja hoor, dan is de angst aan! Vaak is mijn angst ongegrond, maar ze is nooit een slechte raadgever. Want iedere keer wanneer ik besluit een situatie of een uitspraak toch even aan de kaak te stellen, dan ontstaan er mooie, fijne en waardevolle gesprekken en zie ik dat mijn meiden vanuit verschillende perspectieven naar hun eigen zelf kunnen kijken, maar het laat hen ook inzien wat dit voor een ander betekent. Dat klinkt misschien heel zwaar, maar niets is minder waar. Door zulke gesprekken is niets te gek of te raar en wordt het belang van mentale welzijn er met de paplepel ingegoten en leren zij dat angst geen belemmering hoeft te zijn. Ha, en niet alleen zij hoor… ook deze mama leert daarvan! Ook ik kan dan vanuit verschillende perspectieven naar mijn meiden en naar mezelf kijken.
Als het gebeurt, gebeurt het
Mijn angst is nooit een slechte raadgever, wel een goede graadmeter. Ik ben niet bang voor mijn angst, het helpt mij in deze context juist om alert te blijven. Zo voel ik ook steeds meer dat, stel dát, een van mijn meiden inderdaad aanleg zou hebben, dan is dat zo en er is niets wat dat tegen kan houden. Net zoals het mij had kunnen overkomen. Ze hebben een moeder met een verleden die dan heel goed van pas kan komen. Zo kunnen we de kwetsbaarheid van oma ineens inzetten als een kracht.
